Νέος αδάμας Τσίπρα! Ακατέργαστος αλλά αξίας πολλών καρατίων. Είπε μετά την πτήση με το F-16: «Οριζοντιωθήκαμε με τις γραμμές των οριζόντων». Ό,τι να ’ναι! Ό,τι τσάτρα – πάτρα και τσαλαβούτα ξέρει ή μισοξέρει, του τραβάει μια συγκόλληση 360 μοιρών με κάτι άσχετο και προκύπτει
μαργαριτάρι εφάμιλλο με τις ελληνικούρες που ξεστόμιζαν γραφικοί χαρακτήρες των ελληνικών κωμωδιών από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60! Όμως λίγοι φαίνεται να ενοχλούνται με τις κοτσάνες Τσίπρα. Μάλλον εκπαιδευτήκαμε με τα ανελέητα και ατελεύτητα σαρδάμ Σημίτη, μάλλον πήραμε μπακαλορεά με τα τρισβάρβαρα ελληνικά του Γιωργάκη κι έτσι τώρα πάμε για ντοκτορά με τις ρουκέτες Τσίπρα…
***
Καλημέρα σας και καλή βδομάδα! Δεξιά και Ακροδεξιά στην Αυστρία συγκεντρώνουν μαζί το 60% περίπου του εκλογικού σώματος που ψήφισε. Σε μια από τις πιο πλούσιες και «ήσυχες» χώρες της Ευρώπης (με θητεία στην «ουδετερότητα» κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου) σηκώνει κεφάλι ο μαύρος αητός του ρατσισμού – μάλιστα κατά έναν δυσοίωνο τρόπο, σηκώνει δύο μαύρα κεφάλια. Αναλόγως και με το εθνόσημο της χώρας που είναι, ένας ακόμη δικέφαλος αητός. (Ο οποίος στο ένα πόδι κρατάει σφυρί και στο άλλο δρεπάνι, προς ικανοποίηση της μεταπολεμικής Αριστεράς τότε στην Αυστρία, και προς ειρωνεία της Ιστορίας σήμερα).
Τα δύο κεφάλια του δικέφαλου Αυστριακού μαυραητού, το Δεξιό και το Ακροδεξιό, ελάχιστες διαφορές έχουν πλέον μεταξύ τους, φαίνονται μάλιστα σαν να προλέγουν τη σχέση Δεξιάς και Ακροδεξιάς σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση (όπως και η σχέση CDU και AfD ήδη ομολογεί στη Γερμανία). Μια σχέση καλά δοκιμασμένη στον χρόνο, όπως, επίσης στη Γερμανία, έχουν αποδείξει οι κεντροδεξιοί Χριστιανοδημοκράτες με τους ακροδεξιούς Χριστιανοκοινωνιστές. Όντες έκπαλαι εις σάρκαν μίαν. Πλην όμως για τη γενικότερη άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρωπαϊκή Ένωση αρκούν πλέον οι μάλλον τετριμμένες εξηγήσεις (αλλά και τρομερές πραγματικότητες) της ξενοφοβίας (ιδιαιτέρως της ισλαμοφοβίας) και της ταξικής εξαθλίωσης ή κάτι ακόμα πιο σάπιο βόσκει στα σπλάχνα των κεντροευρωπαϊκών κοινωνιών;
Στις τρεις Βαλτικές Δημοκρατίες όπου ισλαμικές κοινότητες δεν υπάρχουν, θάλλει ο ρατσισμός. Ενώ ταυτοχρόνως, η υπαρκτή ταξική εξαθλίωση έχει γίνει θεμιτή και αποδεκτή στο όνομα μιας αντικομμουνιστικής ρεβάνς των εθνικιστών (άμα τε και συνεργατών των ναζί). Στην Πολωνία πιστεύουν ότι δεν διέρχονται κρίση εφ’ όσον ο μέσος μισθός ανέβηκε από τα 150 ευρώ στα 152. Στην Ουγγαρία δεν έχουν φασίστες στην εξουσία αλλά