Τα τεράστια οικονομικά αδιέξοδα και η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού από τα αλλεπάλληλα Μνημόνια, ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τη συζήτηση για το Ευρώ και το Εθνικό Νόμισμα. Δεν πρόκειται ασφαλώς για το «χρώμα», αλλά για τη «μυρουδιά του χρήματος», δηλ. τις πολιτικές που σηματοδοτεί η λειτουργία του. Για τον καθημερινό πολίτη είναι δύσκολο να συλλάβει τη διαφορά, λόγω παραπληροφόρησης από τα κυρίαρχα media, τους διάφορους «αναλυτές» και εκπροσώπους των μνημονιακών κομμάτων. Η ασφαλέστερη «πυξίδα» προσανατολισμού στη διαμόρφωση σωστής άποψης είναι η απάντηση στο ερώτημα: Ποιοι έχουν συμφέρον από την «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνη και ποιους «εν δυνάμει» ωφελεί το Εθνικό Νόμισμα;
Οι υποστηριχτές των Μνημονίων αποφεύγουν αναφορά στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος, ενώ στο δεύτερο καταφεύγουν σε άκρατη κινδυνολογία που αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας. Δείγμα τέτοιων απόψεων, η συνέντευξη του καθηγητή Γ.Δελτιλή στην «Εφημ/Συντακτών» (20.2.17), όπου μεταξύ άλλων ισχυρίζεται ότι «καλύτεροι προπαγανδιστές της δραχμής είναι οι έλληνες κερδοσκόποι που θα διπλασιάσουν τα κεφάλαια τους από την υποτίμηση»… και «μαζί τους βεβαίως συμφωνεί και ο Σόϊμπλε που βιάζεται να ξεφορτωθεί την Ελλάδα, αδίκως ή δικαίως».!!
Ποιοι στ’ αλήθεια έχουν συμφέρον από την παραμονή στο ευρώ; Προφανώς αυτοί που ωφελούνται από τα μνημονιακά μέτρα και τις «εν γένει» νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ευρωζώνης και ΕΕ με τους πυλώνες της (ΕΚΤ, Σύμφωνο Σταθερότητας, ΕΜΣ, Δημοσιονομικό Σύμφωνο, κά). Ειδικότερα ωφελούνται με συντριβή θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, μεγάλη μείωση μισθών και συντάξεων, λεηλασία δημόσιας περιουσίας από εγχώριους και ξένους ολιγάρχες, αυξανόμενη φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, πλειστηριασμούς κατοικιών κά. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε τεράστια ανακατανομή εισοδήματος και πλούτου, από εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα, υπέρ επιχειρηματικών ομίλων, εγχώριων & ξένων κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου και μιας στεφάνης μεσαίων επιχειρήσεων που συνδέονται μαζί τους, καθώς των πολιτικών και ιδεολογικών εκπροσώπων τους. Με λίγα λόγια ωφελημένη είναι η άρχουσα τάξη, όπως επίσης οι κυρίαρχες ελίτ Βρυξελλών και Βερολίνου.
Ωστόσο ο λόγος παραμονής στο ευρώ δεν είναι μόνο οικονομικός, αλλά και πολιτικός. Η ευρωζώνη λειτουργεί ως ομπρέλα προστασίας της, κάτι σαν «λιμάνι απαντοχής» για διατήρηση της κυριαρχίας της, πληρώντας βέβαια ανάλογα «λύτρα» στα υπερεθνικά αφεντικά (μειωμένη εθνική κυριαρχία, ξεπούλημα ΔΕΚΟ, δημόσιας περιουσίας, κά), σε βάρος του ελληνικού λαού.
Το αντίστροφο ισχύει με το Εθνικό Νόμισμα όπου ωφελημένος θα είναι ελληνικός λαός. Η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας αποτελεί «εν δυνάμει» κρίσιμο βήμα εφαρμογής φιλολαϊκής πολιτικής εξόδου από την κρίση, με κατάργηση Λιτότητας και Μνημονίων, αναστολή πληρωμής χρέους με στόχο τη βαθιά διαγραφή, εθνικοποίηση τραπεζών και εφαρμογή «σεισάχθειας» στα χρέη λαϊκών νοικοκυριών, μετατροπή Τράπεζας Ελλάδος σε δημόσια Κεντρική Τράπεζα για χρηματοδότηση προγραμμάτων παραγωγικής ανόρθωσης, δημιουργίας θέσεων εργασίας, μείωσης της ανεργίας, κά. Το εθνικό νόμισμα διευκολύνει πάνω απ’ όλα, την ανάκτηση του ελέγχου της οικονομικής πολιτικής, μαζί της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Αυτά βέβαια προϋποθέτουν και ανάλογη κυβέρνηση, που στηριγμένη στο λαό θα αντιμετωπίσει τα όποια εμπόδια και δυσκολίες θα προβάλλουν οι κυρίαρχες ελίτ, σε Ελλάδα και Ευρωζώνη.
Όσο για την ταύτιση της πρότασης μετάβασης στο Εθνικό Νόμισμα με εκείνη του Σόιμπλε, είναι δείγμα του επιπέδου σκέψης η οποία επιχειρεί να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα του, με «σοφίσματα» του τύπου: το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυφύλακας είναι όργανο, άρα ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι…! Το ίδιο λένε και για όσους αντιτίθενται στην πολιτική της ΕΕ, ότι …παίζουν το χαρτί του Τράμπ που θέλει τη διάλυση της.! Ωστόσο δεν χρειάζεται η κατασκευή φαντασμάτων. Η ίδια η ΟΝΕ έχει «στοιχειώσει».! Το ζήτημα είναι να απαλλαγούν το συντομότερο δυνατό απ’ αυτό, οι ευρωπαϊκοί λαοί και πρώτα απ’ όλα ο ελληνικός.!
