H εξουσία δεν είναι έμφυτη στον άνθρωπο. Είναι επίκτητη όπως και η ιδιοκτησία. Οταν οι άνθρωποι από τροφοσυλλέκτες και κυνηγοί, εγκαταλείπουν τη νομαδική τους ζωή και εγκαθίστανται σε μόνιμο έδαφος, τότε εμφανίζεται και η ιδιοκτησία χέρι χέρι με την εξουσία.
Μιλάμε για τη Νεολιθική Εποχή, όπου ο άνθρωπος έμαθε να καλλιεργεί τη γη, να εξημερώνει τα ζώα και παράλληλα ανακαλύπτει τους θεούς, επινοεί τον πόλεμο και χτίζει τους πρώτους οικισμούς. Αυτά περίπου 10-12 χιλιάδες χρόνια π.Χ. Στην πορεία των αιώνων διαμορφώνεται αυτό που λέμε αρχαίος πολιτισμός.
Μεσοποταμία, Αίγυπτος, Περσία και λίγο πιο ανατολικά, Ινδία και Κίνα. Εμφανίστηκαν βέβαια και άλλοι πολιτισμοί αλλά είναι αρκετά μεταγενέστεροι. Αυτοί οι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Η απόλυτη εξουσία βρισκόταν στα χέρια κάποιου πανίσχυρου άρχοντα που συχνά ταυτιζόταν με τον θεό.
Ο σχετικά πρόσφατα εμφανισθείς στην Ιστορία, Μεγάλος Αλέξανδρος -σε σύγκριση με το βάθος των αρχαίων χρόνων βέβαια- εγοητεύθηκε τόσο πολύ από τα τελετουργικά του Μεγάλου Βασιλιά της Περσίας, που θέλησε να τα μεταφέρει στη δικιά του αυλή. Αλλά δεν τα κατάφερε. Εντούτοις αποζημιώθηκε όταν έγινε Φαραώ στην Αίγυπτο και διατηρεί έκτοτε τον ναό του. Είναι και σήμερα επισκέψιμος και αποτελεί τουριστική ατραξιόν.
Η Βίβλος, όπως είναι γνωστό, γράφτηκε στη Βαβυλωνία από εξόριστους Εβραίους σοφούς. Στην αρχή ήταν προφορική παράδοση ή παλιότερες περγαμηνές. Εκεί εμφανίζονται προφήτες, που έχουν έναν άλλο θεό, σε αντίθεση με τον θεό ή τους θεούς των Φαραώ και των μεγάλων βασιλιάδων. Αυτός ο θεός είναι δίκαιος, είναι ο θεός της Αγάπης και της Ειρήνης.
Ασχετα αν διαβάσει κάποιος κυριολεκτικά τη Βίβλο και τη συγκρίνει με το Κοράνι, θα την βρει ασυγκρίτως πιο βίαιη (π.χ. Ιησούς του Ναυή, Δευτερονόμιον). Υπάρχει λοιπόν ένας και μοναδικός θεός, μία απόλυτη και αναμφισβήτητη αλήθεια. Ακολουθεί ένας προφήτης που ακούει και ερμηνεύει τον άρρητο λόγο του Θεού και γράφει θεόπνευστα κείμενα. Και τρίτον.
Αυτός ο λόγος του Θεού πρέπει να γίνει πράξη από τους ανθρώπους. Αν πάρουμε τώρα πως η εγκυρότερη ερμηνεία του άρρητου λόγου του Θεού, είναι ο Χριστός, τότε βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα πως έχουμε μία θρησκεία για τους φτωχούς, τους περιθωριακούς, τους εξωπεταγμένους και τους απέλπιδες. Η «Χρυσή Αυγή» χαρακτήρισε τον Χριστό σαν «μπολσεβίκο» της αρχαιότητας.
Το μέγεθος μιας εξουσίας μετριέται με τον αριθμό των ανθρώπων που αποκλείει και περιθωριοποιεί. Παράλληλα τους εδραιώνει την πεποίθηση πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Η φτώχεια και η απελπισία είναι η μοίρα τους. Και όσο η απελπισία εδραιώνεται σε έναν λαό που γίνεται όλο και πιο αδρανής και αυτό το θεωρεί πεπρωμένο του, τόσο καλύτερα για την εξουσία.
Ολες οι προηγούμενες αράδες ήταν μια αναγκαία εισαγωγή για ένα ερώτημα που με βασανίζει εδώ και κάποιες δεκαετίες: Μπορούμε να πούμε πως οι μπολσεβίκοι ήταν μια άθρησκη χριστιανική σέχτα; Και αυτό το ερώτημα το έθεσα στον τότε δάσκαλό μου Πιερ Βιντάλ-Νακέ.
Η απάντησή του με άφησε ενεό. «Απολύτως», μου είπε, «και θα σε συμβούλευα να αλλάξεις το θέμα του ντοκτορά σου και να κάνεις αυτό. Δεν έχουν γραφτεί ακόμα πολλά πράγματα για αυτό το θέμα». Αυτά στο Παρίσι το 1980. Τώρα όσο μας παίρνει ο χώρος να προσπαθήσω να στηρίξω αυτό μου το ερώτημα.
Οταν ο Λένιν ανακάλυψε τον Μαρξ (αμφιβάλλω αν τον κατάλαβε σωστά, σε αυτό θα επανέλθουμε), βρήκε μία απόλυτη αλήθεια που ίσχυε διεθνώς. Πίστευε ακράδαντα πως αμέσως μετά την επικράτηση του μπολσεβικισμού στη Ρωσία, θα ακολουθούσε η επανάσταση στην Ευρώπη.
