Σε κλίμα βαθιάς οδύνης και σπαραγμού, πλήθος κόσμου, φίλοι, σύντροφοι και συναγωνιστές και πρώτα απ’ όπλα η πονεμένη μάνα του, η Βαλάντη, ο πατέρας του, η αδερφή του και στενοί συγγενείς και γείτονες, αποχαίρετησαν τον 27χρονο Παναγιώτη Πλεξίδα στον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου, στην πόλη του το Αγρίνιο και στην τελευταία του κατοικία.
Όπως έγραψε η Iskra, ο Παναγιώτης μας, εθελοντής πυροσβέστης έπεσε στο καθήκον όταν συμμετέχοντας στο σβήσιμο φωτιάς στην περιοχή του “Καινούριου”, ζαλίστηκε και στη συνέχεια στη διακομιδή η καρδιά του δεν άντεξε και σιώπησε. Το πένθος ήταν πάνδημο χθες στο Αγρίνιο, αφού ο Παναγιώτης Πλεξίδας, αγωνιστής της Αριστεράς και πρωτοπόρος σε κάθε κοινωνικό κάλεσμα, ήταν αγαπητός σε όλους τους πολίτες για το ήθος, την αγωνιστικότητα και τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες.
Στην κηδεία του, παρευρέθηκε τιμητικά άγημα και η μπάντα της Πυροσβεστικής και σύσσωμοι σχεδόν άντρες και γυναίκες της τελευταίας.
Το παρόν έδωσαν νέοι συναγωνιστές και στελέχη από τον χώρο της Αριστεράς και των κινημάτων.
Τον Παναγιώτη Πλέξίδα αποχαιρέτησαν με ομιλίες τους συνάδελφοί του από την Πυροσβεστική και συναγωνιστές του, ενώ αποχαιρετισμό απήθυνε και ο Δ. Στρατούλης.
Στην κηδεία του Παναγιώτη μας, παρευρέθηκε και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος στο σύντομο χαιρετισμό του στην εκκλησία τόνισε μεταξύ άλλων ότι ” τον λεβέντη, τον ανδρειωμένο, τον μαχητή και τον ήρωα, ιδιαίτερα όταν είναι νέος με φλόγα και πίστη, όπως ήταν ο Παναγιώτης μας, δεν πρέπει να τον κλαίμε. Αυτός θα ζει πάντα στις καρδιές και τον νου όσων αγωνίζονται και φλογίζονται από μεγάλα ιδανικά και οράματα, όσο και αν σε ορισμένες περιόδους αυτοί μπορεί να είναι λίγοι και καμία φορά στο “περιθώριο“. Πρέπει να κλαίμε όλους εμάς που συχνά άβουλοι και μοιραίοι, άτολμοι, φοβισμένοι και συμβιβασμένοι με την αδικία, την φτώχεια, την εξαθλίωση, τον ραγιαδισμό και την υποδούλωση, υπομένουμε μια ζωή μισή, άχαρη χωρίς νόημα και περιεχόμενο.
Οι αετοί, όπως ο Παναγιώτης, πεθαίνουν στον αέρα, δεν πέφτουν ποτέ και μας βλέπουν πάντα από ψηλά και μας κρίνουν. Ο Παναγιώτης ας γίνει παράδειγμα και σύμβολο για τη γενιά του, παράδειγμα για αλληλεγγύη, ανθρωπιά, ελευθερία, ανιδιοτέλεια και κοινωνική προσφορά.
Στη Βαλάντη θα πω μόνο μια λέξη: Μάνα κουράγιο, να είσαι υπερήφανη για τον γιο σου και την θυσία του. Δεν θα πάει χαμένη”.
