Πόσες φορές πρέπει να αποφασίσει η… τύχη μέχρι να επιλεγεί ο κατάλληλος μαθητής για σημαιοφόρος; Το “πάθημα” της Δάφνης πρέπει να μας γίνει μάθημα πριν βρεθούμε να μετράμε κι άλλα στραβά που δεν μπορούμε να διορθώσουμε.
Ας το ξεκαθαρίσουμε προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: Ο όρος “σοβαρή” Χρυσή Αυγή δεν λέει τίποτε γιατί αυτό θα σήμαινε ότι υπάρχει και ασόβαρη ή και αστεία. Και -δυστυχώς- τίποτε αστείο δεν υπάρχει στην εγκληματική δράση και τις νεοναζιστικές συμμορίες.
Ούτε είναι σωστό να αποκαλούμε έτσι την προσπάθεια διαφόρων ακροδεξιών παραγόντων να λειτουργήσουν ως γεφυροποιοί και να συνδέσουν τα “απλά” καθημερινά φασιστοειδή, τους τραμπούκους του “δρόμου”, με τα “σύνθετα”, τους διάφορους που τηλε-πουλάνε συνωμοσιολογία και “ελληνισμό” στην αρχή και μετά “πολιτικές λύσεις”.
Γιατί έτσι με τις μάχες της… ονοματολογίας, χάνουμε από μπροστά μας τα πολλά, τα καθημερινά πρόσωπα της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού.
Για παράδειγμα: Πόσες κληρώσεις είναι “λογικό” να γίνουν σε ένα δημοτικό σχολείο όπως αυτό της Δάφνης λόγου χάριν, μέχρι ο μαθητής ή η μαθήτρια που θα κληρωθεί σημαιοφόρος να είναι “κατάλληλος”; Και ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν την καταλληλότητά του; Ποιος τους ανέθεσε την διενέργεια των ελέγχων; Και ποια είναι τα κριτήρια βάσει των οποίων αποφασίζουν; Η εθνικότητα, το θρήσκευμα, το χρώμα, η αρτιμέλεια, το κάλλος, οι πεποιθήσεις των γονέων, η τελευταία φορολογική δήλωση των κηδεμόνων, ή κάτι άλλο;
Γιατί όταν μπούμε σε τέτοιες ατραπούς, δύσκολα βγαίνουμε. Και το κάθε “πρέπει” και το κάθε “δεν επιτρέπεται”, θα φέρνουν συνεχώς νέα… προαπαιτούμενα, γιατί πάντα θα υπάρχουν και άλλοι “διαφορετικοί” που δεν θα είναι “δικοί” μας, ακόμα κι αν είναι “από εδώ”.
Και δυστυχώς για αυτούς που βλέπουν το πρόσωπο του ρατσισμού μόνο σε περιπτώσεις σαν κι αυτή της Σαντορίνης, που οι χρυσαυγίτες βγήκαν στους δρόμους φόρα παρτίδα, με τις μαύρες μπλούζες και τα χοντροκομμένα συνθήματα, διαχωρισμός και ρατσισμός και μισαλλοδοξία υπάρχει και όταν μας ψιθυρίζουν στο αυτί ότι πρέπει να ξανακάνουμε την κλήρωση για να βγει αυτή τη φορά το “σωστό”.
Κι όταν αρχίσουμε να κάνουμε τέτοιες υποχωρήσεις, για “να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο”, για “να μην ρίξουμε και εμείς λάδι στη φωτιά” και για “να μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα”, το μόνο βέβαιο είναι ότι πάμε ντουγρού στην κατηφόρα την μεγάλη.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
**Πηγή: news247.gr
Γιατί έτσι με τις μάχες της… ονοματολογίας, χάνουμε από μπροστά μας τα πολλά, τα καθημερινά πρόσωπα της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού.
Για παράδειγμα: Πόσες κληρώσεις είναι “λογικό” να γίνουν σε ένα δημοτικό σχολείο όπως αυτό της Δάφνης λόγου χάριν, μέχρι ο μαθητής ή η μαθήτρια που θα κληρωθεί σημαιοφόρος να είναι “κατάλληλος”; Και ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν την καταλληλότητά του; Ποιος τους ανέθεσε την διενέργεια των ελέγχων; Και ποια είναι τα κριτήρια βάσει των οποίων αποφασίζουν; Η εθνικότητα, το θρήσκευμα, το χρώμα, η αρτιμέλεια, το κάλλος, οι πεποιθήσεις των γονέων, η τελευταία φορολογική δήλωση των κηδεμόνων, ή κάτι άλλο;
Γιατί όταν μπούμε σε τέτοιες ατραπούς, δύσκολα βγαίνουμε. Και το κάθε “πρέπει” και το κάθε “δεν επιτρέπεται”, θα φέρνουν συνεχώς νέα… προαπαιτούμενα, γιατί πάντα θα υπάρχουν και άλλοι “διαφορετικοί” που δεν θα είναι “δικοί” μας, ακόμα κι αν είναι “από εδώ”.
Και δυστυχώς για αυτούς που βλέπουν το πρόσωπο του ρατσισμού μόνο σε περιπτώσεις σαν κι αυτή της Σαντορίνης, που οι χρυσαυγίτες βγήκαν στους δρόμους φόρα παρτίδα, με τις μαύρες μπλούζες και τα χοντροκομμένα συνθήματα, διαχωρισμός και ρατσισμός και μισαλλοδοξία υπάρχει και όταν μας ψιθυρίζουν στο αυτί ότι πρέπει να ξανακάνουμε την κλήρωση για να βγει αυτή τη φορά το “σωστό”.
Κι όταν αρχίσουμε να κάνουμε τέτοιες υποχωρήσεις, για “να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο”, για “να μην ρίξουμε και εμείς λάδι στη φωτιά” και για “να μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα”, το μόνο βέβαιο είναι ότι πάμε ντουγρού στην κατηφόρα την μεγάλη.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
**Πηγή: news247.gr
