Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: εκτός από τον Ταγίπ Ερντογάν υπάρχει ο Ντόναλντ Τραμπ, υπάρχει η Άγγελα Μέρκελ, υπάρχει και ο Μπόρις Τζόνσον, οι οποίοι όλοι μαζί προσφέρουν τις μέγιστες των υπηρεσιών τους στο φιλοθεάμον κοινό της διεθνούς μετακαρναβαλικής διπλωματίας και ταυτοχρόνως στον Βλαντιμίρ Πούτιν προσωπικά.
Ο Τούρκος πρόεδρος, απ’ ο,τι φαίνεται, περίμενε πιο εύκολα τα πράγματα στον Έβρο για να περιπαίξει την ελληνική αποτελεσματικότητα, να ξεφτιλίσει την ικανότητα προάσπισης των συνόρων της και να κάνει επίδειξη δύναμης στους Ευρωπαίους συνομιλητές του, ώστε να τους σύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών του, οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι γνωστές εμμονές του στην οικοδόμηση της νέας οσμανλίδικης αυτοκρατορίας.
Το πρώτο λάθος του ήταν πως πιάστηκε αδιάβαστος, καθώς αγνόησε ότι τούτος ο τόπος έχει βαριά ιστορική διαδρομή από τους αρχαιότερους μέχρι τους νεότερους χρόνους και παρά τις κρίσεις που συχνά-πυκνά τον χτυπάνε διαθέτει τα ανακλαστικά που βοηθούν σε αποτελεσματικές κινήσεις απέναντι στον οποιοδήποτε αντίπαλο, κυρίως όταν είναι αλαζόνας.
Το δεύτερο ήταν ότι υποτίμησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως παίκτη του διεθνούς διπλωματικού ποδοσφαίρου (κάτι που συμβαίνει και με τους αντιπάλους του στο εσωτερικό πρωτάθλημα) και τον είδε να φέρνει το παιχνίδι στα ίσα, την ώρα που στα νησιά έδειχνε να χάνει τον έλεγχο του μεταναστευτικού και να φορτώνεται ένα μεγάλο εσωτερικό πρόβλημα εξωτερικής υποκίνησης.
Το τρίτο ήταν κατηγορίας γεωγραφικού αναλφαβητισμού: οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν επ’ ουδενί να ανοίξει χερσαία δίοδος για τις στρατιές των παρανόμως διακινούμενων μεταναστών, προσφύγων και τυχοδιωκτών, διότι αδυνατούν να ελέγξουν τις ροές και δεν θα ήταν ο,τι καλύτερο να ξαναζήσουν μέρες του 2015 στις πλατείες των μεγαλουπόλεων της Κεντρικής Ευρώπης. Στα ελληνικά νησιά εγκλωβίζονται πιο εύκολα και υπάρχει δυνατότητα βελτίωσης των μηχανισμών επαναπατρισμού των ανεπιθύμητων, όταν κάτι τέτοιο κριθεί αναγκαίο.
Ωστόσο δεν το βάζει κάτω και δεν πρόκειται να υποχωρήσει εύκολα, όπως δείχνουν και οι τελευταίες εξελίξεις στο «Μέτωπο του Έβρου». Οι μάχες μπροστά στην ελληνική διπλωματία είναι πολλές και χρειάζεται επαγρύπνηση και εφευρετικότητα για το ξεπέρασμα των διαπλεκομένων διεθνών συμφερόντων. Τα αποτελέσματα θα αποκτήσουν περισσότερο μόνιμο χαρακτήρα, όταν η ελληνική πλευρά καταφέρει να «δέσει» πιο γερά τα ελληνικά συμφέροντα με μεγάλα διεθνή, όπως δείχνει να πετυχαίνει μέχρι στιγμής στον τομέα της ενέργειας, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη και κυρίως να μη γίνει το λάθος της συνδιαχείρισης των κοιτασμάτων στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο.
Εξάλλου στο πάντρεμα των τουρκικών συμφερόντων με δυτικά στηρίζει και ο Ερντογάν το όνειρο της ανασύστασης μιας χαμένης αυτοκρατορίας, ακόμα περισσότερο τώρα και πάλι που ο Βλαδίμηρος Πούτιν πήρε ο,τι ήθελε να πάρει από αυτόν και τον άφησε να αιμορραγεί στη Συρία. Στηρίζεται κυρίως στην οικονομική άνεση που του προσφέρει η γερμανική βιομηχανία με τις μεγάλες επενδύσεις της στη φτηνή σε εργατικά χέρια Τουρκία, στηρίζεται στον φίλο του αλλοπρόσαλλο Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος μετρά μεγάλα κέρδη από τις προσωπικές επιχειρήσεις του στην Κωνσταντινούπολη, στηρίζεται και στον Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος επιζητεί την ενίσχυση της θέσης της Βρετανίας στη χώρα αυτή, ώστε να αποκτήσει πλεονεκτικότερη θέση έναντι της Μέρκελ και του Μακρόν από την ώρα που αποχώρησε από την ΕΕ.
Με ξένες επενδύσεις μπορεί μια χώρα να στηθεί στα πόδια της για μια αξιοπρεπή πορεία στον σημερινό πολυσύνθετο κόσμο συμφερόντων, όταν τα συνταιριάξει με δικά της. Με ξένες «πατερίτσες» όμως αυτοκράτορας δεν έγινε ούτε μπορεί να γίνει κανείς. Ο Ταγίπ βιάζεται να στεφθεί νέος «Σουλεϊμάν Μεγαλοπρεπής» και αναπόφευκτα αυτή η εμμονή του τον σπρώχνει προς την πτώση. Πιθανόν όχι από πραξικόπημα αυτή τη φορά, αλλά από τα ίδια του τα λάθη και με πρωταγωνιστή το εκλογικό σώμα το οποίο δείχνει πολύ κουρασμένο από τις περιπέτειες που το έχει μπλέξει.
Εκείνο το οποίο γνωρίζουν όσοι νιώθουν ότι απειλούνται από την τουρκική μεγαλομανία, είναι ότι με τη διαφαινόμενη πτώση του Ερντογάν δεν απαλλάσσονται από τους πονοκεφάλους. Υπάρχουν πίσω του πολλοί φιλόδοξοι να τον διαδεχτούν, οι οποίοι πιστεύουν ότι με διαφορετικούς χειρισμούς θα έχουν καλύτερα αποτελέσματα. Η Τουρκία πάντα παραμένει μια διαρκής απειλή μέχρι να αποφασίσουν οι ισχυροί της Δύσης ότι ύαινες δεν παίρνει κανείς για κατοικίδια να του φυλάνε το σπίτι. Μερικοί, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, το βλέπουν και φωνάζουν στον πρόεδρο να απομακρυνθεί. Άλλοι, κυρίως στην Ευρώπη, νομίζουν ότι μπορούν ακόμα να επωφελούνται. Κακώς.
*Η Iskra έλαβε και δημοσιεύει στο πλαίσιο του διαλόγου για κρίσιμα εθνικά θέματα το άρθρο του παλιού φίλου και έγκριτου πεπειραμένου δημοσιογράφου Γρηγόρη Ρουμπάνη, επισημαίνοντας ότι έχει αντιρρήσεις σε αρκετές εκτιμήσεις της ανάλυσής του.
