Μετάφραση: Μ. Στυλιανού
Η πανδημία του κορωναϊού πυροδοτεί προκλητικά άσεμνες διασωστικές επιδοτήσεις Δυτικών βιομηχανιών και εταιρειών και σωσίβια σε δισεκατομμυριούχους μεγιστάνες των επιχειρήσεων.
Είναι τερατώδες ότι εκατομμύρια εργαζομένων απολύονται από πολυεθνικές επιχειρήσεις, που σε επιβράβευση εισπράττουν τα χρήματα των φορολογουμένων. Πολλές δε από αυτές τις επιχειρήσεις έχουν αποθηκεύσει τρισεκατομμύρια δολάρια σε φορολογικούς παραδείσους και δεν εισφέρουν τίποτα στο κρατικό ταμείο. Ωστόσο αποζημιώνονται για την απώλεια κέρδους με το κλείσιμό τους λόγω της κρίσης του Κορωναϊού.
Γιατί όμως οι τράπεζες και οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις δεν υποχρεώνονται από τις κυβερνήσεις να πληρώνουν τους εργαζομένους τους που βρίσκονται σε αναρρωτική άδεια η δεν εργάζονται λόγω της καραντίνας;
Μα επειδή οι κυβερνήσεις είναι εξαγορασμένες και στην υπηρεσία των δισεκατομμυριούχων -του ενός τοις εκατό του πληθυσμού. Μερικοί από τους κυβερνώντες, όπως ο Ντόναλντ Τραμπ και ανώτερα μέλη του αμερικανικού κογκρέσου, είναι η ενσάρκωση αυτού του ενός τοις εκατό.
Το μεγαλύτερο όργιο διανομής κίβδηλου χρήματος συμβαίνει στις ΗΠΑ, όπου η κυβέρνηση Τραμπ και το κογκρέσο ενέκριναν την εκτύπωση τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να στηρίξουν στα πόδια τους μεγάλες μετοχικές επιχειρήσεις και τράπεζες. Ταυτόχρονα, σε εκατομμύρια εργαζομένους και στις οικογένειές τους πετάγονται ψίχουλα.
Σε πέντε μόνο εβδομάδες ή ανεργία έπληξε το τρομακτικό πλήθος των 26,4 εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ –και αυτό κατά τα επίσημα στοιχεία. Το πραγματικό σύνολο είναι αναμφίβολα πολύ μεγαλύτερο. Αναφέρεται ότι οι απώλειες θέσεων εργασίας ξεπέρασαν όλα τα κέρδη απασχόλησης που επιτεύχθηκαν στην τελευταία δεκαετία, μετά την οικονομική κρίση του 2008. Όπως και στην παρούσα κρίση, η αμερικανική κυβέρνηση είχε εφαρμόσει και κατά το 2008-2009, επεμβάσεις διάσωσης επιχειρήσεων και τραπεζών, με δαπάνη τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Αλλά δεν φτούρησαν πολύ μέχρι την επόμενη κραιπάλη.
Στην πραγματικότητα αυτή είναι μια συνηθισμένη, σε όλο τον περασμένο αιώνα, πρακτική όπου η καταρρέουσα οικονομία διασώζεται από τις κυβερνήσεις, δαπάναις των εργαζομένων, των μικρών επιχειρήσεων και των φορολογουμένων. Οι επαναλαμβανόμενες σωστικές επεμβάσεις αποδεικνύουν ότι το σύστημα του ιδιωτικού κεφαλαίου και της υποτιθέμενης ελεύθερης αγοράς είναι παραμύθι.
Το σύστημα στην πραγματικότητα ιδιωτικοποιεί το κέρδος για μιαν προνομιούχο μικρή μειονότητα, ενώ κατανέμει σοσιαλιστικά τις ζημίες στην μεγάλη μάζα του πληθυσμού. Υπήρξε πάντοτε μια εκδοχή του «σοσιαλισμού για πλουσίους».
