Στο πρώτο ενημερωτικό του δελτίο στο 2017, ο «Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών» (ΣΕΒ), επιχειρεί να μιλήσει για τις αιτίες της βαθιάς κρίσης της ελληνικής οικονομίας και τα αναγκαία μέτρα που απαιτούνται, κατά τη γνώμη του, για να βγει η χώρα από την κρίση. Ωστόσο τα παραμορφωτικά «ταξικά γυαλιά» που φοράει, δεν του επιτρέπουν να δει πέρα από τα στενά εγωιστικά συμφέροντα μιας μικρής επιχειρηματικής ελίτ, ψελλίζοντας αποτυχημένα νεοφιλελεύθερα δόγματα και αδιαφορώντας στην ουσία για την προϊούσα αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, τις εκατοντάδες χιλιάδες «λουκέτα» μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την εκρηκτική ανεργία, τη συντριβή των εργατικών μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων και τη ραγδαία φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Αναγνωρίζει αδιέξοδα αλλά προσβλέπει σε…«περισσότερη ΕΕ»
Οι αναλυτές του ΣΕΒ, αποφεύγοντας τη χρήση λέξεων που «καίνε» (Μνημόνιο, «τρόϊκα», ευρωζώνη, ευρώ, κά), ομολογούν δειλά-δειλά, ότι «η πληθώρα των δημοσιονομικών μέτρων που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 7 χρόνια, δεν κατάφεραν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση», ενώ η «διαρκής εξάρτηση της από την επιτροπεία μιας ομάδας τεχνοκρατών, αντανακλά ένα κρίσιμο έλλειμμα σχεδιασμού και άσκησης της πολιτικής». Γιαυτό θεωρούν απαραίτητη την επεξεργασία «μιας εθνικής στρατηγικής διατυπωμένη από την ελληνική πολιτική ηγεσία, επεξεργασμένη από την ελληνική δημόσια διοίκηση, στην οποία να έχουν συνεισφέρει εποικοδομητικά με τεκμηριωμένα επιχειρήματα μέσω ουσιαστικής διαβούλευσης, φορείς και εκπρόσωποι της παραγωγικής οικονομίας και της κοινωνίας». Ειδικά για το περιεχόμενο της συγκεκριμένης «εθνικής στρατηγικής» θα μιλήσουμε στη συνέχεια, αφού πρώτα δούμε, που οδηγούνται τα πράγματα κατά τον ΣΕΒ, με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Για το ΣΕΒ η ενδεχόμενη «διαιώνιση της κατάστασης επιτροπείας από ξένους τεχνοκράτες» σημαίνει ότι «η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη θα παραμείνει είτε στα χαρτιά, με υποκατάσταση της απουσίας ουσιαστικής της συμμετοχής από κάποια ειδική επιτροπεία, είτε θα λυθεί κάποια στιγμή μέσω αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση».! Γιαυτό θεωρεί ότι «η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να γίνει εντός του 2017, είναι να ξεκινήσει η πολιτική ηγεσία και κατά προέκταση η Ελληνική διοίκηση, να συμμετέχει πιο ενεργά και συντονισμένα σε όλες τις διεργασίες της ΕΕ, σε όλα τα επίπεδα…. Μιας διασύνδεσης που θα αντανακλά πάνω από όλα το ότι «γινόμαστε Ευρώπη», και θα αποτελεί τελικά, το μεγαλύτερο διαχρονικό κέρδος της χώρας από τη συμμετοχή της στην ΕΕ».! Εμπρός λοιπόν «για …περισσότερη ΕΕ». Αυτό μας προτείνει ο ΣΕΒ !!
«Σταυροφόροι» της ΕΕ και «σταυρωτές» του ελληνικού λαού
Είναι φανερό ότι ο κυριότερος φορέας της επιχειρηματικής ελίτ και «εν γένει» της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας, επιμένει σε μια στρατηγική, που αποτελεί μια από τις βασικότερες αιτίες της βαθιάς κρίσης. Αν στις αρχές της δεκαετίας 2000, η στενότερη πρόσδεση στην ΕΕ και την ΟΝΕ μπορούσε να δικαιολογήσει τέτοιες προσδοκίες, στις σημερινές συνθήκες ουσιαστικής κατάρρευσης της ευρωζώνης και αποσύνθεσης της ΕΕ, είναι όχι μόνο εξωπραγματική αλλά «εν πολλοίς» σουρεαλιστική (!). Πολύ περισσότερο που επιχειρηματικές ελίτ σε άλλες χώρες, όπως στη Γαλλία και Ιταλία, εκφράζουν επίσημα επιφυλάξεις και αντιρρήσεις για την παραμονή στην ευρωζώνη, ενώ στην Αγγλία επέλεξαν έξοδο από την ΕΕ, δεδομένου ότι ο βιομηχανικός τομέας υφίσταται σκληρά πλήγματα από τις διαδικασίες της «ευρωπαϊκής ενοποίησης».
