Μας συγκίνησε, όπως και στο παρελθόν, πριν περίπου 23 χρόνια, «Ο ταχυδρόμος» ( “Il postino”) του Μάϊκλ Ράντφορντ με την συμβολή στην σκηνοθεσία του Μάσσιμο Τρόιζι. Ο αγνός, απλοϊκός και συνάμα συναισθηματικός ταχυδρόμος ενός γραφικού χωριού των περιχώρων της Νάπολης επηρεάζεται βαθειά από τον εξόριστο στην Ιταλία Πάμπλο Νερούντα, ώστε να εκφράσει τον συναισθηματικό του κόσμο μέσα από την ποίηση που λατρεύει , όταν την γνωρίσει, καταρχήν για να αναδείξει τον έρωτά του προς την αγαπημένη του και αργότερα τον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο. Αλλά ο μεγάλος ποιητής κατορθώνει να εμφυσήσει στον απολίτικο Μάριο και τις απόψεις του για την ζωή, τον κόσμο και την κομμουνιστική θεωρία, ώστε να εδραιωθεί η πολιτική του αντίληψη και στάση. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ ο ποιητής ξεχνά τον απλό ταχυδρόμο και είναι λογικό με τις τόσες προσωπικές φιλίες και επαφές που έχει, ο Μάριο, αν και έχει πληγωθεί, τον δικαιολογεί και δεν χάνει ποτέ την πίστη του σ’ αυτόν, μέχρι τον ηρωϊκό τελικά θάνατό του, που ταιριάζει στην ιδεολογία του.
Το έργο ευτύχησε να έχει έναν πολύ καλό Μάσσιμο Τρόιζι, που ενσαρκώνει τον ταχυδρόμο με την απλοϊκότητα και το πάθος του για την ποίηση, που παίζει με το βλέμμα άλλοτε αθώο και άλλοτε απορημένο , όπως και με το εκφραστικότατο πρόσωπό του. Πλαισιώνεται από τον Φιλίπ Νουαρέ, που υποδύεται πειστικά τον Πάμπλο Νερούντα, και την Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα, το αντικείμενο του πόθου του. Το έργο, εκτός από την ηθοποιία, διαθέτει ένα συγκινητικό , τρυφερό και ουσιαστικό σενάριο, που βασίζεται σε βιβλίο του Χιλιανού συγγραφέα Αντόνιο Σκαρμέτα και την εμβληματική μουσική του Αργεντίνου Λουί Μπακάλοφ. Παράλληλα ο καλός σκηνοθέτης χτίζει σκηνή- σκηνή την σχέση των δύο αταίριαστων ανδρών, μέχρι να αναδειχθεί σε φιλία, προσωρινή για τον ποιητή και καθοριστική για τον Μάριο. Άλλωστε αυτό είναι το σημαντικό στην ταινία αυτή, το πώς η ποίηση και γενικότερα η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την ζωή κάθε ανθρώπου.
Η ταινία αφιερώνεται στον πρωταγωνιστή της, που πεθαίνει δυστυχώς μετά το τέλος της ταινίας και βραβεύεται μετά θάνατον για τον πρώτο ανδρικό ρόλο. Ο Τρόιζι, ενώ γνώριζε ότι πρέπει να υποβληθεί σε εγχείριση, επέλεξε να ολοκληρώσει το έργο ζωής για αυτόν ως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης που ξεπερνά τον εαυτό του και θεωρεί πρωταρχική την ολοκλήρωση της δημιουργίας του.
*Η Μυρσίνη Αθανασιάδου είναι εκπαιδευτικός.