Η τραγωδία στη Νέα Ζηλανδία δείχνει πώς ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία και μια αποικιοκρατική μυθολογία περί «απειλούμενων λευκών» μπορούν να οπλίσουν τα χέρια δολοφόνων
Οι σκηνές φρίκης που μας ήρθαν από τη Νέα Ζηλανδία ήρθαν να μας θυμίσουν, με τον πιο οδυνηρό τρόπο, ότι ο ρατσισμός δεν είναι απλώς μια «ιδεολογία». Δεν είναι κάτι που συμβαίνει μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων. Δεν είναι απλώς ατάκες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνθήματα και κακόγουστα ανέκδοτα.
Γιατί υπάρχουν στιγμές όπου οι ιδέες είναι το πιο δολοφονικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί μπορούν να οπλίσουν τα χέρια δολοφόνων και να τους ωθήσουν να σπείρουν τον τρόμο.
Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια κάποια παρανοϊκή εμμονή κάποιων διαταραγμένων δολοφόνων.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδεολογικά στερεότυπα που αναπαράγονται διαρκώς, όπου και εάν κοιτάξουμε.
Γιατί η ισλαμοφοβία και το δολοφονικό μίσος δεν προέκυψαν από το πουθενά.
Καλλιεργήθηκαν από πολιτικούς και κυβερνήσεις που να παρουσιάζουν τη «Δύση» να απειλείται από υποτιθέμενες «ορδές αλλόθρησκων», συγκαλύπτοντας έτσι την άρνηση παραδοχής για τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας παλαιότερα, των ιμπεριαλιστικών πολέμων σήμερα.
Τονώθηκαν από βλακώδη στερεότυπα για θρησκείες και πολιτισμούς που αναπαράγονται διαρκώς στον Τύπο και τα ΜΜΕ και ενισχύουν ρατσιστικές προκαταλήψεις και φόβο για τον «άλλο».
Ενισχύθηκαν από ανιστόρητες και επικίνδυνες αντιλήψεις ότι δήθεν το Ισλάμ «δεν έχει θέση» στην «Ευρώπη» και τη «Δύση», παραχαράσσοντας την ίδια την ιστορία αλλά και στιγματίζοντας ολόκληρες κοινότητες. Ακόμη και στην Ελλάδα πέρασαν δεκαετίες για την αυτονόητη έγερση Τζαμιού στην Αθήνα.
Παροξύνθηκαν από μια υποκουλτούρα παρουσίασης της δεύτερης μεγαλύτερης θρησκείας στον πλανήτη ως ταυτισμένης με την τρομοκρατία, υποκουλτούρα που συνειδητά τροφοδοτήθηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες για να δικαιολογηθούν κυνικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες και παρεμβάσεις και εξακολουθεί να αναπαράγεται μαζικά σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και video games.
Νομιμοποιούνται διαρκώς από όλες τις παραλλαγές πολιτικών που λένε να υψώσουμε τείχη ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Γιατί όταν οι ρατσιστικές διακρίσεις, το «δεν ανήκετε εδώ», το «φύγετε!» γίνονται επίσημη κρατική πολιτική, τότε αυξάνεται η πιθανότητα να έρθει κάποιος και να πει «θα πάρω την υπόθεση τα χέρια μου» και να αρχίσει να πυροβολεί.
Ο ρατσισμός σκοτώνει. Μόνο που δεν πέφτει από τον ουρανό. Ήταν πολλοί αυτοί που όπλισαν τους δολοφόνους στη Νέα Ζηλανδία. Και δυστυχώς οι περισσότεροι θα μείνουν ατιμώρητοι…
