Ανάγκη αγώνων και μετώπου ΤΩΡΑ.
Ο πρωθυπουργός χρησιμοποιώντας ως απλό φόντο το Υπουργικό συμβούλιο εν συνεδριάσει (;;;) ανακοίνωσε με πανηγυρικό τρόπο την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 11%, από 586 ευρώ μικτά – και 511 για τους κάτω των 25 ετών – σε 650 ευρώ μικτά το μήνα. Σύνδεσε μάλιστα αυτή την αύξηση με τον ισχυρισμό ότι ανέτρεψε την μνημονιακή κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων με την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και ότι μείωσε δραστικά την ανεργία. Η πραγματική κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Συγκεκριμένα:
1. Αύξηση του κατώτατου μισθού
Ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε την περιγραφόμενη παραπάνω αύξηση του κατώτατου μισθού και ότι αυτή θα γίνει με Απόφαση της Υπουργού Εργασίας, όπως ακριβώς προβλέπει ο μνημονιακός νόμος Βρούτση (ν. 4172/2013), τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση είχε σφοδρά πολεμήσει και είχε δεσμευτεί ότι θα καταργήσει και τώρα διατηρεί και εφαρμόζει στο ακέραιο.
Απλά, επιτάχυνε κατά κάποιους μήνες την εφαρμογή αυτού του νόμου, ώστε η απόφαση της Υπουργού Εργασίας για κάποια πολύ μικρή αύξηση να αξιοποιηθεί για προεκλογική χρήση.
Με αυτό το νόμο, που ψηφίστηκε το 2013 επί κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, καταργήθηκε η συλλογική διαπραγμάτευση και η Υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για τον κατώτατο μισθό από τους εργατικούς και εργοδοτικούς φορείς και θεσπίστηκε ο καθορισμός του με απόφαση του/της εκάστοτε Υπουργού Εργασίας, ο οποίος/α, με βάση τους οικονομικούς δείκτες της χώρας θα μπορεί να αποφασίζει ακόμα και μειώσεις.
Τα ποσά της αύξησης του κατώτατου μισθού είναι μικτά προ φόρων, ενώ εκκρεμεί και η μείωση του αφορολόγητου, που θα καταστήσει την αύξηση δώρο – άδωρο. Συγκριμένα όσοι/ες αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, λόγω της μείωσης από 1-1-2020 του αφορολόγητου ετήσιου εισοδήματος από τα 8.600 σε 5.600 θα χάσουν σε ετήσια βάση 650 ευρώ, δηλαδή παραπάνω από την εξαγγελθείσα αύξηση του κατώτατου μισθού τους.
Η κυβερνητική απόφαση απέχει πολύ από την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751€ και ακυρώνει την κυβερνητική εξαγγελία για καθορισμό του κατώτατου μισθού με συλλογική σύμβαση. Παράλληλα και σε ότι αφορά την κατάργηση του απαράδεκτου καθεστώτος υποκατώτατου μισθού υπάρχει υποχρέωση συμμόρφωσης της χώρας από το 2017 που πάρθηκε η καταδικαστική απόφαση για την Ελλάδα για παραβίαση του Ευρωπαϊκού κοινωνικού χάρτη από τα όργανα του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Η κυβέρνηση με αυτή την απόφασή της κατάργησε τον απαράδεκτα μικρότερο υποκατώτο μισθό των νέων εργαζομένων κάτω από 25 χρονών. Αυτή, όμως, την αύξηση την φορτώνει, στους φορολογούμενους μέσω της πλήρους επιδότησης από το κράτος των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών στις επιχειρήσεις που τους προσλαμβάνουν.
2. Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας
Ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνησή του με την επέκταση 5 μόνο από τις δεκάδες ισχύουσες Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας αποκατάστησε αυτό τον καταργημένο από τα μνημόνια θεσμό.
Στην ουσία, όμως, δεν πρόκειται για πραγματική επέκταση, αφού αυτές οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα εξακολουθήσουν να αφήνουν απ’ έξω στους συγκεκριμένους κλάδους μεγάλα τμήματα εργαζομένων, που απασχολούνται σε καθεστώς «ευελιξίας». Εξάλλου σε άλλες από αυτές προβλέπεται μείωση μισθών και σε άλλες πάγωμα τους.
