Σαρωτικός τυφώνας για λαική κατοικία και περιουσία, απεργία, δημόσια περιουσία και οικογενειακά επιδόματα το εφαρμοστικό μνημονιακό πολυνομοσχέδιο. Αντίσταση τωρα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ κατέθεσε στη βουλή για ψήφιση μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα με συνοπτικές επείγουσες και στην ουσία πολιτικά πραξικοπηματικές διαδικασίες το πολυνομοσχέδιο 400 άρθρων και 1.600 σελίδων με τα αντιλαϊκά μέτρα – προαπαιτούμενα, που έχει συμφωνήσει με το κουαρτέτο των δανειστών εν όψει του κλεισίματος της τρίτης αξιολόγησης.
Το πρώτο που εισάγει είναι ότι όλοι οι πλειστηριασμοί μετά τις 21-2-2018 θα διεξάγονται ηλεκτρονικά, προκειμένου να αποφύγει τις νικηφόρες μέχρι τώρα αντιστάσεις και παρεμβάσεις του κινήματος κατά των πλειστηριασμών στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας.
Θα οδηγούνται δηλαδή στο «σφυρί» με ένα κλικ στο πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή η λαϊκή κατοικία και περιουσία – ακόμη και η πρώτη κατοικία – όχι μόνο για όσους οφείλουν στις τράπεζες, αλλά για πρώτη φορά και για όσους οφείλουν στο Δημόσιο ή στα ασφαλιστικά ταμεία περισσότερα από 500 ευρώ. Κατοικίες, οικόπεδα, γραφεία, καταστήματα, αγροτεμάχια θα εκποιούνται πλέον με διαδικασίες εξπρές και μάλιστα στην εμπορική αξία τους, δηλαδή σε εξευτελιστικές τιμές.
Αυτό το τίμημα μπορεί να μην είναι αρκετό για να καλύψει τα χρέη των οφειλετών με αποτέλεσμα αυτοί όχι μόνο να χάσουν τα ακίνητά τους, αλλά και να συνεχίσουν να οφείλουν στην Εφορία ή στα ασφαλιστικά ταμεία με κίνδυνο να κατασχεθούν και άλλα περιουσιακά στοιχεία τους.
Επίσης καταργείται για τους συμβολαιογράφους μία περιοχής η αρχή της εντοπιότητας, αφού, με τη μορφή του εκβιασμού που τους ασκείται, η αρμοδιότητά τους για πλειστηριασμό μπορεί να μεταφέρεται από τους επισπεύδοντες σε συμβολαιογράφους που ανήκουν στο σύλλογο της Πρωτεύουσας (προκλητικό δώρο στην επίορκη ηγετική ομάδα του συμβολαιογραφικού συλλόγου Αθηνών – Πειραιώς).
Επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας
Μετά την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% και για τους νέους κάτω των 25 ετών κατά 32 %, τη μείωση της αποζημίωσης λόγω απόλυσης, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, έρχεται και η επίθεση στο κατακτημένο με σκληρούς αγώνες και αίμα δικαίωμα της απεργίας, με την αυστηροποίηση των νόμιμων προϋποθέσεων για την προκήρυξή της από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Τώρα, για να εξαγγείλουν απεργιακή κινητοποίηση, θα πρέπει να έχουν απαρτία του 50% συν ένα των οικονομικά τακτοποιημένων μελών τους, ενώ μέχρι σήμερα μπορούσε να την εξαγγείλει είτε η Γενική Συνέλευση με μικρότερο ποσοστό για απαρτία είτε το Διοικητικό Συμβούλιό τους.
Αυτό ήταν ένα μέρος απ’ αυτά που προέβλεπε και το αλήστου μνήμης άρθρο 4 στις αρχές της δεκαετίας του 80, που βρήκε απέναντί του όλους τους εργαζόμενους και που το εργατικό κίνημα το κατάργησε στην πράξη. Είναι η πρώτη φορά από τότε που επιχειρούν να αλλάξουν τον συνδικαλιστικό νόμο 1264/2012, που δεν τόλμησαν να τον αγγίξουν ούτε οι πιο δεξιές κυβερνήσεις.
Ταυτόχρονα προωθείται διάταξη με την οποία οι εργατικές διαφορές οδηγούνται σε υποχρεωτική κοστοβόρα και χρονοβόρα διαμεσολάβηση. Θεσμοθετείται δηλαδή υποχρέωση πριν από την προσφυγή του εργαζόμενου στη δικαιοσύνη για την επίλυση εργατικών διαφορών τόσο ατομικών όσο και συλλογικών, να προηγηθεί διαμεσολάβηση με ένα πρόσθετο κόστος γι’ αυτόν, τόσο σε χρήμα όσο και σε χρόνο, διαφορετικά η αγωγή του θα κρίνεται απαράδεκτη.
