Ποιο να είναι άραγε το σημείο, το σημάδι και η φανέρωσις της έσχατης κατάπτωσης ενός κράτους που ίσως κράτος να μην είναι πια;
Να στείλουμε στους Δελφούς να ρωτήσουμε την Πυθία νωρίς – νωρίς με την αυγούλα κι απάνω στη γλυκιά μαστούρα, δεν χρειάζεται. Να στήσουμε αφτί στο μουρμουρητό των φύλλων της ιερής βελανιδιάς στη Δωδώνη, παρέλκει. Να προστρέξουμε στα λημέρια της τρίτης Σίβυλλας, διασχίζοντας την άορνο λίμνη, κινδυνώδες. Άλλωστε
δεν χρειάζονται χρησμοί, ούτε η ανάγνωση ωμοπλάτης από καλοσφαγμένο αρνί, ούτε καν καφετζούδες να βάλουν τα δυνατά τους για να μας ορμηνέψουν – το λέν’ στα καφενεία και είναι απλό: η έσχατη κατάπτωση ενός
κράτους είναι όταν οι Καίσαρες απευθύνονται σε μη νοήμονες.
Όχι όταν οι Καίσαρες απευθύνονται στους πολίτες ως να μην ήταν νοήμονες, αλλά όταν οι Καίσαρες απευθύνονται σε όντως μη νοήμονες.
Πόσο νοήμων δηλαδή είναι εκείνος που πιστεύει στην «καθαρή έξοδο», όταν αυτός που του υπόσχεται κάτι τέτοιο είναι ο ίδιος μέρος του μηχανισμού Επιτήρησης – ώσπου να έρθει ο επόμενος κρίκος
της βαριάς αλυσίδας που θα βιάζει τη ζωή νοούντων και μη για δεκαετίες;
Πόσο νοήμων είναι εκείνος που του κόβουν τη σύνταξη και ύστερα του δίνουν ένα κλάσμα, αν πιστεύει ότι δεν τον τυραννεύουν θεομπαίχτες; Ο κατάλογος που προϋποθέτει να είναι κανείς μη νοήμων για να μην καταλαβαίνει την πραγματική φύση όσων συμβαίνουν στον ίδιο και τους άλλους, θα μπορούσε να είναι μακρύς για τα πράγματα, αλλά βραχύς για τους μη νοήμονες – διότι πόσοι μη νοήμονες υπάρχουν σε μια κοινωνία; Δεν μιλάμε εδώ για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, αλλά για εκείνους που όντως δεν καταλαβαίνουν.
Όταν λοιπόν οι Καίσαρες απευθύνονται στους όντως μη νοήμονες, πόσο νοήμονες μπορεί να ’ναι οι ίδιοι;
Ο Τσίπρας μπορεί να απευθύνεται σε εκείνους που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, απευθύνεται όμως με τα επιχειρήματα που αρμόζουν σε εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Αυτό συνιστά αδιέξοδο ακόμα και για τους ιδιοτελείς, για τους επωφελούμενους, για τους πονηρούς, διότι η απεύθυνση στους ηλίθιους καταστρέφει και τους ίδιους. Καταστρέφει τους πάντες. Σε μια κοινωνία
σε ένα κράτος είναι πολύ συνηθισμένο οι ταγοί να απευθύνονται στον λαό σαν να είναι ηλίθιος, αλλά ασυνήθιστο να απευθύνονται μόνον στους όντως ηλίθιους.
Δεν υπάρχει παρακάτω σκαλί στην πολιτική από την απεύθυνση στους ανόητους – δεν πρόκειται πια για προπαγάνδα, ούτε για σοφιστεία, ούτε πρόκειται για την αλαζονεία ενός εξυπνάκια, πρόκειται
για την τρανότερη απόδειξη ότι ο βασιλιάς είναι πλέον γυμνός.
Ο Καλιγούλας έκαμε το άλογό του Συγκλητικόν, αλλά το έρμο το άλογο δεν μπόρεσε να τον σώσει…
***
Εκτός όμως από τους μη νοήμονες πελάτες των πολιτικών υπάρχουν στον Καπιτωλίνο και μη νοήμονες ταγοί, όπως ο κ. Γκίντερ Έτινγκερ, όστις απεφάνθη ότι «τώρα οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς πώς να ψηφίζουν» – βλαξ, αλλά είπε την αλήθεια. (Οι βλάκες είναι με τον τρόπο τους φιλαλήθεις, εξ ου και «αγαθοί»). Αυτός ο κρετίνος, λοιπόν, ο κ. Γκίντερ Έτινγκερ, απέδειξε ότι ο νεοφιλελευθερισμός κάνει κακό στο μυαλό. Απόδειξη: ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας η πολιτική δεν ήταν τόσο ατελέσφορη και τόσον υποτυπώδης…
*Πηγή: topontiki.gr