Οι προϋποθέσεις, που τίθενται για την επαναφορά της επεκτασιμότητας των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, είναι απαγορευτικές για την επέκτασή τους σε όλους τους κλάδους. Κι αυτό, γιατί τίθεται ως προϋπόθεση οι επιχειρήσεις μέλη της εργοδοτικής οργάνωσης να απασχολούν το 51% των εργαζομένων του κλάδου. Αυτό θα διαπιστώνεται, εφόσον οι κλαδικές εργοδοτικές οργανώσεις καταθέτουν, εθελοντικά και όχι υποχρεωτικά, το αρχείο των μελών τους στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας. Στην πλειοψηφία τους δεν το κάνουν, για να μην δίνουν τις προβλεπόμενες αυξήσεις μισθών και για να μην τους φύγουν οι επιχειρήσεις – μέλη τους για τον ίδιο σκοπό.
Επίσης, δεν επανέρχονται αυτά που ίσχυαν για τις συλλογικές συμβάσεις πριν τα μνημόνια, ώστε μετά τη λήξη ή την καταγγελία τους οι όροι τους και κυρίως όλα τα επιδόματα που προβλέπουν – και όχι μόνο 4 – να συνεχίζουν να ισχύουν για τους μισθωτούς που αφορούν ή για το ξεπάγωμα της χορήγησης περισσότερων από τρεις τριετίες ή για τη μετενέργειά τους. Το ασφυχτικό κυβερνητικό πλαίσιο, που έχει επιβληθεί στη λειτουργία του ΟΜΕΔ, που ήταν το τελευταίο αποκούμπι της εργατικής πλευράς (υποβάθμισή του, μονομερής προσανατολισμός του σε στενά οικονομικά κριτήρια κ.λπ.), συνεχίζει να υφίσταται.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρά τις περί του αντιθέτου πανηγυρικές διακηρύξεις του Πρωθυπουργού, δεν θίγει αλλά διατηρεί άθικτο το άθλιο αντεργατικό μνημονιακό καθεστώς, στην ουσία τον εργασιακό μεσαίωνα, που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και η ίδια ενίσχυσε με την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση της Κυριακής Αργίας και την αυστηροποίηση των προϋποθέσεων για την κήρυξη της απεργίας.
3. Μείωση της ανεργίας
Ταυτόχρονα, ο Πρωθυπουργός πανηγύρισε για τη μείωση της ανεργίας πάνω στα ερείπια της εργασίας
Παρέλειψε σκόπιμα, όμως, να παραδεχτεί ότι αυτή δεν είναι πραγματική, γιατί δεν οφείλεται στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας πλήρους και σταθερής απασχόλησης, αλλά στην ιλιγγιώδη αύξηση της μερικής απασχόλησης και της εκ περιτροπής εργασίας. Συγκεκριμένα το 2018, με βάση και τα επίσημα στοιχεία της ΕΡΓΑΝΗ, περίπου 6 στις νέες 10 προσλήψεις ήταν με τέτοιες ελαστικές και επισφαλείς μορφές εργασίας και με μισθούς 200 έως 400 ευρώ το μήνα.
Πρόκειται, δηλαδή, για ανακύκλωση της ανεργίας – με μοίρασμα μίας θέσης εργασίας σε 2 ή και 3 ανέργους – και όχι για πραγματική μείωση και αντιμετώπισή της. Αυτό μάλιστα γίνεται σε μεγάλο βαθμό
Η αλήθεια είναι ότι, εάν δεν υπήρχαν οι εκατοντάδες χιλιάδες -κυρίως νέοι- που μετανάστευσαν στο εξωτερικό ή ετοιμάζονται (οι 3 στους 4 σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα) να μεταναστεύσουν για αναζήτηση εργασίας, οι άλλοι τόσοι που συνταξιοδοτήθηκαν και επίσης οι άλλοι τόσοι που εργάζονται με ελαστικές μορφές απασχόλησης, τότε η ανεργία στη χώρα μας θα είχε σπάσει κάθε ρεκόρ χώρας της υποσαχάριας Αφρικής και θα καταγραφόταν στο 40%.
Επιπλέον θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι με συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας μέχρι το 2060 με στόχο την επίτευξη υπέρογκων και αιματοβαμμένων πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι αδύνατον να έχουμε πραγματική αύξηση της απασχόλησης και ουσιαστική μείωση της ανεργίας.
Η ΝΔ αποδεικνύεται το καλλίτερο στήριγμα του Τσίπρα
Η ΝΔ αποδεικνύει ότι είναι πιο μνημονιακή από τα μνημόνια και το δεξί δεκανίκι της σημερινής κυβέρνησης, βαφτίζοντας ως «παροχές» τα αυτονόητα, δηλαδή την ανάγκη επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του κατώτατου μισθού, που αυτή μαζί με το ΠΑΣΟΚ κατάργησε και διακηρύσσοντας ότι θα καταργήσει τον συνταξιοκτόνο νόμο Κατρούγκαλου, όχι για να σταματήσει τις μειώσεις των συντάξεων, αλλά για να πάει τους συνταξιούχους στην ιδιωτική ασφάλιση.