Επιπλέον τίθεται σε διακινδύνευση το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας σε κλάδους εργαζομένων του δημοσίου (νοσοκομεία, καθαρίστριες ΟΤΑ κλπ).
Περικοπές οικογενειακών επιδομάτων
Επίσης με το πολυνομοσχέδιο προωθούνται περικοπές οικογενειακών επιδομάτων. Η μείωση θα ισχύει ήδη από 1-1-2018 λόγω θέσπισης νέων, αυστηρότερων εισοδηματικών κριτηρίων. Η εφαρμογή τους θα ζημιώσει περισσότερες από 100.000 οικογένειες με παιδιά , κυρίως πολύτεκνες και τρίτεκνες, που είτε θα έχουν μειώσεις έως 32% είτε θα χάσουν ολόκληρα τα επιδόματά τους.
Τέλος προωθούνται μέτρα επίσπευσης του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, με πρώτη τη ΔΕΗ ώστε να εφαρμοστεί η μνημονιακή δέσμευση της κυβέρνησης για έσοδα απ’ αυτό 2,7 δισ ευρώ το 2018.
Στο Υπερταμείο όλες οι ΔΕΚΟ
Συγκεκριμένα στο νομοσχέδιο προβλέπεται να ενταχθούν άμεσα στη θυγατρική «Ελληνική Εταιρεία συμμετοχών και Περιουσίας» του Υπερταμείουτο 2018, όλες οι μετοχές του ελληνικού δημοσίου και στις 19 δημόσιες επιχειρήσεις –σε αυτές που ελέγχει πλήρως το Δημόσιο (ΕΛΤΑ, ΟΑΣΑ, ΟΣΕ, ΟΚΑΑ, ΔΕΘ, ΟΑΚΑ, ΕΛΒΟ, Κτιριακές Υποδομές), σε εισηγμένες όπου το δημόσιο είναι μέτοχος πλειοψηφίας (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ) και σε αυτές όπου το Δημόσιο είναι μέτοχος μειοψηφίας (Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών). Η μεταβίβαση αυτών των ΔΕΚΟ στο υπερταμείο γίνεται με στόχο το ολοκληρωτικό ξεπούλημά τους.
Απέναντι σ’ αυτά απαιτείται άμεση πολιτική απάντηση και αγωνιστική παρέμβαση του εργατικού συνδικαλιστικού και του λαικού κινήματος και όλων των κοινωνικών ομάδων που πλήττονται.
Όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, πρώτα απ’ όλα οι τριτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες και όλος ο κόσμος της εργασίας έχουν χρέος απέναντι στους αγώνες και θυσίες των προηγούμενων γενιών της εργατικής τάξης της χώρας μας να αντιδράσουν αγωνιστικά στο σφαγιασμό του δικαιώματος της απεργίας και συνολικά στο μνημονιακό πολυνομοσχεδιο με δυναμικές, μαζικές και ενωτικές απεργιακές κινητοποιήσεις, που θα συνοδεύονται με διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια και πορείες σε όλη την Ελλάδα.
Σήμερα είναι απόλυτα αναγκαία, όσο ποτέ, η συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου όλων, χωρίς εξαίρεση, των πραγματικά αριστερών και αντιμνημονιακών δημοκρατικών δυνάμεων, που θα εμπνεύσει νέους αγώνες και θα δώσει νέα ελπίδα στο Λαό και στη νεολαία.
Φανταζομαι οτι το χειροτερο συναισθημα ειναι οταν καποιος εχει στηριξει αυτους τους ανθρωπους στο παρελθον για να καταληξουν να κανουν αυτα που κανουν σημερα. Αλλα ομως πρεπει να κανετε και την αυτοκριτικη σας. Οταν ολοι ελεγαν οτι η ρητορεια ηταν σκοπιμα διττη. Εσεις δεν κανατε αυτοκριτικη. Οταν σας ρωταγαν τι σημαινει η θεση “καμμια θυσια για το ευρω”; Εσεις αποφευγατε οποια ξεκαθαρη απαντηση. Ισως εαν παιρνατε μια ξεκαθαρη θεση τοτε να ηταν αλλιως τα πραγματα σημερα. Ισως να υπηρχε ριξη εντος του Συριζα τοτε, ισως και να φοβοταν ενα συντηρητικο κομματι της κοινωνιας (πρωην πασοκ) τη ψηφο σε αυτη τη λυση. Σε καθε περιπτωση εαν ειχατε παρει τοτε ξεκαθαρη θεση δεν θα το ειχαν εκμεταλευτει αυτοι οι ανθρωποι που κυβερνουν σημερα.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην στήριξη ενός χώρου, για τον οποίο η τότε «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ότι μπορούσε να γίνει όχημα για άσκηση πραγματικά αριστερής και ριζοσπαστικής πολιτικής και στη στήριξη προσώπων, όπως αναφέρετε εσείς. Η «Αριστερή Πλατφόρμα» (και από πιο παλιά το «Αριστερό Ρεύμα» στον ΣΥΝ) στήριξαν τον χώρο και όχι τα μεμονωμένα πρόσωπα, με πολλά εκ των οποίων υπήρχε χρόνια εσωκομματική κόντρα, όχι σε προσωπικό, αλλά σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο.
