«Συμπεριφερθείτε λογικά ή φύγετε», κατέληγε η ανοιχτή επιστολή η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της υπενθύμιζε και επευφημούσε τα οφέλη των αστικών ελευθεριών της Ολλανδίας που την έκαναν πόλο έλξης για χιλιάδες μετανάστες. Το παράδοξο ωστόσο δεν ήταν το περιεχόμενο, δεδομένης της άνθησης της ακροδεξιάς δημαγωγίας σε όλο τον κόσμο και φυσικά στην Ευρώπη.
Αυτό που σχολιάστηκε εκτεταμένα από τον ευρωπαϊκό Τύπο ήταν η υπογραφή στην ανακοίνωση που δεν ανήκε στον ηγέτη του ξενοφοβικού Κόμματος για την Ελευθερία, Γκέερ Βίλντερς, αλλά στον νυν πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε, ηγέτη του κόμματος των Φιλελεύθερων, που ανέκαθεν είχε στις σημαίες του την ανοχή. Πλέον όμως όχι.
Εν όψει των βουλευτικών εκλογών της 15ης Μαρτίου το κέντρο βάρους του πολιτικού λόγου έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά κατά θεαματικό μεν, αλλά πέρα για πέρα προβλέψιμο τρόπο.
Οι εκλογές στην Ολλανδία από τη μια απειλούν να τριτώσουν το κακό, που ξεκίνησε με το βρετανικό δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2015 και κορυφώθηκε με την εκλογή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, με κοινή σκέπη την πολιτική άνοδο και κυριαρχία της εθνικιστικής πτέρυγας της αστικής τάξης, κι από την άλλη να σημάνουν το χειρότερο δυνατό εναρκτήριο λάκτισμα εν όψει των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και των βουλευτικών εκλογών στη Γερμανία. Κανείς δεν έχει αμφιβολία ότι ένας θρίαμβος του Βίλντερς στη χώρα της τουλίπας θα ήταν θείο δώρο για τη Λε Πεν και το ναζιστικό απολειφάδι Φράουκε Πέτρι, που ηγείται της ακροδεξιάς αντι-μουσουλμανικής Εναλλακτικής για τη Γερμανία.
Πολύ περισσότερο που η Ολλανδία ανέκαθεν λειτουργούσε σαν ευαίσθητος σεισμογράφος για τις πολιτικές μετατοπίσεις στη Βόρεια Ευρώπη. Η φοιτητική εξέγερση ξέσπασε δύο χρόνια νωρίτερα από τον γαλλικό Μάη, το 1966, η άνοδος των μεταλλαγμένων Εργατικών του Τρίτου Δρόμου στην Ολλανδία, με επικεφαλής τον Βιμ Κοκ, προηγήθηκε της νίκης του Τόνι Μπλερ και του Γκέρχαρντ Σρέντερ, ενώ τα πρωτεία διεκδικεί η Ολλανδία τόσο στην άνοδο της αντι-μουσουλμανικής δημαγωγίας όσο και στην πρόσφατη εκλογική επικράτηση της κεντροδεξιάς, το 2002.
Προς μεγάλη ικανοποίηση ωστόσο των φιλελεύθερων αστικών δυνάμεων στην Ολλανδία αλλά κι ευρύτερα την Ευρώπη η πιθανότατη εκλογική επιτυχία του Βίλντερς θα επισκιαστεί από την απόφαση των κυρίαρχων κομματικών σχηματισμών να τον αφήσουν εκτός κυβερνητικού νυμφώνος. Συγκεκριμένα, και με βάση όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το χαρακτηριστικό γνώρισμα του εκλογικού αποτελέσματος της 15ης Μαρτίου θα είναι ένας κατακερματισμένος κομματικός χάρτης, με τουλάχιστον 8 κόμματα να κερδίζουν περισσότερες από 10 έδρες στη Βουλή των 150 αντιπροσώπων, με ενοποιητικό χαρακτηριστικό τη διάθεση αποκλεισμού του Βίλντερς από τη νομή της εξουσίας.
Μόνο που αυτό κάθε άλλο παρά ενοχλεί την άκρα Δεξιά η οποία θα συνεχίσει να ισχυροποιεί το αντιθεσμικό της προφίλ και να στρέφει το πολιτικό σύστημα ακροδεξιά…
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Πριν, στις 12 Φεβρουαρίου 2017
