Κάθε κυβέρνηση στην Ελλάδα, μετά τον ένα χρόνο στην εξουσία, έχει καταφέρει να εξαντλήσει κάθε προωθητική της δυναμική, αν είχε και όση είχε από δαύτην. Διότι συνήθως η γνήσια προοδευτική μεταρρυθμιστική πνοή των εκάστοτε κυβερνητικών κομμάτων είναι εξαρχής ανύπαρκτη ή αντιπροσωπεύει απλώς ωραία λόγια του αέρα, εκτός τόπου και χρόνου και χωρίς καμία ισχυρή βούληση για να γίνουν πράξη.
Από τον πρώτο χρόνο και μετά η κάθε κυβέρνηση στη χώρα μας έχει ως μόνο και αποκλειστικό μέλημα όχι το τι θα κάνει για τον τόπο, αν το είχε ποτέ στο μυαλό της αλλά το πως θα διατηρηθεί στην εξουσία με όλα τα θεμιτά και συχνά αθέμιτα μέσα και κυρίως το πως θα επανεκλεγεί.
Και αυτός ο “μεγάλος” στόχος δεν επιτυγχάνεται με κανέναν άλλον τρόπο παρά με την εθελοδουλία στα ξένα κέντρα, με τις πελατειακές σχέσεις και την εργαλειοποίηση του κράτους και των θεσμών, ενώ στο μεταξύ κεντρικά κυβερνητικά πρόσωπα επιδίδονται στη λαφυραγώγηση του δημοσίου χρήματος. Με δύο λόγια ο στόχος της παραμονής και της επανεκλογής της κυβέρνησης επιδιώκεται με τη συνέχιση όλων των κακώς κείμενων που ευθύνονται για την κακοδαιμονία της χώρας και ιδιαιτέρως με την εμβάθυνση της παρασιτοκρατίας, της ακινησίας, του τέλματος και της λεηλασίας της οικονομίας και του εθνικού πλούτου.
Ένας χρόνος κυβέρνησης Μητσοτάκη: Τι ακολουθεί;
Δυστυχώς, αυτά θα είναι τα μόνα που μπορεί να περιμένει κανείς από εδώ και εμπρός από τη κυβέρνηση Μητσοτάκη, που έκλεισε ένα χρόνο στην εξουσία, επενδεδυμένα, βεβαίως, με ισχυρότατες δόσεις αυταρχισμού και αυθαιρεσίας, πολύ περισσότερο όταν αυτή η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική κρίση και το ναρκοπέδιο των απειλών και κινδύνων σε βάρος των εθνικών μας θεμάτων, έτοιμο να εκραγεί στα χέρια της, ανήμπορη να το διαχειριστεί και πολύ περισσότερο να αποφύγει τις οδυνηρές συνέπειες του.
Όλοι/ες στο κυβερνητικό σχήμα με πρώτο τον πρωθυπουργό θα σηκώσουν ξανά τα μανίκια και θα ριχτούν με τα μούτρα στις παλιές δοκιμασμένες συνταγές: Να αλώσουν σε διαλυτικό βάθος ένα εν πολλοίς παρασιτικό και παχυδερμικό κράτος, να προσεταιριστούν επιχειρηματίες και μικρομεσαία στρώματα, να διευρύνουν τις πελατειακές σχέσεις και κυρίως τους διορισμούς κάθε μορφής, μέχρι και διμηνιτών συμβασιούχων και ιδιαίτερα να ενισχύσουν την διαπλοκή με τους μεγαλοσχήμονες στα ΜΜΕ και πρώτα από όλα την εθελοδουλία προς τους πάτρωνες του ελληνικού προτεκτοράτου, πράγματα που με βεβαιότητα θα καταπιούν πολύ γρήγορα ρίχνοντας σε βρώμικα λασπόνερα και αυτήν την κυβέρνηση.
Η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ
Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε λόγος. Ο μόνος και αποκλειστικός στόχος της δεν είναι πια μια στοιχειώδης αυτοκριτική και μια στοιχειώδης ανασυγκρότησή της αλλά μόνο η επάνοδος στην εξουσία δι’ όλων των μέσων, πράγμα που αποτελεί στόχο όχι μόνο πολιτικής αλλά και προσωπικής επιβίωσης του Αλέξη Τσίπρα και των ηγετικών στελεχών της και ο οποίος θα επιδιωχθεί με κάθε τίμημα, χωρίς να υπολογίζεται το κόστος για τον τόπο και βεβαίως με μόνο πρόγραμμα το παμπάλαιο: τάζουμε στους πάντες τα πάντα, αδιαφορώντας για τους πάντες και για τα πάντα.
Βόρβορος, σήψη και δυσωδία. Ο νέος παρακμιακός δικομματισμός σπρώχνει την Ελλάδα προς τα εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω!
Η υπάρχουσα Αριστερά
Το τραγικό είναι ότι για το σύστημα έχει “χαθεί” το αντίπαλο αριστερό δέος, το οποίο έστω και ως δύναμη ηθικής αξιοπιστίας και αγωνιστική στάσης, συγκρατούσε τις πιο αποκρουστικές πλευρές του συστήματος και συχνά έδινε εναύσματα για θετικά σκιρτήματα στον τόπο.
Σήμερα η υπάρχουσα Αριστερά και μιλάω για τις δυνάμεις πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο τελευταίος δεν είναι Αριστερά, δεν μπορεί να παίξει αξιόπιστα έστω και αυτόν τον ρόλο που έπαιζε μέχρι σήμερα.
Και αυτό όχι μόνο γιατί η διάβρωση στην πολιτική και στην κοινωνία είναι τόσο βαθιά, που έχει επηρεάσει και τις γραμμές της, θρυμματίζοντας σε αρκετό βαθμό τις αξίες της Αριστεράς αλλά και γιατί οποιαδήποτε αγωνιστική στάση στις μέρες μας δεν μπορεί να έχει σημαντικά αποτελέσματα, αν δεν συνοδεύεται με μια αξιόπιστη στρατηγική και ένα ριζοσπαστικό αλλά ρεαλιστικό και αξιόπιστο πρόγραμμα ανάληψης της διακυβέρνησης και της εξουσίας.
Και τα δύο αυτά είναι είδη σε ανεπάρκεια στη σημερινή Αριστερά, η οποία δεν μοιάζει να έχει διδαχθεί από τις αποτυχίες του παρελθόντος της σε εθνική, ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα.
Μεγάλο κενό: Ζητείται νέα πρωτοπορία
Στη σημερινή Ελλάδα υπάρχει ένα μεγάλο κενό. Κενό πολιτικής, προγράμματος, ιδεών και οράματος. Κενό αξιοπιστίας και αξιών . Κενό εμπιστοσύνης, ανιδιοτέλειας και θέλησης για θυσίες.
Ζητείται επειγόντως μια ικανή και αποφασισμένη πρωτοπορία που μπορεί να συλλάβει το πνεύμα των καιρών και το σφυγμό της συγκυρίας και να ανάψει εκ νέου τη σπίθα. Μια σπίθα, όμως, που θα μπορέσει να φλογίσει τις καρδιές, τα μυαλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων ώστε να μην επιτρέψει να υπάρξει χώρος για νέες υποχωρήσεις, διαψεύσεις και πισωγυρίσματα.