Ενώ όλα τα αστικά ΜΜΕ και το διαδίκτυο ασχολούνται και δικαίως με την υπουργοποίηση της Παπακώστα, της Μαριλίζας, του Μπόλαρη .
Ενώ όλα τα κυβερνητικά φερέφωνα βρήκαν πάτημα για να υπερασπιστούν την “καθαρίστρια” Νοτοπούλου , ιδιαιτέρα του Μυταφίδη ,στην περίοδο των δημοτικών εκλογών του 2014 ( κάποια δημοσιεύματα όντως απαράδεκτα ,έμπλεα σεξισμού ) , διέλαθαν της προσοχής , δηλώσεις μετά τον ανασχηματισμό που υποκρύβουν την νέα πολιτική ταυτότητα που οικοδομεί ο κυβερνητικός μηχανισμός ,προκειμένου να αντιπαρέλθει την οφθαλμοφανή ραγδαία κατάρρευση .
Η ομιλία του Τσίπρα στο υπουργικό συμβούλιο, η δήλωση Παππά με αφορμή τον ανασχηματισμό , η δήλωση της Αυλωνίτου -εν τη αφελεία της- παρουσιάζουν το “νέο” κυβερνητικό σχήμα , να ξεπερνά διαχωριστικές γραμμές ,να απευθύνεται σε όλες τις ιδεολογικές τάσεις και σ’αυτό το σακκούλι του κυβερνητισμού να χωράνε όλοι , κεντροδεξιοί,κεντροαριστεροί , αριστεροί, εθνολαϊκιστές .
Αρκεί να μην αμφισβητούνται η μνημονιακή συνέχεια , η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τα στρατηγικά σχέδια της Ε.Ε., η εθελοδουλία έναντι του μοναδικού και αδιαμφισβήτητου υπεραντατλαντικού συμμάχου ,η μόνιμη επιτροπεία για τον λαό και τον τόπο .
Κάπως έτσι εμφανίστηκε και το πρώην τραπεζικό στέλεχος και νυν πρόεδρος της Γαλλίας .Κομίζοντας γλαύκας εις Παρισίους, αμφισβητώντας δήθεν το παλιό πολιτικό σύστημα, υπερτονίζοντας την αναγκαία παρουσία του “κέντρου”, ως νηφάλια ,ωφέλιμη και υπερταξική πολιτική δύναμη, χωρίς κομματικό μηχανισμό και δουλείες του παρελθόντος .
Μόνο που ο Μακρόν έδωσε πλέον δείγματα γραφής. Αν παρακάμψουμε την “ευρωπαϊκή προσήλωση” και την προσπάθεια αναβίωσης του “γαλλογερμανικού άξονα ” ως επικυρίαρχου στην Ε.Ε. Να θυμηθούμε τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης του, όπου εξάπλώθηκε η επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα,υπήρξαν τεράστιες απεργιακές κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας. Πίσω από το νηφάλιο ύφος και το ελαφρό μειδίαμα του Γάλλού προέδρου, κρύφτηκαν μέρες άγριας καταστολής και αστυνομοκρατούμενου καθεστώτος .
Κάποιοι λοιπόν εγχώριοι θαυμαστές του “Μακρονισμού”, ανακάλυψαν αργά την καινοφανή θεωρία , της υπέρβασης των ταξικών αντιθέσεων, της απόλυτης κυριαρχίας του νεοφιλευθερισμού,της δικτατορίας των αγορών, προσπάθωντας να κάνουν πράξη την “οικουμενική συνεργασία”, ως λύση υπέρβασης και άλωσης των άλλων πολιτικών δυνάμεων του συστήματος, που περιφέρουν την αμηχανία τους .
Επιπρόσθετα όσοι οικοδομούν την νέα πολιτική πρόταση του “όλοι μαζί μπορούμε “, λησμονούν ότι μέχρι πολύ πρόσφατα καλλιεργούσαν στον κόσμο που ακόμη πίστευε στις απατηλές υποσχέσεις, ότι το αντιδεξιό σύνδρομο,”η πρόοδος και η συντήρηση” ,αποτελούσαν το ιδιοφυές αφήγημα, παλαιάς πασοκικής κοπής, για την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο του σήμερα .
Πάντως όσο και να προσπαθούν, από το “τέλος της ιστορίας ” του Φουκουγιάμα ,μέχρι την κατάργηση της “πάλης των τάξεων” του Λάσκαρη και την εμφάνιση του Μακρόν, ως νέου πολιτικού ηγέτη μοντέρνας κοπής, η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων θα διευρύνεται, η κύρια αντίθεση κεφαλαίου -εργασίας θα είναι παρούσα και η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση του λαού θα συνεχίζεται.
Στο πολιτικό κενό που δημιουργείται στη χώρα μας, για τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες, η δημιουργία του πλατιού πολιτικού, κοινωνικού μετώπου, και με τη δική τους αυτόβουλη συμμετοχή και πρωτοβουλία (ας αντλήσουμε παραδείγματα από την πλούσια εμπειρία του παρελθόντος ), θα ανοίξει νέους ελπιδοφόρους ανατροπής .
