Ανάμεσα στα δακρύβρεχτα πατριωτικά που διαβάζουμε στην αναγγελία του κόμματος Μπαλτάκου – Δ. Καμμένου: «Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους που δεν αποδέχονται τον εκφυλισμό της παιδείας και των πατροπαράδοτων ηθών και εθίμων του ελληνικού λαού». Αυτό σημαίνει ότι οι ίδιοι είναι πεπαιδευμένοι και υπηρετούν ήθος, ελληνικό μάλιστα. Ξέρουν οι καψεροί τι σημαίνει ήθος -τουλάχιστον τι σήμαινε στους αρχαίους; Εχουν ποτέ τους ξαναδιαβάσει τι έχουν κατά καιρούς εκστομίσει και πόσο έχουν μιάνει και βεβηλώσει την ελληνική γλώσσα;
Εχει γούστο ποιοι μιλάνε στη χώρα για παιδεία και ήθος. Είναι σχεδόν εξωφρενικό, γιά δες, όμως, είναι η αλήθεια. Το τι τραβάει η αλήθεια και το τι υποφέρουμε κι εμείς οι υπόλοιποι δεν υπάρχει λόγος να θιγεί. Τα άλλα που «διακηρύσσουν» είναι μονότονα και κουραστικά: Εκκλησία, Ορθοδοξία, ιερή Μακεδονία κι ένας αμητός ακόμη από φληναφήματα παλαιάς κοπής και δεξιού υποστρώματος -η παλιά, καλή Δεξιά, τρομάρα μας. Ηθελα να ήξερα, πώς την εννοούν την παιδεία οι δύο πολιτικοί άντρες; Πασπαλισμένη με κόκκους εθνικιστικών ριζών, με εκκλησιαστικούς ύμνους και κατηχητικά στα σχολεία όπου διδάσκονται οι Ελληνόπαιδες; Εχουν μείνει εκτός νυμφώνος. Οι θέσεις έχουν καταληφθεί από πολλούς άλλους, τώρα δεξιόθεν τε και αριστερόθεν.
Οι περισσότεροι πολιτικοί του εικοστού πρώτου αιώνα στη χώρα, αντί να πάνε μπροστά, τραβάνε πίσω, με κορόνες μάλιστα. Εξακολουθούν να βασίζονται στα χθαμαλά ένστικτα του λαού. Κι αυτός, ρε παιδί μου, δεν λέει να ξεστραβωθεί, να προτάξει δικό του πολιτικό λόγο, να απαιτήσει πολιτικούς ικανούς και εγγράμματους, γενναίους και όχι υποτελείς, όχι πρόθυμους να λένε «ναι» παντού προκειμένου να διασφαλίσουν θέσεις εξουσίας. Τα ίδια Παντελάκη μου και λοιπά και λοιπά.
Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να «μετρηθεί» κάποια στιγμή το επίπεδο ενός λαού τόσο στην τεχνολογική όσο και στην κοινωνική μόρφωσή του. Ποιες είναι οι επιδόσεις του, κινούμενου έξω από κρατικές φροντίδες και γλίσχρες κοινωνικές μέριμνες; Τι προτείνει ο λαός στις κυβερνήσεις του; Υπάρχει κάποιος τομέας στον οποίο να διακρίνονται πολίτες και να σηκώνουν τρόπον τινά το βάρος του ονόματος της χώρας; Μας αξίζει να φέρουμε το όνομα τούτο; Επιπλέον: λέει κάτι τούτο το όνομα στην εξέλιξη των πολιτευμάτων, των ιδεών, της τέχνης; Σε όλο τον πλανήτη, εννοείται· και όχι στην παρδαλή χώρα που ακόμη λέγεται Ελλάδα.
Αυτά δεν απασχολούν Μπαλτάκους και Καμμένους· αυτοί κινούνται με βάση το υπάρχον δυναμικό στο εσωτερικό του ελληνικού λαού. Αυτός ο λαός απλώς αποθηκεύει φόβο και ανασφάλεια, μεροκάματο και ανεργία, αναξιοπρέπεια και υποταγή. Οσοι περιμένουν ανάταξη της οικονομίας και έξοδο από μνημόνια, απλώς είναι αλλού νυχτωμένοι και κάπως πρέπει να ανασκευάσουν, να αναθεωρήσουν τις ελπίδες τους. Να μην τους πέσει κι άλλο αστροπελέκι μετά τη διάσυρση του «όχι» σε «ναι». Θα είναι δύσκολο να αντέξει άλλη μια τέτοια δοκιμασία, γι’ αυτό ας είναι ο κόσμος επιφυλακτικός και προετοιμασμένος για τα χειρότερα.
Θα κόψουν, λέει, ψήφους από τη Δεξιά -ναι, αλλά και από την Αριστερά, μην εκπλησσόμεθα. Ετσι που καταντήσαμε, ο καθένας μπορεί να ουρλιάζει και να φτιάχνει κόμμα. Τι κάνουν τα επίσημα κόμματα; Οσο περισσότερα κόμματα τόσο περισσότερη πλάκα θα σπάσουμε -τα υπόλοιπα στους πολιτικούς αναλυτές…
*Πηγή: efsyn.gr
