Ο πιο πρόθυμος «φίλος των Αμερικανών»

Απέ­να­ντι στον χει­ρό­τε­ρο ένοι­κο του Λευ­κού Οίκου στην ιστο­ρία της Αμε­ρι­κής, ο Τσί­πρας αντέ­δρα­σε ως ο πιο πρό­θυ­μος και εύ­καμ­πτος πο­λι­τι­κός που ανα­δεί­χθη­κε στην Ελ­λά­δα μετά την εποχή της Με­τα­πο­λί­τευ­σης.
Δεν ανα­φε­ρό­μα­στε μόνο στα σα­λια­ρί­σμα­τα του τύπου «μας συν­δέ­ουν οι κοι­νές αρχές, της ελευ­θε­ρί­ας (!) και της δη­μο­κρα­τί­ας (!!)» που απηύ­θυ­νε ο Αλ. Τσί­πρας στον Τραμπ, στον επι­κε­φα­λής ενός μπλοκ πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, όπου πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η Κου Κλουξ Κλαν, οι νε­ο­να­ζή­δες και οι μα­χαι­ρο­βγάλ­τες της «Εναλ­λα­κτι­κής Δε­ξιάς». Αν και αυτά έχουν την ση­μα­σία τους: γιατί ακόμα και κά­ποιοι σο­βα­ροί αστοί πο­λι­τι­κοί ηγέ­τες, επι­βε­βαί­ω­σαν σε ανά­λο­γες συ­να­ντή­σεις τα ηγε­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τους, φρο­ντί­ζο­ντας να κά­νουν με κά­ποιον τρόπο μια διά­κρι­ση ανά­με­σα στην προς το συμ­φέ­ρον «συ­νεν­νό­η­ση» και την υπεν­θύ­μι­ση μιας γε­νι­κό­τε­ρης ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής δια­φο­ρο­ποί­η­σης. Μιας δια­φο­ρο­ποί­η­σης που θα απευ­θυ­νό­ταν στο λαό τους, αλλά και στον κόσμο στις ΗΠΑ. Δεν γνω­ρί­ζου­με αν ο Αλ. Τσί­πρας το κα­τα­νο­εί, ή αν ακόμα δια­τη­ρεί κά­ποιο σχε­τι­κό εν­δια­φέ­ρον, αλλά τις μέρες αυτές το μή­νυ­μά του προς τον κόσμο του ρι­ζο­σπα­στι­σμού στις ΗΠΑ και γε­νι­κό­τε­ρα, επι­βε­βαί­ω­σε απο­λύ­τως αυτό που νω­ρί­τε­ρα είχε πει στη Θεσ­σα­λο­νί­κη: το κόμμα που γνω­ρί­ζα­τε, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν υπάρ­χει πλέον…
Τα σο­βα­ρό­τε­ρα προ­βλή­μα­τα βρί­σκο­νται κυ­ρί­ως στην ουσία της πο­λι­τι­κής, στα απο­τε­λέ­σμα­τα της συ­νά­ντη­σης:
Ο Αλ. Τσί­πρας φέ­ρε­ται να πα­νη­γυ­ρί­ζει για την προ­ο­πτι­κή κά­ποιων αμε­ρι­κα­νι­κών επεν­δύ­σε­ων στην Ελ­λά­δα. Οι οποί­ες όμως εξαρ­τώ­νται από το εάν και κατά πόσο η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα θα συ­νε­χί­σει τις «σω­στές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» όπως τις χα­ρα­κτή­ρι­σε ο Ντό­ναλντ Τραμπ. Όποιος θέλει να ενη­με­ρω­θεί για το τι ση­μαί­νουν οι α λα Τραμπ «σω­στές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις», ας ρίξει μια ματιά στο εφιαλ­τι­κό τοπίο των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων στις ΗΠΑ, στην μετά τον Ρό­ναλντ Ρί­γκαν εποχή. Σε ένα τοπίο που γί­νε­ται δρα­μα­τι­κά χει­ρό­τε­ρο κατά τη δια­κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ (πχ με την από­πει­ρα ορι­στι­κής κα­τε­δά­φι­σης του συ­στή­μα­τος δη­μό­σιας πε­ρί­θαλ­ψης). Με αυ­τούς τους όρους «επεν­δύ­ουν» πλέον οι φίλοι του Τραμπ. Και σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση δε­σμεύ­τη­κε ο Τσί­πρας προ­κει­μέ­νου να προ­σελ­κύ­σει το αμε­ρι­κα­νι­κό εν­δια­φέ­ρον.