δικτάτορα (με βαθμό ϋμπεργκρουπενφύρερ). Στην Ουκρανία συγκυβερνούν οι φασίστες, αλλά αυτοί είναι συμπαθητικοί φασίστες, προστατευόμενοι της κυρίας Μέρκελ, η οποία κατά τα άλλα βγάζει φλύκταινες με τους «αντισυστημικούς», ακροδεξιούς τύπου Λεπέν. Με έναν λόγο οι μεταφρανκικοί φασίστες στην Ισπανία, οι Ακροδεξιοί της Λίγκας του Βορρά στην Ιταλία, οι Λεπενιστές στη Γαλλία, οι Φλαμανδοί στο Βέλγιο (ένα κράτος που δημιουργήθηκε κάποτε ως μαξιλαράκι μεταξύ Γαλλίας – Γερμανίας), ο ποικιλώνυμος πολτός ακροδεξιών ομάδων και κομμάτων στα Βαλκάνια, σε πολλές χώρες δηλαδή που κινούνται γύρω από τις κεντροευρωπαϊκές κοινωνίες, αναδύονται, παλινορθώνονται και βρυκολακιάζουν δυνάμεις της Ακροδεξιάς που δεν χρησιμοποιούν ως εφαλτήρια μόνον την ισλαμοφοβία και την ταξική εξαθλίωση, αλλά προέρχονται και από άλλες σκοτεινές μήτρες που αφορούν στην ιστορία αυτών των κοινωνιών.
Είναι όμως δύσκολο να παραδεχθούμε και ακόμα δυσκολότερο να μιλήσουμε για αυτή τη σάπια Δανιμαρκία της Κεντρικής Ευρώπης και των δορυφόρων της χωρίς ο εθνικισμός (αλλά και η πολιτική ορθότης) να αρπάξει τα λόγια μας και να τα κάνει κιμά.
Η ενσωμάτωση της Σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό έχει οδηγήσει τα κόμματα που την εκφράζουν σε συρρίκνωση. Η ιδεολογική υποταγή της Αριστεράς σε νεοφιλελεύθερα προτάγματα, καθώς και η στήριξη που προσέφερε στην παγκοσμιοποίηση με ιδεολογήματα, όπως ο πολυπολιτισμικός, ο μεταμοντερνισμός, οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις, η εξαγωγή δημοκρατίας και άλλα, οδήγησαν στην αποξένωσή της από τις λαϊκές μάζες και στην απώλεια της ηθικής ακτινοβολίας της.
Σε αυτό το τοπίο, λοιπόν, είναι παράξενο να αναγεννώνται δυνάμεις όπως ο παγγερμανισμός (!) στην Αυστρία; Αξιώσεις ηγεμονίας (για την ώρα οικονομικής) στη Γερμανία; Σύνδεσμοι κρατών τύπου Βίσεγκραντ; Κόμματα τύπου Πιλσδούσκυ στην Ανατολική Ευρώπη και Βουρβούνων λάιτ (ώσπου να γίνουν χέβυ) στην Αυστρία;
Η ταξική εξαθλίωση και η ισλαμοφοβία (όπως κάποτε ο αντισημιτισμός) δεν είναι φαινόμενα που από μόνα τους μπορούν να εξηγήσουν αυτήν την αναγέννηση των φαντασμάτων στην Ευρώπη. Απ’ όταν η αυτογνωσία αντικαταστάθηκε από τον αυτοπροσδιορισμό, τα τύμπανα των καταραμένων άρχισαν πάλι να παίζουν τα εφιαλτικά εμβατήριά τους.
Και αναφερόμαστε στην αυτογνωσία, διότι, ως φαίνεται, η κάθαρση των ευρωπαϊκών κοινωνιών από τις αιτίες που άνδρωσαν στους κόλπους τους τον φασισμό, ουδέποτε εξετάσθηκαν εις βάθος σε μαζική κλίμακα και εξ αιτίας του καπιταλισμού και εξ αιτίας της στρεβλής εφαρμογής του υπάρξαντος σοσιαλισμού.
*Πηγή: pontiki.gr