Επιπλέον, η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ και το «Αριστερό Ρεύμα» του ΣΥΝ είχαν ανέκαθεν ξεκάθαρη θέση για το ζήτημα του ευρώ, της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά και αυτή ήταν, βεβαίως, ΑΡΝΗΤΙΚΗ. Ειδικά σε ό,τι αφορά στο «Αριστερό Ρεύμα» του ΣΥΝ, ήδη από το 1998, πριν δηλαδή ολοκληρωθεί η ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, είχε ξεκάθαρη θέση εναντίον, κάτι που πιστοποιείται από τα 3 άρθρα-παρεμβάσεις του Παν. Λαφαζάνη την περίοδο εκείνη (το ένα μάλιστα δημοσιευμένο και στην «Αυγή» της εποχής), αλλά και από πλήθος τροπολογιών στις εσωκομματικές διαδικασίες του ΣΥΝ και αργότερα του ΣΥΡΙΖΑ (που απορρίπτονταν συστηματικά από την πλειοψηφία) και από πλήθος αρνητικών ψήφων στα κομματικά όργανα σε αποφάσεις που εξήραν τον κίβδηλο «αριστερό ευρωπαϊσμό».
Η θέση «καμία θυσία για το ευρώ» ήταν, ασφαλώς, μια «προσεκτική» διατύπωση που προσπαθούσε να εξισορροπήσει τις δύο διαμετρικά αντίθετες απόψεις που υπήρχαν στον τότε ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα του ευρώ και της ευρωζώνης, θέτοντας ουσιαστικά στο προσκήνιο το θέμα του «ποια πολιτική πρέπει να ασκηθεί» και βάζοντας, θεωρητικά τουλάχιστον, την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων πάνω από την άσκηση μονεταριστικών (νεοφιλελεύθερων, δηλαδή) πολιτικών που θα είχαν ως στόχο την διάσωση του νομίσματος. Αυτό έλεγαν τότε τα στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» στον δημόσιο λόγο τους και, μάλιστα, υπερασπίστηκαν την τότε κομματική τους γραμμή συνεπέστερα από αυτούς, οι οποίοι την υπερψήφισαν και την λανσάρισαν εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορείτε να μας ψέξετε, λοιπόν, για… κομματική συνέπεια, όχι όμως για έλλειψη ξεκάθαρου λόγου (άλλωστε το «Αριστερό Ρεύμα» και η «Αριστερή Πλατφόρμα» δημοσιοποιούσαν τακτικά τις θέσεις τους με τρόπο συλλογικό και συνεκτικό, χωρίς παράλληλα να παραβιάζουν τις αρχές λειτουργίας του – τότε – κόμματός τους).
Τέλος, η ρήξη εντός του ΣΥΡΙΖΑ, εάν είχε πραγματοποιηθεί νωρίτερα, δηλαδή την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε άνοδο και πριν ακόμη δώσει δείγματα κυβερνητικής πολιτικής, θα είχε ως συνέπεια την πανηγυρική (και πολύ πιο νωρίς) επικράτηση της σημερινής ηγετικής ομάδας του και τον πολιτικό στιγματισμό της «Αριστερής Πλατφόρμας» ως «προδοτών» της ενότητας της Αριστεράς (συν πολλά άλλα ανάλογα «επίθετα» που μπορείτε να φανταστείτε) και, συνεπακόλουθα, στην πολιτική της εξαφάνιση. Το τμήμα της σημερινής ΛΑ.Ε που αποχώρησε το καλοκαίρι του 2015 από τον ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ασκήσει δημόσια και φωναχτά την αυτοκριτική του από την ιδρυτική, κιόλας, Συνδιάσκεψη της ΛΑ.Ε, τον Ιούνιο του 2016. Ωστόσο, το να χρησιμοποιείται η μνημονιακή στροφή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για να ασκηθεί κριτική στη σημερινή ΛΑ.Ε, θεωρούμε ότι είναι μάλλον σόλοικο και πολιτικά άστοχο. Κάθε μέρα που περνά, αποδεικνύει ολοένα και πιο περίτρανα ότι η συγκεκριμένη ομάδα Τσίπρα θα έκανε ούτως ή άλλως αυτά που τελικά έκανε και ο μόνος τρόπος για να μη συμβεί αυτό ήταν να έχανε τον έλεγχο του κόμματος. Αυτό, δυστυχώς, δεν συνέβη (για λόγους που θα μπορούσαμε να αναλύουμε επί ώρες), γι’ αυτό και οδηγηθήκαμε στις γνωστές εξελίξεις.