Με ένα επικοινωνιακό τρικ ή καλύτερα με μια αμερικανιά, ο Α. Τσίπρας (Α.Τ.) επιχείρησε να πείσει τον ελληνικό λαό πως «Ναι! Το ψάρι βαφτίζεται κρέας!». Ως άλλος Γιώργος Παπανδρέου, όχι αυτή τη φορά από το Καστελόριζο αλλά από την Ιθάκη, γιατί έτσι πρόσταζαν τα επικοινωνιακά επιτελεία προκειμένου να υπάρξουν (παντελώς ατυχείς) συμβολισμοί, ο πρωθυπουργός μάς εκφώνησε έναν φτηνό λόγο, στον οποίο έχουν σημασία τα όσα ειπώθηκαν αλλά και αυτά που δεν ειπώθηκαν. Ίσως τα ανείπωτα έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία.
1. Ο Α.Τ. έκανε μία αναδρομή των όσων υπέστη ο ελληνικός λαός αρχής γενομένης από το πρώτο μνημόνιο. «Ξέχασε» όμως να μας πει για ποιο λόγο συνέβησαν όλα αυτά. Για ποιο λόγο είδαμε πράγματα στην Ελλάδα που σε καμία άλλη χώρα δεν βιώθηκαν σε καιρό ειρήνης. Καμία έκπληξη για την απουσία εξήγησης. Γιατί αν ο Α.Τ. μίλαγε για τα πραγματικά αίτια θα αναγκαζόταν να μιλήσει για τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και οργανισμούς: την ΕΕ, το ΔΝΤ, τον ESM. Αλλά πώς να το έπραττε αυτό αφού εδώ και πολύ καιρό το «go back madame Merkel», μετατράπηκε σε διθυράμβους για την αξία της Γερμανίδας πολιτικού και αφού ο «διαβολικός Trump», είναι «διαβολικά έξυπνος»; Θα αναγκαζόταν επίσης να μας πει ποιος βγήκε κερδισμένος από αυτή την οκταετία. Και πλέον όλοι γνωρίζουν πως ο μεγάλος κερδισμένος είναι οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες και η ελληνική ολιγαρχία.
2. Ας μην αδικούμε, όμως, τον πρωθυπουργό. Μας μίλησε για τα αίτια της ελληνικής κρίσης. Είπε χαρακτηριστικά: «Δε θα ξεχάσουμε ποτέ τις αιτίες και τα πρόσωπα που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια. Τη φοροασυλία του μεγάλου πλούτου, τη γενικευμένη διαπλοκή και διαφθορά, την ασυδοσία μιας σειράς επιχειρηματικών και εκδοτικών ομίλων που για χρόνια θεωρούσαν ότι η χώρα τους ανήκει, τον κυνισμό και την περιφρόνηση μιας πολιτικής ελίτ η οποία νόμισε ότι η Ελλάδα είναι φέουδο και οι Έλληνες πειθήνιοι υπήκοοι της».
Πρώτη παρατήρηση: αν είναι αυτά τα αίτια της ελληνικής κρίσης, τι ακριβώς έκανε η ελληνική κυβέρνηση για την εξάλειψή τους; Το μεγάλο κεφάλαιο δεν εξακολουθεί να χαίρει φοροασυλίας; Όλο το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό που ήταν βουτηγμένο σε μίζες δεν κυκλοφορεί ελεύθερο; Τον Χριστοφοράκο τον έχει ζητήσει η ελληνική κυβέρνηση από τη γερμανική; Τα εκατομμύρια ευρώ της ελληνικής ελίτ που βρίσκονται στην Ελβετία και στις off shore έχουν φορολογηθεί;
Δεύτερη παρατήρηση: η ελληνική κρίση αποτελεί ένα επεισόδιο ενός μεγαλύτερου έργου. Η κρίση ήταν παγκόσμια και τα φαινόμενα της ελληνικής σκηνής (διαφθορά, φοροασυλία) υπάρχουν παντού. Επομένως τα όσα περιγράφει ο Α.Τ. δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την ελληνική ιδιαιτερότητα. Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα πεδίο άσκησης μίας –πιθανώς πιλοτικής– σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής γιατί διέθετε ένα πρόθυμο πολιτικό προσωπικό που θα υλοποιούσε τις επιταγές του ευρωπαϊκού και αμερικανικού κατεστημένου. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό, αυτό της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης, που έχει βαθιά τις ρίζες του στην ελληνική πραγματικότητα.
3. Όσο προσεκτική κι αν είναι η ανάγνωση του λόγου του Α.Τ., κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν η εφαρμογή των μνημονίων καλώς έγινε. Διότι αν καλώς έγινε, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοαναιρείται όσο ήταν αντιπολίτευση και κατήγγειλε τους άλλους. Αν κακώς έγινε τότε πρέπει να απολογηθεί για το δικό του μνημόνιο. Επομένως οι γενικόλογες διατυπώσεις είναι οι πλέον βολικές. Καθείς καταλαβαίνει ό,τι θέλει.
