Από το «μακρινό» 2015 και ιδίως το πρώτο εξάμηνό του, έχουν αλλάξει πολλά.
Ο Τσίπρας έγινε ο αγαπημένος δανειστών, ευρωπαίων εταίρων και αμερικανών, τα μνημόνια (με την κλασική αρχική μορφή τους) ολοκληρώθηκαν, όπως το επεδίωκε η τρόικα, χάρη στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και η μετάλλαξη της ριζοσπαστικής αριστεράς σε φαυλεπίφαυλο ΠΑΣΟΚ – καρικατούρα της δεκαετίας του ‘80 προχωρά μία χαρά.
Εκείνο, που δεν άλλαξε είναι η προσπάθεια του Βερολίνου να ελέγχει τα πράγματα στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση και η εμμονή του σε πολιτικές λιτότητας.
Ακόμα και τώρα που έχει καταντήσει μία πολιτική μούμια η Μέρκελ επιδεικνύει την ίδια συμπεριφορά προς τις ελληνικές κυβερνήσεις: Νουθετεί, πιέζει και απαιτεί. Μπορεί στο εσωτερικό της Γερμανίας να μην της δίνουν σημασία, αλλά φαίνεται ότι η γοητεία της είναι αξεπέραστη για την Αθήνα. Είτε πρόκειται για τους πρώιμους μνημονιακούς Παπανδρέου και Παπαδήμο, είτε για τους μεταγενέστερους, όπως ο Σαμαράς και βεβαίως ο Τσίπρας.
Είναι απορίας άξιον για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί χρήσιμη την παρουσία της Μέρκελ στην Αθήνα αυτό το διάστημα. Ακόμα κι όταν ήταν στην παντοδυναμία της η καγκελάριος δεν απολάμβανε ιδιαίτερη συμπάθεια στη χώρα μας. Γιατί άραγε να συμβεί το αντίθετο τώρα;
Δεν μιλάμε φυσικά για εκείνα τα θεατρικά, όπως αποδείχθηκε αργότερα, τύπου go back madam Merkel. Αυτά είναι μόνο για τα ιλαροτραγικά κεφάλαια της ιστορίας. Ούτε θα περίμενε κανείς να διοργανώσει το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ κάποια κινητοποίηση, με σύνθημα «ανεπιθύμητη», για την επίσκεψη Μέρκελ – πάνε εκείνα τα «θα λυγίσει αν το κλαδάκι», που λέγανε την εποχή της «διαπραγμάτευσης» το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Ας επικεντρωθούμε στο τι γίνεται σήμερα: Τι περιμένει άραγε στην πραγματικότητα από την καγκελάριο; Να πιέσει την αντιπολίτευση για το θέμα των Σκοπίων; Να εξυμνήσει την κυβέρνηση για την «επιτυχή» εφαρμογή των μνημονίων, εκεί μάλιστα που οι άλλοι απέτυχαν; Να βοηθήσει μήπως την ελληνική οικονομία και την προσέλκυση επενδύσεων; Εδώ αμφισβητούνται πλέον τα «επιτεύγματά» της στη Γερμανική οικονομία.
Δυστυχώς από τον κινηματικό χαρακτήρα που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε πάει στο «κούνημα της ουράς του», αν το καλό σκυλάκι που βλέπει το «αφεντικό» του.
Αυτό που θα μείνει στο τέλος ως το πλέον αξιομνημόνευτο στοιχείο είναι ο μιθριδατισμός του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα.
Για όλους εμάς τους άλλους, που λέγαμε ό,τι λέγαμε για την Μέρκελ και την πολιτική της, ισχύει το «ανεπιθύμητη».
*Πηγή: protothema.gr
