Στις 25 Μαρτίου στη Ρώμη θα γίνει η επετειακή σύνοδος κορυφής για τα εξήντα χρόνια από την ίδρυση της τότε ΕΟΚ, από την οποία οι ηγέτες των τεσσάρων ισχυρότερων κρατών –Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία– μόλις τη Δευτέρα φρόντισαν να αφαιρέσουν κάθε ίχνος ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον της σημερινής Ε.Ε.
Το πολιτικό σχέδιο της Ανγκελα Μέρκελ (;) για «μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων» ήρθε σαν το επιστέγασμα μιας πορείας που αντί για ενοποίηση και ενσωμάτωση έδωσε ασύμμετρη ανάπτυξη, διαχωρισμούς και κρίσεις.
Προς την κατεύθυνση αυτή «έδειχνε» ήδη από το μακρινό 1994 το περίφημο «έγγραφο Σόιμπλε-Λάμερς», με το οποίο ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος για διεθνή θέματα τασσόταν υπέρ της διαφοροποιημένης Ε.Ε. «Ενας σταθερός πυρήνας, αποτελούμενος από τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις χώρες Μπενελούξ, αντιστοιχεί καλύτερα με τα κριτήρια σύγκλισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ…Η νομισματική ένωση είναι ο σκληρός πυρήνας της πολιτικής ένωσης». Βέβαια, τότε το έγγραφο δημιούργησε αρνητικό θόρυβο και χαρακτηρίστηκε αντιευρωπαϊκό. Τη Δευτέρα όμως στις Βερσαλίες η Μέρκελ το επανέλαβε σχεδόν κατά γράμμα, προσθέτοντας απλώς ότι από τη νέα Ε.Ε. κανείς δεν αποκλείεται, αλλά και κανείς δεν μπορεί να αντιταχθεί.
Οπως ξέρουμε, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 νίκησαν κατά κράτος οι νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι καθόρισαν και την περαιτέρω πορεία της Ε.Ε., επιβάλλοντας την ιδέα του Φον Χάγεκ (ο οποίος υποστήριξε το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή) ότι η έννοια της Κοινωνικής Δικαιοσύνης είναι άχρηστη και ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί πρέπει να διαμορφωθούν έτσι ώστε ενοχλητικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη της Αγοράς με απαιτήσεις Κοινωνικής Δικαιοσύνης πρέπει να αποκλείονται εκ των προτέρων. Η επιλογή αυτή οδήγησε τη σχέση δημοκρατίας – καπιταλισμού στα άκρα, σχεδόν στο διαζύγιο. Αλλωστε, όπως έχει πει και η Γερμανίδα καγκελάριος, ζητούμενο είναι «μια δημοκρατία συμβατή με την αγορά», όπου η αγορά είναι το κρεβάτι του Προκρούστη πάνω στο οποίο τίθενται κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά δικαιώματα για να υποστούν την αναγκαία «προσαρμογή».
Ο κοινωνιολόγος Βόλφγκανγκ Στρεκ λέει ότι αυτός ο χαγεκιανός συμβιβασμός μεταξύ δημοκρατίας και καπιταλισμού συνίσταται στην ανοσοποίηση του καπιταλισμού έναντι της δημοκρατίας.
Σήμερα οι χρηματαγορές δεν είναι η πέμπτη, αλλά η πρώτη και κυρίαρχη εξουσία, η οποία επιβάλλεται σε όλες τις άλλες, οδηγώντας σε μια «πειθαρχική δημοκρατία» με αυταρχισμό και τεχνοκρατική επιβολή.
Φυσικά, τίποτα δεν είναι αθώο. Οπως έχει δείξει με επιστημονικό τρόπο το γερμανικό Ινστιτούτο Χάλε, το Βερολίνο στην πενταετία 2010-2015 κέρδισε εκατό δισεκατομμύρια ευρώ, αφού κάθε κακό νέο για την ελληνική κρίση έστελνε τα χρήματα των επενδυτών στη Γερμανία για ασφάλεια, μετατρέποντας τη χώρα σε μια Νήσο των Μακάρων.
Σήμερα, αφού κάποιες χώρες, πιασμένες στο δόκανο και με μεγάλη δική τους ευθύνη, ξεζουμίστηκαν οικονομικά και το μέλλον τους υποθηκεύτηκε στους διεθνείς Σάιλοκ, μπορούν να αφεθούν πλέον στην τύχη τους, σε κάποια δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη ταχύτητα της Ε.Ε. Το θέμα είναι εάν οι χώρες αυτές και οι λαοί τους ετοιμάζονται για τα δύσκολα που έρχονται ή απλώς συνεχίζουν να βαυκαλίζονται με αυταπάτες μεταρρύθμισης της Ε.Ε. ή αλλαγής πορείας της.
*Πηγή: efsyn.gr
