Με ικανοποίηση, πρέπει να ομολογήσω, είδα την ανακοίνωση της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως, σύμφωνα με την οποία θα εφαρμοστεί η απόφαση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, που απαγορεύει την αναγραφή του θρησκεύματος στους τίτλους σπουδών του Λυκείου και Γυμνασίου.
Ήταν μία επιβεβλημένη κίνηση, στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού του κράτους και, κυρίως στο πλαίσιο προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και αποφυγής των διακρίσεων, που εκ των πραγμάτων προέκυπταν, με βάση το θρήσκευμα. Ο αναχρονισμός έλαβε τέλος και αυτό είναι ένα θετικό βήμα – αν και γενικά υπάρχει ο κίνδυνος να μείνει μετέωρο.
Λένε πολλοί ότι η Κεραμέως έπραξε το αναπόφευκτο, ουσιαστικά δηλαδή ήταν υποχρεωμένη μετά την απόφαση της Αρχής. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι το ίδιο θα έκανε οποιαδήποτε ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, δε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Το «μπούλινγκ» των πολιτικά και πολιτιστικά «ερμαφρόδιτων» ταλιμπάν, που από τη μια θέλουν την Ευρώπη και από την άλλη ονειρεύονται το Ιράν, είναι αφόρητο προς κάθε κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση η ταχύτητα με την οποία ανταποκρίνεται η Κεραμέως στο συγκεκριμένο θέμα είναι θετική – παρότι τα όσα έχει πει περί ελκυστικών θρησκευτικών μόνο ως αστεϊσμός μπορεί να εκληφθεί.
Το θέμα βέβαια δεν είναι τι λέγεται γενικώς. Αλλά γιατί χρειαζόταν απόφαση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, για να υπάρξει αυτή η αυτονόητη ρύθμιση. Γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα – αλλά και άλλες στο παρελθόν, που κόμπαζαν για τον φιλοευρωπαϊσμό τους και την προοδευτικότητά τους – δεν είχε την τόλμη να προχωρήσει σε αυτή την τομή. Θα πει κανείς ότι από τη στιγμή που δεν τόλμησε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας, είναι προφανές ότι προτίμησε τα ψηφαλάκια και αυτό αρκεί.
Η αναγραφή του θρησκεύματος ή οποιασδήποτε άλλης πεποίθησης σε ένα έγγραφο της Πολιτείας, που σχετίζεται με το επίπεδο γνώσεων και σπουδών, ήταν κατάλοιπο άλλων εποχών και άλλων νοοτροπιών. Η Πολιτεία δεν εμποδίζει κανέναν να εκφράζει τα πιστεύω του, αλλά αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το αποδεικτικό σπουδών. Γιατί να αναγράφεται η θρησκεία και όχι η ποδοσφαιρική ομάδα προτίμησης, ας πούμε; Για πολλούς είναι πιο σημαντικό το ποδόσφαιρο, παρά η θρησκεία – όταν δεν ταυτίζονται, σε βάρος της παραδοσιακής μορφής θρησκείας βέβαια!
Το σχολείο γενικά δεν είναι εκκλησία, ούτε κατηχητικό. Δεν πρέπει αν μπερδεύονται. Άλλο πράγμα κάνει το σχολείο, άλλο η εκκλησία. Όποιος θέλει να γίνει καλός πιστός κάποιας θρησκείας, οποιασδήποτε, όπως λέει και εγγυάται το Σύνταγμα, έχει άπειρους τρόπους να το πετύχει. Αλλά το σχολείο δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ένας από αυτούς. Το σχολείο βγάζει μορφωμένους ανθρώπους – τους πιστούς τους βγάζει η εκκλησία και κάθε αντίστοιχη διαδικασία ανάλογα με τη θρησκεία, που επιθυμεί ο καθένας.
Γι’ αυτό και πρέπει να σταματήσει και η παράδοση, που λέει ότι η σχολική χρονιά αρχίζει με αγιασμό. Όποιος θέλει την ευχή του θεού στον οποίο πιστεύει ας πάει στο ναό. Δεν γίνεται να υποχρεώνει κανείς κανέναν να παραβρίσκεται σε μία εκδήλωση, που δεν έχει καμία σχέση με το κοσμικό κράτος και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων.
Αλλιώς να κάνουμε τα σχολεία εκκλησιαστικά και να τελειώνουμε.
