Μόνο ως ξεκάθαρη και μεγάλη πολιτική απάτη μπορεί να χαρακτηρισθεί η δήθεν αντίθεση του Κυρ. Μητσοτάκη στη Συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ.
Μόνος ένας πολιτικός απατεώνας ολκής, σαν και τους περισσότερους πολιτικούς που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, θα μπορούσε να εκφράζει την σφοδρότατη και θορυβώδη αντίθεση του σε μια τόσο κρίσιμη Συμφωνία, όπως αυτή των Πρεσπών και την ίδια ώρα να αποσαφηνίζει ξεδιάντροπα πως όταν και αν θα γίνει κυβέρνηση δεν πρόκειται να καταργήσει την Συμφωνία ούτε καν να ζητήσει την αναθεώρηση της.
Τι νόημα, τότε, έχει να “βγαίνει στα κεραμίδια” εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών ο Κυρ. Μητσοτάκης και το κόμμα του, καταγγέλλοντας μύριους όσους εθνικούς κινδύνους για την χώρα από την εφαρμογή της;
Πως είναι δυνατόν η Συμφωνία αυτή να έχει, κατά τους ισχυρισμούς της ΝΔ, βαρύτατες εθνικές παρενέργειες και να εκχωρεί την “ιστορία” και την “ταυτότητα” της Μακεδονίας και ο Κυρ. Μητσοτάκης που καταγγέλλει όλα τούτα, να διατηρήσει, ως ενδεχόμενος αυριανός κυβερνήτης της χώρας, εν ισχύ αυτούς τους εθνικούς κινδύνους και αυτές τις εθνικές εκχωρήσεις.
Το πράγμα είναι πολύ απλό.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης δημαγωγεί ασύστολα με την Συμφωνία για λόγους κομματικής συνοχής και εκλογικής κερδοσκοπίας, αφού βλέπει ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν συμφωνεί μαζί της, συμπεριλαμβανομένου και ενός μεγάλου κομματιού των ψηφοφόρων της ΝΔ.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν είναι καθόλου αντίθετος με την Συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ. Κάθε άλλο. Εμφανίζεται, όμως, ως διαφωνών απέναντι της εκ του ασφαλούς, αφού διαβλέπει ότι η Συμφωνία θα επικυρωθεί στην ελληνική Βουλή και χωρίς την ψήφο της ΝΔ, η οποία πάντως θα φροντίσει να κάνει ότι είναι δυνατόν για να περάσει.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης, μάλιστα, τρέμει και πανικοβάλλεται και στη σκέψη ακόμα πως μπορεί η Συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ να μην περάσει στην Βουλή και να επωμισθεί ο ίδιος το ναυάγιο.
Πολύ περισσότερο ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν είναι καθόλου αντίθετος με την συμφωνία, όταν βλέπει ότι πίσω από αυτή βρίσκονται το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, οι ΗΠΑ και η Γερμανία, η Ουάσιγκτον, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι ο κατ’ εξοχήν πολιτικός στην Ελλάδα για τον οποίον η υποστήριξη στους ως άνω ιμπεριαλιστικούς θεσμούς της Δύσης και στα έργα τους δεν κρίνεται απλώς ως αναγκαία λόγω υποτιθέμενων περιστάσεων αλλά αποτελεί οργανικό συστατικό στο DNA του.
Επομένως τα όρια του είναι μια προεκλογική για τα μάτια του κόσμου αντίθεση για λόγους αναπαραγωγής του συστήματος και ασφαλιστικής δικλείδας αλλά μέχρι εκεί.
Οι μόνες που είναι πραγματικά και επί της ουσίας αντίθετες με την Συμφωνία των Πρεσπών είναι κυρίως οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και λέμε οι μόνες γιατί και η ακροδεξιά και φασίζουσα δεξιά μπορεί να ξεφωνίζουν τις Πρέσπες αλλά μοιάζουν σαν τον “σκύλο που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει“, αφού, αν ποτέ αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες, είναι βέβαιον ότι θα συμβιβαστούν απολύτως με την ελληνική και πολυεθνική οικονομική ολιγαρχία και τους ιμπεριαλιστικού μηχανισμούς. Αδιάψευστη η μέχρι τώρα εμπειρία.
Όπως μας έλεγαν στελέχη του Αριστερού Ρεύματος της Λαϊκής Ενότητας μόνο η ριζοσπαστική Αριστερά που έχει πατριωτικό προσανατολισμό, έχει ριζική ασυμβίβαστη αντίθεση με μια Συμφωνία, την Συμφωνία των υπαλλήλων Τσίπρα και Ζάεφ, η οποία υπηρετεί μόνο τους ευρωατλαντικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια και την περιοχή μας, ενώ δεν βοηθά καθόλου την ειρήνη, την φιλία και την συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες και στον περίγυρο μας, πέραν από τις ανεπιθύμητες επιπλοκές που μπορεί να επιφέρουν αλυτρωτικά υπολείμματα και σφετερισμοί ταυτοτήτων.
Μόνο, λοιπόν, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς με ένα πατριωτικό προσανατολισμό, δίπλα στο διεθνισμό τους, θα ακύρωναν και θα καταργούσαν μια Συμφωνία και μαζί της τη συμμετοχή της χώρας μας σε οργανισμούς και “συμμαχίες” εξάρτησης.
Μόνο οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς με ένα πατριωτικό δημοκρατικό προσανατολισμό θα μπορούσαν να αναλάβουν μια θετική πρωτοβουλία και δράση για Βαλκάνια χωρίς κηδεμόνες, εξαρτήσεις και ιμπεριαλιστική χειραγώγηση. Για ένα Βαλκανικό Σύμφωνο ασφάλειας, εγγύησης των συνόρων, ισότιμων προωθημένων σχέσεων και συνανάπτυξης.
Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από κηδεμόνες, οι κηδεμόνες έχουν ανάγκη από λαούς.