Λογικό ακούγεται! Μια και η πολιτική των μνημονίων ήταν πάντα σύμφωνη και εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του ΣΕΒ και γενικά του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας και δεν ήταν αποτέλεσμα της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας όπως διατυμπανίζει η πατριωτική αριστερά!
Η στάση του ΣΕΒ προκύπτει μέσα από τις δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ όπως αυτές διατυπώνονται στη συνέντευξη, που έχει παραχωρήσει στο Capital.
Συγκεκριμένα μεταφέρουμε το κομμάτι της συνέντευξης ατόφιο και χωρίς ιδιαίτερα σχόλια γιατί μιλάει από μόνο του:
“ – Αυτό που ζούμε πάντως τώρα είναι η υπόσχεση από πλευράς κυβέρνησης, είτε να καθυστερήσουν είτε να ανατραπούν οι ψηφισθείσες μεταρρυθμίσεις, όπως η μείωση των παλαιών συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου…
Θεωρώ ότι το πιο έξυπνο και ίσως το πιο σωστό θα ήταν αυτά να μην ανασταλούν, γιατί είναι διαρθρωτικά προβλήματα και όχι δημοσιονομικά. Και να δοθούν έκτακτες ενισχύσεις σε αυτούς που πραγματικά τις έχουν ανάγκη. Και θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι αυτό θα γίνει…
– Πάντως διακρίνεται μια κατανόηση από πλευράς Κομισιόν και τρόικας απέναντι στην πρόθεση της κυβέρνησης να μην πάει στις εκλογές με περικοπή συντάξεων…
Επειδή ακριβώς είναι διαρθρωτικό το μέτρο, αργά ή γρήγορα θα γίνει. Είναι καλύτερα να επουλωθεί ή να καλυφθεί αυτό το έλλειμμα στο εισόδημα των ανθρώπων που θα υποστούν τις περικοπές με μια έκτακτη εισφορά, η οποία πιθανότατα να μπορέσει, εφόσον το επιτρέψουν τα οικονομικά, να σταθμιστεί. Αλλά το θέμα είναι διαρθρωτικό.
Μιλάω σαν να ήμουν από την πλευρά της κυβέρνησης. Γιατί το δικό μας σχέδιο είναι πώς θα κάνουμε πιο παραγωγική την οικονομία, πως αυξάνουμε τον πλούτο και όχι πως τον ανακατανέμουμε. Αλλά εν πάση περιπτώσει. Εφόσον η κυβέρνηση θεωρεί ότι η ανακατανομή είναι η κύρια προτεραιότητα, νομίζω αν το σκεφτεί ωριμότερα, θα έκανε κάτι τέτοιο και όχι να διατηρήσει μια κατάσταση, που εκ των πραγμάτων δεν είναι διατηρήσιμη. Δεν μπορεί δηλαδή το ύψος της ασφαλιστικής δαπάνης να παραμείνει στο 16% του ΑΕΠ. Δεν γίνεται. Πρέπει να πέσει 4 μονάδες οπωσδήποτε.
– Ταυτόχρονα η κυβέρνηση εξαγγέλλει την επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων. Σας φοβίζει όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων;
Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων δεν μας φοβίζει και είναι και αυτονόητο σε μια δημοκρατία και μια δυτική οικονομία. Είναι ένας θεσμός που πρέπει να ισχύει. Αυτό που μας φοβίζει και το λέμε έντονα, είναι η επεκτασιμότητα. Όπου αδιακρίτως ένας υπουργός, χωρίς να έχει καμία γνώση για τις ιδιομορφίες μιας επιχείρησης ή ενός κλάδου, διατάζει… επειδή πχ μια ομάδα εργαζομένων το απαιτεί, χωρίς να είναι είτε η πλειοψηφία είτε να τηρεί κάποιους κανόνες, να επεκταθεί μια συλλογική σύμβαση σε όλες ανεξαρτήτως τις επιχειρήσεις.
Εμείς λέμε ότι η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση πρέπει να υπερισχύει των κλαδικών και από εκεί και πέρα, το σωστότερο είναι, μέσα στην ίδια την επιχείρηση, εργαζόμενοι και εργοδότες, ξέρουν πολύ καλά πόσο αντέχει η επιχείρηση να πληρώσει τους εργαζόμενους.