Σχε­τι­κά με τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με το ΔΝΤ, ο Αλ. Τσί­πρας χα­ρα­κτή­ρι­σε τις θέ­σεις του Τα­μεί­ου «ως μου­σι­κή στα αυτιά του», υπαι­νισ­σό­με­νος δυ­να­τό­τη­τες για να αξιο­ποι­η­θεί το αι­μο­στα­γές Τα­μείο σε μια προ­ο­πτι­κή «χα­λά­ρω­σης» του προ­γράμ­μα­τος επι­τή­ρη­σης, κυ­ρί­ως στο θέμα της απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους. Μω­ραί­νει κύ­ριος…
Όμως το «ψητό» της επί­σκε­ψης βρι­σκό­ταν αλλού. Στη συ­ζή­τη­ση για τις βά­σεις, τους εξο­πλι­σμούς, την ασφά­λεια της πο­λι­τι­κής των ΗΠΑ στην πε­ριο­χή.
Και εδώ το πά­ρε-δώ­σε είναι ση­μα­ντι­κό.
Ο Αλ. Τσί­πρας απο­δέ­χθη­κε πλή­ρως την ανα­βάθ­μι­ση της στρα­τη­γι­κής βάσης των ΗΠΑ στη Σούδα και υπο­σχέ­θη­κε συ­ναί­νε­ση στο αμε­ρι­κα­νι­κό αί­τη­μα για μια ακόμα με­γά­λη βάση στον ελ­λα­δι­κό χώρο. Κατά τα αμε­ρι­κα­νι­κά τη­λε­ο­πτι­κά δί­κτυα, στη Σούδα γί­νο­νται ήδη ερ­γα­σί­ες που την προ­ε­τοι­μά­ζουν για τον ελι­με­νι­σμό αε­ρο­πλα­νο­φό­ρων πλοί­ων, ενώ οι New York Times δη­μο­σιο­ποί­η­σαν τις αμε­ρι­κα­νι­κές σκέ­ψεις για με­τα­φο­ρά στην Κρήτη των πυ­ρη­νι­κών όπλων που είναι μέχρι σή­με­ρα ανα­πτυγ­μέ­να στην τουρ­κι­κή βάση του Ιν­τσιρ­λίκ, βάση που οι Αμε­ρι­κα­νοί και το ΝΑΤΟ θε­ω­ρούν ήδη επι­σφα­λή.
Ο Τραμπ δεν είχε λό­γους να κρα­τή­σει ως μυ­στι­κό τον ρόλο αυτής της «φι­λο­ξε­νί­ας»: «την στρα­τιω­τι­κή προ­στα­σία των συμ­φε­ρό­ντων των ΗΠΑ στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, τη Μέση Ανα­το­λή και την πε­ριο­χή του Κόλ­που». Ο ελ­λα­δι­κός χώρος με­τα­τρέ­πε­ται σε ένα ανα­βαθ­μι­σμέ­νο ορ­μη­τή­ριο του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Και μά­λι­στα σε μιαν εποχή με εκρη­κτι­κές αντι­θέ­σεις, όπου με­γά­λα τμή­μα­τα της πε­ριο­χής είναι ήδη σε εμπό­λε­μη κα­τά­στα­ση.
