Η “ενιαία Ευρώπη” των “4” ούτε ενιαία είναι, ούτε Ευρώπη. Και τα κοινά ανακοινωθέντα δεν μπορούν να κρύψουν ούτε το έλλειμμα δημοκρατίας που διευρύνεται, ούτε τη μονομέρεια των Βερσαλλιών
Μόλις προχτές Μέρκελ, Ολάντ, Ραχόι και Τζεντιλόνι διαγκωνίστηκαν σε αναφορές στην ΕE των πολλών ταχυτήτων, πλασάροντας την επιθυμία τους σαν ολοκληρωμένο σχέδιο που μπορεί άμεσα να προωθηθεί, και μόλις χτες, στο προσχέδιο της “Δήλωσης της Ρώμης”, μάζεψαν τα περισσότερα θέλοντας να μην προκαλέσουν αντιδράσεις στις υπόλοιπες χώρες που βλέπουν να έρχεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο υποβιβασμός τους.
Αφού δηλαδή καταγράφτηκε και επισήμως η γερμανική άποψη ότι οι Ευρωπαίοι “πρέπει να έχουν το θάρρος να αποδεχτούν ότι ορισμένες χώρες προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες”, προτίμησαν να κατεβάσουν τους τόνους, μέχρι βέβαια να ξαναβάλουν στο τραπέζι το “νέο σχέδιο” για τις “διαφοροποιημένες συνεργασίες”.
Προς ώρας λοιπόν, η επιλογή των “ισχυρών” είναι να τονιστεί η (προφανώς αμφισβητούμενη από την ίδια την ζωή και τα γεγονότα) “ενότητα της ΕΕ των 27”, με αναφορές του τύπου “είμαστε περήφανοι για τα επιτεύγματα της ΕΕ”, και “οράματα” του είδους “τα επόμενα 10 χρόνια η ΕΕ θα έχει ως στόχο της την αύξηση της κοινωνικής διάστασης”.
Αυτό δηλαδή που δεν έκανε και δεν κάνει η ΕΕ παρ’ ότι η οικονομική κρίση -και όχι μόνο στην Ελλάδα- αλλά και το Προσφυγικό, επιβάλλουν να δοθεί βάρος στις κοινωνικές πολιτικές και όχι στην λιτότητα που είναι το λάβαρο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπό αυτή την έννοια, η Συνάντηση των Βερσαλλιών ήταν η γερμανική απάντηση στις Συναντήσεις της Αθήνας και της Λισαβόνας, που είχαν θέσει συμβολικά έστω, και όσο πατάει η γάτα, το (καθοριστικό για την Ευρώπη και την ΕΕ) ζήτημα της αλλαγής πολιτικής και ανατροπής της λιτότητας.
Η διπλωματική επιλογή της “ήπιας φρασεολογίας” δεν σημαίνει ότι το Βερολίνο ανακρούει πρύμναν, ειδικά τώρα που έχει καταφέρει, συμβολικά και ουσιαστικά, να μετακινήσει κυρίως την Ιταλία και κατά δεύτερο λόγο την Ισπανία, από τις (κεντρόφυγες) Συναντήσεις του Νότου σε πιο κεντρομόλες διαδρομές, αποφεύγοντας την έστω και συμβολική αμφισβήτηση της γερμανικής πολιτικής της ακραίας λιτότητας.
Σημαίνει όμως ότι το “νέο σχέδιο”, για τη δυνατότητα ορισμένων κρατών “να προχωρούν πιο γρήγορα σε ορισμένα πεδία”, θα υλοποιείται μεν αλλά, δημοσίως, θα προτάσσονται οι αναφορές σε μια “ενιαία και αδιαίρετη Ένωση”, η οποία υποτίθεται ότι θα “ενεργεί από κοινού όταν αυτό είναι δυνατό και σε διαφορετικούς ρυθμούς όταν αυτό είναι απαραίτητο”.
Αυτό που αποσιωπάται στο προσχέδιο της “Δήλωσης της Ρώμης” είναι το πιο καθοριστικό: Ποιος θα αποφασίζει τι είναι κάθε φορά απαραίτητο και ποιος θα κρίνει εάν απαιτούνται ενέργειες “από κοινού” ή κινήσεις σε “διαφορετικούς ρυθμούς”;
Άλλη μια φορά, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Γιατί όταν θέτουμε -έστω και ρητορικά- αυτό το ερώτημα, κάποιος στο Βερολίνο γελάει σαρδόνια, α λα Σόιμπλε.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος.
**Πηγή: news247.gr
Προς ώρας λοιπόν, η επιλογή των “ισχυρών” είναι να τονιστεί η (προφανώς αμφισβητούμενη από την ίδια την ζωή και τα γεγονότα) “ενότητα της ΕΕ των 27”, με αναφορές του τύπου “είμαστε περήφανοι για τα επιτεύγματα της ΕΕ”, και “οράματα” του είδους “τα επόμενα 10 χρόνια η ΕΕ θα έχει ως στόχο της την αύξηση της κοινωνικής διάστασης”.
Αυτό δηλαδή που δεν έκανε και δεν κάνει η ΕΕ παρ’ ότι η οικονομική κρίση -και όχι μόνο στην Ελλάδα- αλλά και το Προσφυγικό, επιβάλλουν να δοθεί βάρος στις κοινωνικές πολιτικές και όχι στην λιτότητα που είναι το λάβαρο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπό αυτή την έννοια, η Συνάντηση των Βερσαλλιών ήταν η γερμανική απάντηση στις Συναντήσεις της Αθήνας και της Λισαβόνας, που είχαν θέσει συμβολικά έστω, και όσο πατάει η γάτα, το (καθοριστικό για την Ευρώπη και την ΕΕ) ζήτημα της αλλαγής πολιτικής και ανατροπής της λιτότητας.
Η διπλωματική επιλογή της “ήπιας φρασεολογίας” δεν σημαίνει ότι το Βερολίνο ανακρούει πρύμναν, ειδικά τώρα που έχει καταφέρει, συμβολικά και ουσιαστικά, να μετακινήσει κυρίως την Ιταλία και κατά δεύτερο λόγο την Ισπανία, από τις (κεντρόφυγες) Συναντήσεις του Νότου σε πιο κεντρομόλες διαδρομές, αποφεύγοντας την έστω και συμβολική αμφισβήτηση της γερμανικής πολιτικής της ακραίας λιτότητας.
Σημαίνει όμως ότι το “νέο σχέδιο”, για τη δυνατότητα ορισμένων κρατών “να προχωρούν πιο γρήγορα σε ορισμένα πεδία”, θα υλοποιείται μεν αλλά, δημοσίως, θα προτάσσονται οι αναφορές σε μια “ενιαία και αδιαίρετη Ένωση”, η οποία υποτίθεται ότι θα “ενεργεί από κοινού όταν αυτό είναι δυνατό και σε διαφορετικούς ρυθμούς όταν αυτό είναι απαραίτητο”.
Αυτό που αποσιωπάται στο προσχέδιο της “Δήλωσης της Ρώμης” είναι το πιο καθοριστικό: Ποιος θα αποφασίζει τι είναι κάθε φορά απαραίτητο και ποιος θα κρίνει εάν απαιτούνται ενέργειες “από κοινού” ή κινήσεις σε “διαφορετικούς ρυθμούς”;
Άλλη μια φορά, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Γιατί όταν θέτουμε -έστω και ρητορικά- αυτό το ερώτημα, κάποιος στο Βερολίνο γελάει σαρδόνια, α λα Σόιμπλε.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος.
**Πηγή: news247.gr