Ωστόσο αυτό που κυριαρχεί στη συμπεριφορά του ΣΕΒ και συνολικά της εγχώριας αστικής τάξης, με την εμμονή «πάση θυσία» στην ευρωζώνη και στην ΕΕ, είναι η εξασφάλιση «λιμανιού απαντοχής» από το ενδεχόμενο αμφισβήτησης της κυριαρχίας της από τον ελληνικό λαό, με αντίτιμο ακριβά λίτρα προστασίας και αποδεχόμενη ρόλο υποδεέστερου εταίρου, στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και των λαϊκών εισοδημάτων. Αυτός άλλωστε είναι και ο βαθύτερος λόγος που δυσανασχετεί ο ΣΕΒ από την παρουσία των εποπτών της «τρόϊκα». Όσο για τα γλαφυρά, περί ενεργούς και συντονισμένης συμμετοχής της Ελλάδας σε όλες τις διεργασίες της ΕΕ ώστε να «γίνουμε Ευρώπη» (….το «παλεύουμε» από το 1981), είναι το άλλοθι της παραμονής στη «φυλακή» της ευρωζώνης και ΕΕ.
Η «εθνική στρατηγική» είναι καθαρός νεοφιλελευθερισμός
Ο ΣΕΒ αρέσκεται να μιλάει για «εθνική στρατηγική», εννοώντας πάντα τα στενά ταξικά συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας και μόνο εξ’ υπολοίπου αγγίζουν τη μεσαία αστική τάξη και μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού. Ειδικότερα η άσκηση δημοσιονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής και οι «μεταρρυθμίσεις» που προτείνει στηρίζονται στα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού. Δηλαδή συντριβή μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, ιδιωτικοποιήσεις, συρρίκνωση κράτους πρόνοιας, μείωση συντάξεων, μείωση φορολογίας μεγάλου κεφαλαίου, διεύρυνση φορολογίας προς μικρομεσαίες επιχειρήσεις και λαϊκά στρώματα, ενώ η υπερφορολόγηση μισθών-συντάξεων, θεωρείται κάτι παραπάνω από «φυσιολογική».!
Ο ΣΕΒ ζητάει επίσης μείωση κρατικών δαπανών (μισθών, κοινωνικών δαπανών, κά), διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις φιλικές στην επιχειρηματικότητα, προσέλκυση ξένων επενδύσεων, κά. Δηλαδή πλήρης εφαρμογή της γνωστής «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ, που αποτελεί τη «Βίβλο» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Από την άλλη δεν λέει τίποτα για τα «πρωτογενή πλεονάσματα» (στην ουσία «πλεονάσματα φτώχειας), που από 0,5% του ΑΕΠ το 2016, πρέπει να ανέβουν στο 1,75% το 2017 και στο 3,5% το 2108 με ορίζοντα δεκαετίας.! Ούτε φυσικά τον απασχολεί η παράδοση των φορολογικών εσόδων στην «Ανεξάρτητη Αρχή» υπό τον έλεγχο των δανειστών. Ούτε βέβαια για το δημόσιο χρέος μιλά, αν το θεωρεί βιώσιμο και αν όχι πως θα αποπληρωθεί; Ούτε αποτολμάει να πει λέξη για τις «γερμανικές επανορθώσεις, για τους πλειστηριασμούς α’ κατοικίας λαϊκών νοικοκυριών, ενώ στα «εργασιακά» ….«κατανοούμε» τη δυσκολία του (!). Όλα τα πιο πάνω του είναι παντελώς αδιάφορα, προκειμένου για τα κέρδη της ολιγαρχίας.!
Εναλλακτική διέξοδος και ελπιδοφόρα ανατροπή
Η στρατηγική της «περισσότερης ΕΕ» που προβάλλει ο ΣΕΒ, είναι η στρατηγική των πολιτικών δυνάμεων του μνημονιακού τόξου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρών κά), που στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ’15 εμφανίστηκαν ως υπερασπιστές της ευρωζώνης και του ευρώ, ψηφίζοντας την πρόταση Γιούνγκερ, για εφαρμογή Γ’ Μνημονίου. Δυστυχώς με αυτές τις δυνάμεις συμπαρατάχτηκε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που εφαρμόζει το Γ’ Μνημόνιο, ενώ προετοιμάζεται να δεχτεί και ένα τέταρτο.!!
Η απάντηση στην κρίση δεν βρίσκεται στις αντιδραστικές επιλογές του ΣΕΒ, αλλά στην προώθηση μιας εναλλακτικής στρατηγικής, ρήξης με την ευρωζώνη και το ευρώ, μετάβασης στο εθνικό νόμισμα, αναστολή πληρωμής του χρέους με στόχο τη βαθιά διαγραφή του, εθνικοποίηση τραπεζών και εφαρμογή «σεισάχθειας» στα χρέη λαϊκών νοικοκυριών, κατάργηση λιτότητας, στήριξη αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, πρόγραμμα παραγωγικής ανόρθωσης της οικονομία, δραστική μείωση ανεργίας ιδιαίτερα των νέων, ισότιμες σχέσεις με όλες τις χώρες, κά. Αυτοί είναι οι βασικοί άξονες μιας εναλλακτικής πολιτικής, που προϋποθέτει την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των δυνάμεων που τις στηρίζουν, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για συγκρότηση μιας κυβέρνησης με φιλολαϊκό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, σε όφελος των εργατικών, λαϊκών και εθνικών συμφερόντων και ιδιαίτερα της νέας γενιάς.
Απο περιεργεια υπαρχουν ακομα βιομηχανιες που τις εχουν Ελληνες που ανηκουν στον ΣΕΒ η ειναι πρωην βιομηχανοι που εχουν πουλησει μεγαλα ποσοστα των βιομηχανιων τους στους ξενους?