Ακρι­βώς γι’ αυτό οι Αμε­ρι­κα­νοί δεν είχαν λό­γους να είναι φει­δω­λοί στα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα που ζή­τη­σε ο Τσί­πρας. Το κό­στος του εκ­συγ­χρο­νι­σμού των F-16 φτά­νει στα 2,4 δισ. ευρώ (ένα κο­λοσ­σιαίο ποσό που θα αρ­κού­σε για να σω­θούν το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, και μαζί τα νο­σο­κο­μεία και τα σχο­λεία, από την κρίση όπου τα έχουν βυ­θί­σει τα μνη­μό­νια). Όμως δεν είναι μόνο αυτό: σύμ­φω­να με τον αμε­ρι­κα­νι­κό Τύπο, η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά κα­τέ­θε­σε επι­σή­μως το αί­τη­μα για προ­μή­θεια υπερ­σύγ­χρο­νων και πα­νά­κρι­βων F-35, αλλά και νέων πο­λε­μι­κών πλοί­ων, ικα­νών να «ση­κώ­σουν» πυ­ραυ­λι­κό εξο­πλι­σμό. Μέσα σε μια βαθιά κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή κρίση, μια κυ­βέρ­νη­ση τάχα μου αρι­στε­ρή, δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται με τους ιμπε­ρια­λι­στές μια νέα «αγορά του αιώνα». Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες η επι­λο­γή «κα­νό­νια – όχι βού­τυ­ρο» απο­τε­λεί κυ­ριο­λε­κτι­κά βά­ναυ­ση πρό­κλη­ση για τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις.
Οι λόγοι που ο Τραμπ κι­νεί­ται προς αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση είναι προ­φα­νείς: οι ΗΠΑ θέ­λουν να κλεί­σουν επει­γό­ντως την «τρύπα» που έχει ανοί­ξει στη νο­τιο­α­να­το­λι­κή πτέ­ρυ­γα του ΝΑΤΟ η με­τα­τό­πι­ση της Τουρ­κί­ας, ενι­σχύ­ο­ντας τη στρα­τιω­τι­κή πα­ρου­σία τους στον ελ­λα­δι­κό χώρο και ενι­σχύ­ο­ντας τον «άξονα» Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Αί­γυ­πτος-Ισ­ρα­ήλ. Αντί­στοι­χα ο Τσί­πρας –συ­νε­χί­ζο­ντας ασύ­στο­λα την πο­λι­τι­κή Αντ. Σα­μα­ρά- προ­σπα­θεί να αξιο­ποι­ή­σει τις «ρωγ­μές» στις σχέ­σεις ΗΠΑ-Τουρ­κί­ας, προ­κει­μέ­νου να ενι­σχύ­σει τη θέση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού στην πε­ριο­χή, σε ρόλο υπο-ιμπε­ρια­λι­στι­κού χω­ρο­φύ­λα­κα. Έτσι, θε­ω­ρεί ότι θα βοη­θη­θεί ο ίδιος για να πα­ρα­μεί­νει στην εξου­σία, με μια ακραία φι­λο­α­τλα­ντι­κή, φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή, φι­λο­μι­λι­τα­ρι­στι­κή και ανα­γκα­στι­κά εθνι­κι­στι­κή στρο­φή.
Είναι μια πο­λι­τι­κή ακραία επι­κίν­δυ­νη για την ει­ρή­νη, για τις μα­κρο­πρό­θε­σμες προ­ο­πτι­κές στην πε­ριο­χή.
Ίσως τί­πο­τα άλλο δε συμ­βο­λί­ζει πιο εμ­φα­τι­κά τον εκ­φυ­λι­σμό της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την από­λυ­τη ευ­θυ­γράμ­μι­σή της με τα «ειω­θό­τα» των αστι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων στην Ελ­λά­δα, όσο το γλοιώ­δες κλίμα των συ­να­ντή­σε­ων με­τα­ξύ Τσί­πρα και Τραμπ.
Πηγή: rproject.gr