Από την εποχή που παρακολουθώ πολιτική όλοι οι πρωθυπουργοί είχαν ως αγαπημένο εχθρό, ειδικά όταν τα πράγματα δεν τούς πήγαιναν καλά, τα μέσα ενημέρωσης – τα αντίπαλα μέσα, όχι τα ελεγχόμενα από τους ίδιους. Από τον Ανδρέα Παπανδρέου στα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Παρακολουθώντας την ομιλία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ χθες στη Βουλή διαπίστωσα ότι το τερμάτισε. Στη θεωρία του «κακού τύπου» καταφεύγει και ως αντιπολίτευση. Έκανε λόγο για ύπαρξη «μονολόγου στα ΜΜΕ σήμερα» για «Οργουελικό τοπίο στα ΜΜΕ» και άλλα παρόμοια, που εγείρουν σοβαρές υποψίες για το εάν υπάρχει έστω η παραμικρή διάθεση στον ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει τα αίτια της εκλογικής του ήττας και να αναγνώσει το νέο πολιτικό τοπίο. Παρόμοιες προσεγγίσεις για τις «ευθύνες» του τύπου στο εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου κάνουν πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες εβδομάδες. Και έτσι αποφεύγεται από τον κομματικό κορμό του ΣΥΡΙΖΑ η οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για το πού πάνε τα πράγματα και πώς θα ασκήσει το κόμμα μία αποτελεσματική αντιπολίτευση.
Διότι, εάν «φταίνε τα μέσα ενημέρωσης» για την ήττα, εκείνο που χρειάζεται είναι, κατ’ επέκταση του… «ευφυούς» αυτού συλλογισμού, να ελέγξει κάπως τον τύπο και έτσι θα επιστρέψει στην εξουσία.
Εάν για την ήττα «φταίνε τα μέσα ενημέρωσης», η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του, οι υπουργοί του, τα κάθε λογής στελέχη, δεν έχουν καμία ευθύνη για την ήττα. Σε συνέχεια αυτού του βολικού συλλογισμού, όλοι τα έκαναν όλα τέλεια και απλώς ο τύπος τα παρουσίασε ανάποδα και παρέσυρε τον… κοσμάκη.
Εάν για όλα «φταίνε τα μέσα», ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να αλλάξει (σε) τίποτα. Ας μην μετεξελιχθεί λοιπόν σε κάτι άλλο από αυτό που είναι τώρα, αφού η ήττα δεν ήταν αποτέλεσμα των δικών του αδυναμιών, αλλά του κακού τύπου, του κακού λύκου και της κακιάς της ώρας της ριμάδας – για να μην πούμε για τον κακό (μας) τον καιρό.
Τέτοιο βαυκαλισμό και τόση αμετροέπεια, σε συνδυασμό με άρνηση της πραγματικότητας είχαμε καιρό να δούμε στο πολιτικό σκηνικό – πέραν του ΚΚΕ, που μία συνήθεια σε τέτοιες αναλύσεις την έχει όσο να ‘ναι.
Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να απαντήσει στο εξής (ρητορικό) ερώτημα, που εμπεριέχει βέβαια και την απάντηση: με τα περισσότερα μέσα απέναντί του δεν κέρδισε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις το 2014 και 2015; Τον καιρό του διαδικτύου, των σόσιαλ μίντια και της υπερπληροφόρησης των πολιτών τέτοιες θεωρίες περί «κακών» μέσων δεν μπορεί να αποτελούν μέρος σοβαρής συζήτησης.
Και, εντάξει, να επιτίθεσαι στα μη αρεστά μέσα ενημέρωσης προεκλογικά (όπως έκανες με τις δυσάρεστες τις δημοσκοπήσεις), ίσως έχει ένα προφανές νόημα – προεκλογικά όλα επιτρέπονται για λόγους άγρας ψήφων.
Αλλά να το κάνεις και μετεκλογικά σημαίνει ότι πέρα από το λάθος αρμένισμα, φλερτάρεις με το γραφικό…