Άρα συλλογικές διαπραγματεύσεις ελεύθερες ναι, αλλά η επεκτασιμότητα και μάλιστα η άκριτη επεκτασιμότητα, χωρίς την αρχή της πλειοψηφίας και όλα αυτά που προβλέπει ο νόμος… αυτό είναι το επικίνδυνο.” (Capital.gr “Θ. Φέσσας: Να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα σε συντάξεις και αφορολόγητο” 7\9\18 υπογρ δικές μας)- Αυτό που ζούμε πάντως τώρα είναι η υπόσχεση από πλευράς κυβέρνησης, είτε να καθυστερήσουν είτε να ανατραπούν οι ψηφισθείσες μεταρρυθμίσεις, όπως η μείωση των παλαιών συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου…
Θεωρώ ότι το πιο έξυπνο και ίσως το πιο σωστό θα ήταν αυτά να μην ανασταλούν, γιατί είναι διαρθρωτικά προβλήματα και όχι δημοσιονομικά. Και να δοθούν έκτακτες ενισχύσεις σε αυτούς που πραγματικά τις έχουν ανάγκη. Και θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι αυτό θα γίνει…
– Πάντως διακρίνεται μια κατανόηση από πλευράς Κομισιόν και τρόικας απέναντι στην πρόθεση της κυβέρνησης να μην πάει στις εκλογές με περικοπή συντάξεων…
Επειδή ακριβώς είναι διαρθρωτικό το μέτρο, αργά ή γρήγορα θα γίνει. Είναι καλύτερα να επουλωθεί ή να καλυφθεί αυτό το έλλειμμα στο εισόδημα των ανθρώπων που θα υποστούν τις περικοπές με μια έκτακτη εισφορά, η οποία πιθανότατα να μπορέσει, εφόσον το επιτρέψουν τα οικονομικά, να σταθμιστεί. Αλλά το θέμα είναι διαρθρωτικό.
Μιλάω σαν να ήμουν από την πλευρά της κυβέρνησης. Γιατί το δικό μας σχέδιο είναι πώς θα κάνουμε πιο παραγωγική την οικονομία, πως αυξάνουμε τον πλούτο και όχι πως τον ανακατανέμουμε. Αλλά εν πάση περιπτώσει. Εφόσον η κυβέρνηση θεωρεί ότι η ανακατανομή είναι η κύρια προτεραιότητα, νομίζω αν το σκεφτεί ωριμότερα, θα έκανε κάτι τέτοιο και όχι να διατηρήσει μια κατάσταση, που εκ των πραγμάτων δεν είναι διατηρήσιμη. Δεν μπορεί δηλαδή το ύψος της ασφαλιστικής δαπάνης να παραμείνει στο 16% του ΑΕΠ. Δεν γίνεται. Πρέπει να πέσει 4 μονάδες οπωσδήποτε.
– Ταυτόχρονα η κυβέρνηση εξαγγέλλει την επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων. Σας φοβίζει όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων;
Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων δεν μας φοβίζει και είναι και αυτονόητο σε μια δημοκρατία και μια δυτική οικονομία. Είναι ένας θεσμός που πρέπει να ισχύει. Αυτό που μας φοβίζει και το λέμε έντονα, είναι η επεκτασιμότητα. Όπου αδιακρίτως ένας υπουργός, χωρίς να έχει καμία γνώση για τις ιδιομορφίες μιας επιχείρησης ή ενός κλάδου, διατάζει… επειδή πχ μια ομάδα εργαζομένων το απαιτεί, χωρίς να είναι είτε η πλειοψηφία είτε να τηρεί κάποιους κανόνες, να επεκταθεί μια συλλογική σύμβαση σε όλες ανεξαρτήτως τις επιχειρήσεις.
Εμείς λέμε ότι η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση πρέπει να υπερισχύει των κλαδικών και από εκεί και πέρα, το σωστότερο είναι, μέσα στην ίδια την επιχείρηση, εργαζόμενοι και εργοδότες, ξέρουν πολύ καλά πόσο αντέχει η επιχείρηση να πληρώσει τους εργαζόμενους.
Άρα συλλογικές διαπραγματεύσεις ελεύθερες ναι, αλλά η επεκτασιμότητα και μάλιστα η άκριτη επεκτασιμότητα, χωρίς την αρχή της πλειοψηφίας και όλα αυτά που προβλέπει ο νόμος… αυτό είναι το επικίνδυνο.
Δεν τους φοβίζει η επαναφορά των ΣΣΕ, γιατί αισθάνονται εξαιρετικά ισχυροί σ’ αυτή τη σύγκρουση λόγω της κατάστασης που επικρατεί στο εργατικό κίνημα. Ανεργία, μερική απασχόληση, ανύπαρκτος συνδικαλισμός στον ιδιωτικό τομέα και αν κάπου τους ξεφύγει όπως στη Cosco κ.α υπάρχει το δικαστήριο που θα την βγάλει την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Τέλος οι σημαντικές με πρώτη τη ΓΣΣΕ συνδικαλιστικές οργανώσεις στα χέρια του χειρότερου είδους ρεφορμισμού, που γνώρισε το κίνημα μετά την μεταπολίτευση!
Τους φοβίζει η επεκτασιμότητα για ένα και βασικό λόγω επειδή καθιστά την Κλαδική ΣΣΕ πιο ισχυρή από την επιχειρησιακή και ατομική.
Επέκταση ΣΣΕ σημαίνει: Αν οι επιχειρήσεις που έχουν υπογράψει την ΣΣΕ ξεπερνούν το 50% τότε η ΣΣΕ γίνεται υποχρεωτική για το σύνολο των επιχειρήσεων του κλάδου. Όμως τίποτα δεν είναι εύκολο, γιατί το 50+1% πρέπει να αποδειχθεί από το μητρώο των εργοδοτών του κλάδου και δεν είναι καθόλου δύσκολο το μητρώο, να μπαίνει στην κλίνη του Προκρούστη , από το συνδικαλιστικό όργανο των αφεντικών του συγκεκριμένου κλάδου!!
