Θα μπορούσε επίσης (πάντα η εντεταλμένη του Στέμματος) να βοηθάει στη διδασκαλία του «Επιταφίου» τώρα που ο κ. Γαβρόγλου προέβη στην εθνικιστική κίνηση να επαναφέρει το κειμενάκι στη διδακτέα ύλη.
Τέλος, αν και η Ιγγλετέρια δεν διαθέτει Υπατη Αρμοστεία στην Ελλάδα (διαθέτει Κομαντατούρ το Βερολίνο), η κυρία Κέιτ Σμιθ θα μπορούσε να μας βοηθήσει στην αναμόρφωση του διδάσκειν και διδάσκεσθαι την Ιστορία στα σχολεία. Ως γνωστόν, έως τώρα το εν λόγω μάθημα, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, διδάσκεται ξηρό, αλλούτερο, μωρό και αδιάφορο. Η λύση να μη διδάσκεται καθόλου θα ήταν το τέλειο (Λιάκος, Σόρος, Μπαλτάς), αλλά, αν εφαρμοσθεί πριν από το 2065 μ.Χ., πιθανόν να προκαλέσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις. Και περίεργες κλιματικές αλλαγές.
Συνεπώς, μία κεντρώα λύση θα μπορούσε να είναι επί του παρόντος η ενδεδειγμένη. Μια λύση Μακρόν στην οποίαν θα μπορούσε να συγκλίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ προς τη Ν.Δ. και το Ποτάμι (περίπτωση Διαμαντοπούλου), χωρίς Μηδικά, Μεγαλέξανδρους και λοιπά λαϊκιστικά στην ύλη του μαθήματος.
Καλημέρα σας.
Οι κάποιοι λίγοι (από το πολιτικό σύστημα) και η τεράστια πλειοψηφία του λαού, εδώ και πολλά χρόνια επέμεναν, για το όνομα της FYROM, να λένε ότι: ακόμα κι αν όλες οι χώρες στον πλανήτη αναγνωρίσουν αυτό το κράτος ως «Μακεδονία», όσο δεν το αναγνωρίζει η Ελλάδα, το πρόβλημα θα μένει άλυτο.
Βεβαίως, μπορεί η είσοδος της FYROM στους εν λόγω οργανισμούς να μην αποτρέψει εν τέλει τον πόλεμο, αλλά η μη είσοδος θα τον κάνει αναπόδραστο. Συνεπώς, η Ελλάδα θα πρέπει αυτό το κρίσιμο διάστημα να μείνει σταθερότερη στις θέσεις της για το όνομα παρά ποτέ. Με τον Κοτζιά στο υπουργείο Εξωτερικών, θέλω να ελπίζω ότι κάτι τέτοιο θα γίνει κατορθωτό. Για το καλό όλων, των Ελλήνων, των Σλαβομακεδόνων και των Αλβανών αδελφών μας.
Και με την ευκαιρία, καιρός είναι να στοχασθούμε λίγο τι έχει επιφέρει στα Βαλκάνια η Ευρωαμερικανική πολιτική και τα παρ’ ημίν ευρωλιγούρικα παρακολουθήματά της.
Στις πρόσφατες εκλογές στο Κοσσυφοπέδιο, πρώτο κόμμα (με τον θρασύ τίτλο Συμμαχία του Πολέμου) βγήκε ένα συνονθύλευμα φασιστών και Ουτσεκάδων, δεύτερο κόμμα βγήκαν οι εθνικιστές (μάλλον στη μοιρασιά θα τα έχουν χαλάσει μεταξύ τους) και τρίτο κόμμα οι ακροκεντροδεξιοί. Τρία (μπουμπούκια) στα τρία.