Αρα ο Μαρξ ήταν οι θεϊκές γραφές, που έπρεπε να βρεθεί ένας προφήτης που να τις υλοποιήσει διά πυρός και σιδήρου, όπως ο Ιησούς του Ναυή που έκανε μία γενοκτονία και δεν άφησε κανέναν ζωντανό. Τον ρόλο του προφήτη τον βρήκε ο Λένιν στον εαυτό του. Μετά χρειαζόταν μαθητές και πιστούς.
Και διασπάει το κόμμα. Η φράξια των μπολσεβίκων κόβει κάθε δεσμό με τη Σοσιαλδημοκρατία και συγκροτεί τη δικιά της εκκλησία με στρατιωτική ιεραρχία, που αυτή έχει το κοπιράιτ της επαναστατικής αλήθειας.
Ολοι οι υπόλοιποι είναι εχθροί. Οι νόμοι της Ιστορίας είναι αδήριτοι και η επανάσταση είναι αναπόφευκτη. Αυτό δεν θυμίζει χιλιασμό και Δεύτερη Παρουσία; Και όταν ο Λένιν βρέθηκε στην εξουσία, όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις που πολέμησαν για την ανατροπή του τσάρου, απόντος του Λένιν, έγιναν αιρέσεις (σολιαλεπαναστάτες, μενσεβίκοι, αναρχικοί, αριστερή αντιπολίτευση από το ίδιο του το κόμμα) και εξοντώθηκαν.
Και το κόμμα-κράτος- εξουσία χτίζει τον κρατικό καπιταλισμό και δημιουργεί έναν ολοκληρωτισμό κατ’ εξοχήν αντεπαναστατικό και αντιανθρώπινο. Τα γκούλαγκ πια είναι τα επαναστατικά επιχειρήματα και ο τρόμος η πειθώ.
ΥΓ. Πιστεύω ακράδαντα πως αν δεν κάνουμε φύλλο φτερό την Οκτωβριανή Επανάσταση δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ούτε την κρίση της Αριστεράς σήμερα, ούτε την άνοδο της φασιστικής Ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
*Πηγή: efsyn.gr
**Σημ. Iskra: Είναι προφανές ότι οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν την Iskra.
Θα έλεγα,ότι τα πράμματα δεν είναι ακριβώς όπως παρουσιάζονται σ’ αυτή την ιστορική επισκόπηση.Η αντίληψη του θεού,παντοκράτορα δεν είναι αποκλειστικότητα της εβραϊκής θεολογίας,αλλά είχε διάδοση,μαζί με άλλες αντιλήψεις,ανάμεσα στους λαούς του αρχαίου κόσμου,όπως αναφέρει η Βίβλος κ άλλες πηγές.Η ίδια η εβραϊκή θεολογία έχει επιρροές από την αρχαία Αίγυπτο.Υπάρχει μια σύγχιση σχετικά με τη Βίβλο.Δεν είναι η ίδια σε βίαιο πνεύμα,αλλά περιγράφει ένα βίαιο κ άγριο κόσμο.Η αγάπη,όπως την ξέρομε,είναι αντίληψη ειδικά του Χριστού.Η Βίβλος κυριαρχείται από τις αξίες κ την αναζήτηση της αλήθειας κ της δικαιοσύνης.Θα έλεγα,ότι όλες οι θρησκείες είναι με τον τρόπο τους προσανατολισμένες στην αναζήτηση της αλήθειας.Το ίδιο κ διάφορα φιλοσοφικά συστήματα.Ο μαρξισμός είναι ένα τέτοιο σύστημα κ αυτό,νομίζω,τον ξεχωρίζει από τις επιστήμες,που στοχεύουν απλά στην κατάχτηση γνώσεων.Η απόλυτη αλήθεια συνδέεται με την έννοια της δικαιοσύνης,που είναι έμφυτη ανάγκη στον άνθρωπο,όσο κ άλλες βασικές του ανάγκες,επειδή είναι απαραίτητη για την επιβίωση ατόμου,κοινωνίας κ της ανθρωπότητας γενικά.Ο Λένιν όχι μόνο δεν κατάλαβε λάθος το μαρξισμό,αλλά αντίθετα τον προχώρησε παραπέρα.Ασφαλώς κανένας άνθρωπος κ καμιά θεωρία δεν είναι αλάθητα.Οι Μαρξ κ Ένκελς συμπεριέλαβαν στις θεμελιακές αρχές της θεωρίας τους την ανάγκη τροποποίησης,σύμφωνα με τα μεταγενέστερα ευρήματα των επιστημών.Οι σημερινοί μαρξιστές,νομίζω ότι,τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους,αν όχι γενικά,συμφωνούν για ένα έλλειμα δημοκρατίας στην πορεία της οικοδόμησης της Ρωσικής Επανάστασης.Αλλά δεν είναι μόνο η Ρωσική Επανάσταση.Έλειμμα δημοκρατίας υπάρχει κ σήμερα,μέσα στις μαρξιστικές οργανώσεις.Κατά την εντελώς προσωπική μου γνώμη,το πρόβλημα αυτό είναι σε ένα σημαντικό βαθμό θεωρητικό-ιδεολογικό-φιλοσοφικό,δηλ. πρόβλημα θεωρίας.Ο προβληματισμός κ ο διάλογος είναι αναγκαία.Αλλά τι διάλογο να κάνεις με όποιον πιστεύει,ότι η διεκδίκηση της εξουσίας από τις δημοκρατικές οργανώσεις των λαϊκών μαζών ενάντια στην αστική,εκμεταλευτική ολιγαρχία είναι πραξικόπημα;