«Ήτανε σαν να βλέπεις μια ταινία», είπε ο Πρόεδρος Τραμπ, αφού παρακολούθησε την αναμετάδοση της εξόντωσης του Αμπού Μπακρ ελ Μπαγκντατί, του Χαλίφη του Ισλαμικού Κράτους, στην αίθουσα συσκέψεων του Λευκού Οίκου. Στην ίδια αίθουσα το 2011 ο Πρόεδρος Ομπάμα παρακολούθησε την εξόντωση του εχθρού υπ΄ αριθμόν 1 της εποχής, του Οσάμα Μπιν Λάντεν, αρχηγού της Αλ Κάϊντα.
Η ίδια σκηνοθεσία: Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ είχαν από πολλού εντοπίσει τον εχθρό. Ο οποίος όμως δεν συλλαμβάνεται, αλλά εξοντώνεται. Ο Μπιν Λάντεν σκοτώνεται, ο Αλ Μπαγκνταντί «αυτοκτονεί». Τα πτώματα εξαφανίζονται: Του Μπιν Λάντεν ρίχνεται στην θάλασσα, τα λείψανα του Μπαγκνταντί, τεμαχισμένου από την ζώνη με εκρηκτικά, διασκορπίζονται επίσης στην θάλασσα.
Παραγωγός της ταινίας ο ίδιος: Η κοινότητα μυστικών υπηρεσιών, αποτελούμενη από 17 ομοσπονδιακές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Εκτός από την CΙΑ (κεντρική υπηρεσία πληροφοριών) υπάρχει η DΙΑ ( υπηρεσία πληροφοριών αμύνης), αλλά και κάθε τομέας των στρατιωτικών δυνάμεων, όπως και το υπουργείο Εσωτερικών και το υπουργείο Εθνικής Ασφάλειας έχουν την δική τους υπηρεσία πληροφοριών.
Για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις η Κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών χρησιμοποιεί την Διοίκηση των ειδικών δυνάμεων, που έχουν βάσεις σε τουλάχιστον 17 χώρες και των οποίων η επίσημη αποστολή περιλαμβάνει, εκτός από την «άμεση δράση για την εξόντωση, ή σύλληψη των εχθρών», τον «μη συμβατικό πόλεμο, διεξαγόμενο από εξωτερικές δυνάμεις, εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες από την Διοίκηση».
Αυτό ακριβώς εφαρμόζεται στην Συρία το 2011, τον χρόνο ακριβώς που ο πόλεμος ΗΠΑ/ΝΑΤΟ κατεδαφίζει την Λιβύη. Το αποδεικνύουν αποδεικτικά ντοκουμέντα, που έχουν ήδη δημοσιευτεί στο «Μανιφέστο». Για παράδειγμα, τον Μάρτιο 2013, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν μια λεπτομερή έρευνα για το δίκτυο της CΙΑ μέσω του οποίου φθάνουν στην Τουρκία και την Ιορδανία, με χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας και άλλων μοναρχιών του Περσικού Κόλπου, ποταμοί οπλισμού για Ισλαμιστές εκπαιδευμένους από την Διοίκηση των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων, πριν διεισδύσουν στην Συρία.
Τον Μάιο του 2013, ένα μήνα μετά την ίδρυση το «Ισλαμικού Κράτους», ο αλ Μπαγκνταντί συναντά στην Συρία μιαν αντιπροσωπεία της Αμερικανικής Γερουσίας, με επικεφαλής τον γερουσιαστή Τζων Μακέιν, όπως τεκμηριώνει ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο.
Τον Μάιο του 2015, το Judicial Watch (Δικαστική Εποπτεία) αποκαλύπτει ένα έγγραφο του Πενταγώνου, με ημερομηνία 12 Αυγούστου 2012, στο οποίο βεβαιώνεται ότι υπάρχει «η δυνατότητα συγκρότησης ενός Σαλαφιστικού Ισλαμικού Πριγκιπάτου στην Ανατολική Συρία και ότι αυτό ακριβώς επιθυμούν οι Δυτικές χώρες, τα κράτη του Κόλπου και η Τουρκία που υποστηρίζουν την «αντιπολίτευση». Τον Ιούλιο 2016 το Wikileaks αποκαλύπτει ένα μήνυμα email του 2012, στο οποίο η υπουργός των Εξωτερικών Χίλαρυ Κλίντον γράφει ότι, με τις σχέσεις που συνδέουν το Ιράν με την Συρία, « η ανατροπή του Άσαντ θα αποτελούσε ένα τεράστιο κέρδος για το Ισραήλ, και θα μείωνε τους φόβους του ότι θα χάσει το πυρηνικό μονοπώλιο».
Αυτά εξηγούν γιατί, ενώ οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ξεκινούν το 2014 την στρατιωτική εκστρατεία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, οι δυνάμεις των Τζιχαντιστών μπορούν να επελάσουν ανεμπόδιστες σε ανοικτές εκτάσεις της Συρίας με μακριές φάλαγγες εξοπλισμένων οχημάτων.
Η ρωσική στρατιωτική επέμβαση το 2015 σε βοήθεια της Δαμασκού ανέτρεψε την ροπή της σύρραξης. Ο στρατηγικός στόχος της Μόσχας ήταν να εμποδίσει την ανατίναξη του κράτους της Συρίας, που θα προκαλούσε ένα χάος, όπως στην Λιβύη, εκμεταλλεύσιμο από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για να επιτεθούν στο Ιράν και να περικυκλώσουν την Ρωσία.
Οι ΗΠΑ, βραχυκυκλωμένες, συνέχισαν να παίζουν το χαρτί του κατακερματισμού της Συρίας, με την υποστήριξη των Κούρδων αποσχιστικών, του οποίους εγκαταλείπουν στην συνέχεια για να μην χάσουν την Τουρκία, προπύργιο του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γίνεται κατανοητό γιατί ο Μπαγκνταντί, όπως ο Μπιν Λάντεν (προηγούμενα σύμμαχος των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας στο Αφγανιστάν), δεν μπορούσε να συλληφθεί για να δικαστεί δημόσια, αλλά έπρεπε να εξοντωθεί φυσικά για να εξαφανιστούν έτσι οι αποδείξεις του πραγματικού ρόλου του στην στρατηγική των ΗΠΑ. Και γι’ αυτό στον Τραμπ άρεσε τόσο η ταινία με το αίσιο τέλος.
*Πηγή: Manlio Dinucci, Comité Valmy
**Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