Σε παραλλαγές, το ίδιο έργο, μαφία – ναρκωτικά –εθνικισμός – υποτέλεια, παίζεται στη Βοσνία, στην Αλβανία, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, την Κροατία και αλλού στα Δυτικά Βαλκάνια. Θυμάμαι τη
διάλυση της Γιουγκοσλαβίας να συνοδεύεται με ρητορικές περί «αυτοπροσδιορισμού», λυγμούς περί «πολυπολιτισμού», με προβοκάτσιες όπως η σφαγή των Βοσνίων (από Βοσνίους) στο Σεράγεβο, παγίδες όπως εκείνες του Ραμπουγιέ κι άλλα πολλά. Στα εδάφη της Γιουγκοσλαβίας οι ΗΠΑ και η Ενωση
δημιούργησαν κράτη-υβρίδια, όπως προσπάθησαν να κάνουν αργότερα με το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, κράτη του σωλήνα, χρήσιμα ως περιφέρεις εντός και εκτός Ενωσης όπου θα μπορούσε να ανθήσει ένας νέος μαφιόζικος τρόπος παραγωγής. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, τα σχέδια για τη δημιουργία κρατών ή προτεκτοράτων όπου θα επικρατούσε η ευέλικτη εργασία και η κοινωνική ζούγκλα, έλαβαν τη μορφή μνημονίων, όπως στην Ελλάδα κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες,
δημιουργώντας μια Ενωση δύο ταχυτήτων με επικυρίαρχα κράτη και κράτη-παρίες. Αυτή η νέα Αγία(!) Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Εθνους αντικαθιστά σιγά-σιγά όλα αυτά τα χρόνια το αυτεξούσιον κάθε άλλου έθνους μέσα στην Ενωση, υποβαθμίζοντας το επίπεδο ζωής των λαών διαρκώς. Διά του διαίρει και βασίλευε, διά της αιχμαλωσίας μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής, διά της απειλής του πολέμου (και του πολέμου) τα έθνη-κράτη οδηγούνται σε δραματικές αποκλίσεις το ένα από το άλλο, σε πιθανούς διαμελισμούς, ενώ ταυτοχρόνως οι εργατικές τάξεις καταβαραθρώνονται και εξαθλιώνονται.
Η οικονομική δικτατορία που με όχημα τη Γερμανία εξαπλώνεται γρήγορα πλέον σε κάθε γωνιά αυτής της Αγίας Αυτοκρατορίας, δεν χρειάζεται τις δημοκρατίες. Ή τις ακυρώνει ή τις αλλοιώνει. Στην Ελλάδα μετά το αντιμνημονιακό δημοψήφισμα βρεθήκαμε με την πιο μνημονιακή Βουλή όλων των εποχών. Στη
Γαλλία, ένα παιδί του συστήματος, ο κ. Μακρόν, παίρνει παραμάζωμα όλες τις ως τώρα συστημικές δυνάμεις, άχρηστες πια στην Ολιγαρχία. Στη Γερμανία, από καιρό οι μεγάλοι συνασπισμοί φανερώνουν τη σύγκλιση Χριστιανοδημοκρατίας – Σοσιαλδημοκρατίας σε ένα μονοκομματικό μοντέλο (με παραλλαγές) κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της νεοφιλελεύθερης τυραννίδας. Ο μονοκομματισμός στο Κοσσυφοπέδιο και ο μονοκομματισμός στο Βερολίνο μόνη διαφορά μεταξύ τους έχουν εκείνη του επικυρίαρχου προς τον υποτελή.
Στα καθ’ ημάς, δεν είναι παράξενος ο καβγάς των μαίινστρημ κομμάτων για το ποιος μπορεί να εφαρμόζει τις εντολές του Σόιμπλε καλύτερα. Μπροστά
σε αυτήν τη νέα Βαστίλη που υψώνεται στην Ευρώπη (αλλά και στις ΗΠΑ) οι λαοί προσπαθούν να αντιδράσουν. Ο κ. Σάντερς, ο κ. Ιγκλέσιας, ο κ. Μελανσόν, ο κ. Κόρμπιν, ίσως να μην είναι τα «απομεινάρια μιας μέρας», αλλά ο πρόλογος νέων προσπαθειών, άλλων με κίνδυνο να προδοθούν (όπως έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ) και άλλων με την προοπτική να τα καταφέρουν. Οψόμεθα…
