Τότε (1999) που ο Θεοδωράκης δεν πήγε στο Σύνταγµα.
Μία εβδομάδα έπειτα από το «μακεδονικό» συλλαλητήριο του Συντάγματος, όλα όσα ήταν να ειπωθούν μοιάζουν να έχουν ήδη λεχθεί. Για το γεγονός γενικά, για τον Μίκη Θεοδωράκη ειδικά. Άλλο αν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, η ανατριχιαστική ατάκα του Μίκη για τον «αριστερόστροφο φασισμό» θα μείνει αξέχαστη…
«Δεν ήταν αυτός ο δικός μας Μίκης», είπαν κι έγραψαν κάποιοι. Ναι, αλλά ο «δικός μας» Μίκης δεν ήταν κι ο μοναδικός Μίκης που υπήρξε. Τόσες και τόσες φορές το διαπιστώσαμε.Δεν είναι του παρόντος σημειώματος η καταγραφή, αλλά μια απλή αντιδιαστολή. Πίσω, στον Φεβρουάριο του 1999. Τότε που ο Μίκης κοινοποιούσε την απόφαση του, όχι να κατέβει στην πλατεία Συντάγματος, αλλά –αντιθέτως– να μην παρευρεθεί στη συναυλία συμπαράστασης στον κουρδικό λαό, που θα γινόταν εκεί, δυο ημέρες αργότερα (την 1η Μαρτίου).
Γιατί; Διότι ο Μίκης είχε εξοργιστεί πολύ με τους Κούρδους. Ειδικά δε με την γραμματέα του αρχηγού του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν, τη Σεμσί Κιλίτς (Ντιλάν), η οποία σε συνέντευξη τύπου είπε αυτό που όλοι αντιλαμβάνονταν: ότι οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες ήταν «μπλεγμένες», εκ των πραγμάτων, στο σχέδιο σύλληψης του Οτσαλάν από τους Τούρκους.
Σε πλήρη σύμπλευση με το «σύστημα Σημίτη», τον «μεγάλο τραγουδιστή» Θ. Πάγκαλο και λοιπές καθεστωτικές δυνάμεις, ο Μίκης κατηγόρησε για «αχαριστία» την Ντιλάν, η οποία προφανώς θα έπρεπε να πει «ευχαριστώ» που… μόνο ο Οτσαλάν κατέληξε αιχμάλωτος των τουρκικών αρχών. Και αναγόρευσε ο Μίκης τους Κούρδους περίπου σε… πολιορκητικό κριό μιας «ανθελληνικής εκστρατείας», ταυτίζοντας την έννοια «Ελλάδα» με την πολιτική των «εκσυγχρονιστών»…
Ήταν δε τόσο εύληπτο αυτό που είχε συμβεί, ώστε στα μέσα Φεβρουαρίου –μόλις έγινε γνωστό ότι οι Τούρκοι είχαν αρπάξει τον Οτσαλάν, ενώ εκείνος μεταφερόταν από την ελληνική πρεσβεία της Κένυας στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι– ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Γιάννης Καψής έγραφε… με νόημα στα Νέα: «Εμείς ευχαριστούμε τους Αμερικανούς (για τα Ιμια), οι Αμερικανοί ευχαριστούν τους Τούρκους (για το Ιντσιρλίκ), οι Τούρκοι ευχαριστούν την Ελλάδα (για τον Οτσαλάν) […]». Άλλο αν κι ο ίδιος ο Γ. Καψής άρχισε κατόπιν να «σφυρίζει αδιάφορα», για να ευθυγραμμιστεί με την καθεστωτική «ιερή αγανάκτηση» εναντίον του ΡΚΚ.
Τον Φεβρουάριο του 1999, η «μεγάλη αγάπη για την πατρίδα» μετέτρεψε τον Μίκη σε ανεκτίμητο σύμμαχο του καθεστώτος Σημίτη, σε μία τόσο σημαντική κρίσιμη υπόθεση. Τον Φεβρουάριο του 2018, η «μεγάλη αγάπη για την πατρίδα» έκανε τον Μίκη κάτι πολύ χειρότερο από «αντιιμπεριαλιστική» καρικατούρα: λάφυρο μιας νέας «εθνικοφροσύνης» που, ακριβώς επειδή είναι επιτιθέμενη και ορμητική, παρέχει θέση σε όλο το αποκρουστικό συστημικό φάσμα. Σε «φιλελέδες», «χρυσαυγίτες», «Δεξιά του Κυρίου», γαλαζόμαυρους «αναθεωρητές» της Ιστορίας.
Και στους δυο Φλεβάρηδες, ο Μίκης ενήργησε ως «δικός τους». Αλλά έπειτα από τον φετινό Φλεβάρη, ας θεωρηθεί οριστικά «δικός τους». Υπάρχουν Ρουβίκωνες που αν τους διαβείς, δεν νοούνται επανορθώσεις. Δυστυχώς.
*Πηγή: prin.gr