Σε πιο παλιά χρόνια η διάσωση του ναυαγισμένου καπιταλισμού γινόταν με κάποιο βαθμό εκδημοκρατισμού και κοινωνικής προόδου. Τουλάχιστον στο Νιού Ντηλ της εποχής του Ρούζβελτ, στην δεκαετία του 1930, η κυβερνητική παρέμβαση προχώρησε σημαντικά στο να αποκαταστήσει τους εργαζομένους και τα δικαιώματά τους, παρά την λυσσώδη αντίσταση των καπιταλιστών.
Ωστόσο στις τελευταίες δεκαετίες διαπιστώσαμε ότι η διάσωση του καπιταλισμού χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο από το σκόρπισμα ρευστού και δανείων σε μεγάλες μετοχικές επιχειρήσεις και επενδυτές, ενώ οι μέσοι εργαζόμενοι αγνοούνται.
Αυτή η διαδικασία της λωποδυσίας σημείωσε νέα ρεκόρ στο κραχ του 2008. Τώρα, υπό τον Τραμπ, έχει γίνει παροιμιώδης. Θα πρέπει να τονιστεί όμως ότι η διαφθορά έχει την διακομματική έγκριση των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών. Στην πραγματικότητα συναποτελούν ένα κόμμα υποτελές στις μεγάλες επιχειρήσεις. Όπως σημείωνε ο Eric Zuesse σε μια πρόσφατη ανάλυσή του στην εφημερίδα μας, η οικονομική διασωστική επιχείρηση στην κρίση του κορωναϊού στις ΗΠΑ θα επιφέρει ακόμη περισσότερη κοινωνική ανισότητα και τελικά περισσότερη δυσλειτουργία στην προώθηση της αμερικανικής οικονομίας.
«Το αποτέλεσμα επομένως θα είναι οικονομική κατάρρευση και ίσως ακόμη και επανάσταση,» σημειώνει ο Zuesse.
Είναι αναμφισβήτητο ότι ο καπιταλισμός είναι ένα αποτυχημένο σύστημα τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Η πανδημία του κορωναϊού και οι καταστροφικές κοινωνικές της συνέπειες σε αρρώστιες και θανάτους αποδεικνύει πως μια τέτοια οικονομία δεν μπορεί να οργανώσει κοινωνίες βασιζόμενες στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Λειτουργεί αντίθετα για να πλουτίζει περισσότερο τους ήδη πλουσίους, παράλληλα επαυξάνοντας τον αριθμό των πτωχευμένων και στερημένων.
Αυτή η χρόνια πόλωση του πλούτου έχει επισημανθεί από πολλούς επικριτές του καπιταλισμού, μεταξύ των οποίων ο Μαρξ αλλά και σύγχρονοι προοδευτικοί οικονομολόγοι, όπως οι Richard Wolff καιThomas Picketty.
Δικαιούται να χαρακτηρίσει κανείς τον καπιταλισμό των γιγάντιων μετοχικών επιχειρήσεων (η σοσιαλισμό για πλουσίους) ως μια παθολογική κατάσταση που δημιουργεί πολλαπλά άλλα παθολογικά παράγωγα, όπως ανέχεια, έγκλημα, ανασφάλεια, οικολογικές καταστροφές, μιλιταρισμό, ιμπεριαλισμό και τελικά πόλεμο.
Αποτελεί αξιοπρόσεκτη ειρωνεία ότι ένας ιός έρχεται να αποκαλύψει ένα παθογόνο οικονομικό σύστημα. Και αναπόφευκτα ωθεί στην ανάγκη αναζήτησης θεραπείας.
Είναι καιρός να καταργηθεί αυτό το παρασιτικό σύστημα και να εφαρμοστεί κάτι περισσότερο πολιτισμένο, αποτελεσματικό, ανθεκτικό και δημοκρατικό. Αυτό είναι το επιβεβλημένο έργο πολιτών οργανωμένων να αγωνιστούν για τα συμφέροντά τους.
Η απατηλή ψευδαίσθηση της διάσωσης ενός αποτυχημένου και νοσηρού συστήματος πρέπει να αποτιναχτεί μια για πάντα.
*Zero Hedge,25/4/2020 Via The Strategic Culture Foundation