Ανάγκη ανάπτυξης κοινωνικών αγώνων, ενίσχυσης της ΛΑΕ και δημιουργίας μετώπου
Η περιορισμένη και αναξιόπιστη παροχολογία, δεν μπορούν να βοηθήσουν μία αναξιοπιστη και μεταλλαγμένη μνημονιακά κυβέρνηση, ούτε το λαό που εξακολουθεί να φτωχοποιείται και να ταπεινώνεται από τις πολιτικές λιτότητας και επιτροπείας.
Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ αγωνίζεται για την κατάργηση όλου του μνημονιακού αντεργατικού καθεστώτος. Για την Αποκατάσταση Εργασιακών δικαιωμάτων και μισθών, που κατεδαφίστηκαν από τα μνημόνια. Κατάργηση της εργασιακής ζούγκλας. Επαναφορά του κατώτατου μηνιαίου μισθού στα 751 ευρώ, χωρίς καμία ηλικιακή διάκριση. Καθορισμός του με συλλογικές διαπραγματεύσεις και όχι με αποφάσεις Υπουργού Εργασίας. Επαναφορά της Κυριακής-αργίας, τήρηση του οχταώρου στην πράξη. Αποκατάσταση και αναβάθμιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Επέκταση τους σε επίπεδο επιχειρηματικών ομίλων. Ενίσχυση των δημόσιων μηχανισμών ελέγχου τήρησης της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας και ταχείας απονομής δικαιοσύνης στις εργατικές διαφορές (Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας κλπ). Ενίσχυση της πλήρους και σταθερής εργασίας. Κατάργηση των ελαστικών και επισφαλών μορφών εργασίας, ξεκινώντας από το δουλεμπορικό καθεστώς ενοικίασης εργαζομένων και εκ περιτροπής εργασίας.
Επίσης, για μέτρα ουσιαστικής αντιμετώπισης της ανεργίας και στήριξης των ανέργων. Διπλασιασμό, τουλάχιστον, των δημοσίων επενδύσεων. Χρηματοδότηση προγραμμάτων δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας ιδιαίτερα στον δημόσιο και κοινωνικό τομέα της οικονομίας. Στήριξη κλαδικών πολιτικών για αναζωογόνηση συγκεκριμένων κλάδων, με προτεραιότητα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μείωση ωρών εργασίας, χωρίς μείωση αποδοχών.Επαναφορά και αναβάθμιση της προστατευτικής από απολύσεις εργατικής νομοθεσίας και της άδειας δημόσιας αρχής για ομαδικές απολύσεις. Απαγόρευση των αναιτιολόγητων ατομικών απολύσεων.Χρονική επιμήκυνση και αύξηση του επιδόματος ανεργίας στους ανέργους. Χαλάρωση των προϋποθέσεων χορήγησης του.
Το πρόβλημα είναι τι κάνουν οι αριστερές και αντιμνημονιακές δυνάμεις, ώστε η κοινωνική δυσαρέσκεια να μην πάει πολιτικά και εκλογικά σε συντηρητικές ή ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις, αλλά να εκδηλωθεί με ανάπτυξη λαϊκών αγώνων και με τη στήριξη μίας εναλλακτικής προοδευτικής πολιτικής και των δυνάμεων που την υπηρετούν.
Αυτό που άμεσα απαιτείται είναι η δημιουργία ενωτικού πολιτικού και εκλογικού μετώπου συνεργασίας όλων των Αριστερών, αντινεοφιλελεύθερων, Ριζοσπαστικών, δημοκρατικών, αντιμνημονιακών, πατριωτικών δυνάμεων για την αντιμνημονιακή ανατροπή και για την προώθηση μιας άλλης πολιτικής, για την ανάκτηση της Δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, την ανατροπή της λιτότητας, την αντιμετώπιση της ανεργίας, την αύξηση μισθών και συντάξεων, την αντιμετώπιση των προβλημάτων της νεολαίας, που δεν βρίσκει εργασιακή διέξοδο και μεταναστεύει μαζικά στο εξωτερικό.
Προϋπόθεση γι αυτό είναι εκ των πραγμάτων η ενίσχυση της ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ και στους αγώνες και στη Βουλή και την Ευρωβουλή, γιατί με την ενωτική, αγωνιστική και εναλλακτική της πολιτική και πρακτική μπορεί να ασκήσει πραγματική, ριζοσπαστική, φιλολαϊκή αντιπολίτευση και να ανοίξει το δρόμο για μία ελπιδοφόρα διέξοδο από την κρίση.