4. Και τι διάβολο σημαίνει εν τέλει αυτή η έξοδος από τα μνημόνια;
Μήπως σημαίνει το τέλος της επιτροπείας; Επ’ ουδενί!
Μήπως σημαίνει την κατάργηση των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων; Σε καμία περίπτωση!
Μήπως σημαίνει ότι η δημόσια περιουσία δεν θα είναι πλέον υποθηκευμένη και ότι δεν θα ξεπουλιέται για τις επόμενες δεκαετίες; Ούτε κατά φαντασία.
Μήπως σημαίνει ουσιαστική αύξηση των μισθών και θωράκιση των εργασιακών σχέσεων υπέρ του εργαζομένου; Ας μην λέμε αστεία.
Μήπως το χρέος που φτάνει πια το 180% του ΑΕΠ μετά από μία ανελέητη αφαίμαξη του ελληνικού λαού θα καταστεί κάποια στιγμή βιώσιμο;
Ακόμη και ο πιο θερμός υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο. Και αφού όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβούν, τότε ένα πράγμα σημαίνει το διάγγελμα του Α.Τ.: επιχείρηση μαζικής εξαπάτησης.
4. Ο Α.Τ. είναι πλέον ένας εξαιρετικός μαθητής της τακτικής που ακολούθησε η ελληνική σοσιαλδημοκρατία μεταπολιτευτικά. Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία έκλεψε τα συνθήματα της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς και κατασκεύασε το δίπολο Δεξιά-Αντιδεξιά. Ομοίως πράττει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το εν λόγω δίπολο έκρυβε επιμελώς στο παρελθόν την ταξική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και κρατούσε εγκλωβισμένα μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού. Η κρίση του 2010 το διέλυσε, ο Α.Τ. είναι αυτός που το ανασταίνει.
* * * *
Σήμερα χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί τούτο: Διανύσαμε οκτώ χρόνια κρίσης. Το πρώτο μισό αυτής της οκταετίας ήταν μία περίοδος που υπήρξαν έντονοι κοινωνικοί κραδασμοί και μεγάλη πολιτική αστάθεια. Οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα. Και τότε εμφανίστηκε ο «Μεσσίας». Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατά πως δείχνουν τα πράγματα θα είναι η μοναδική που θα ολοκληρώσει την τετραετία ή σε κάθε περίπτωση θα είναι πολύ κοντά στο να το πετύχει. Και μάλιστα χωρίς αγανακτισμένους, χωρίς μεγάλες απεργίες και με μία αντιπολίτευση ανίκανη να αρθρώσει έναν εναλλακτικό πειστικό λόγο, είτε από τα αριστερά, είτε από τα δεξιά. Είναι πλέον σαφές: Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έχουν κάνει την επιλογή τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η καλύτερη περίπτωση. Αυτό δείχνουν τα εγκωμιαστικά λόγια πολλών Ευρωπαίων αξιωματούχων αλλά και η στάση των ΗΠΑ που βλέπουν ότι συνεργάζονται με την πιο φιλονατοϊκή κυβέρνηση των τελευταίων ετών.
Είναι σίγουρο ότι τους προσφερόμενους λωτούς του Α.Τ. θα τους αρνηθούν πολλοί ή μάλλον οι περισσότεροι. Και θα είναι πολλοί που θα θυμώσουν με τα ψέματα και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Ωστόσο, ο χλευασμός και ο θυμός δεν φτάνουν. Η εμπειρία μάς διδάσκει πως κανένας σωτήρας δεν μπορεί να υπάρξει. Πως καμία αλλαγή πολιτικής δεν θα γίνει. Πως η όποια εναλλαγή στο πλαίσιο του νέου δικομματισμού θα φέρει μία από τα ίδια.
Δεν ξεχνάμε πως σχεδόν οι μισοί Έλληνες είναι κάτω από το όριο φτώχειας. Πως η πλειονότητα της νέας γενιά εργάζεται με 400 ευρώ ή και με χαμηλότερους μισθούς. Πως η πληγή της μετανάστευσης εξακολουθεί να υπάρχει. Πως οι εργασιακές σχέσεις είναι εντελώς αποδιαρθρωμένες και η μαύρη εργασία τείνει να κυριαρχήσει. Πως ο ΕΝΦΙΑ δεν καταργήθηκε. Πως το όριο του αφορολόγητου όλο και πάει προς τα κάτω. Πως η ανεργία εξακολουθεί και είναι σε υψηλότατα επίπεδα. Ναι! Έχει δίκιο ο πρωθυπουργός. Δεν θα γίνουμε λωτοφάγοι.
Ο άλλος δρόμος είναι ένας δρόμος δύσκολος. Είναι ο δρόμος της οργάνωσης στο σωματείο, είναι ο δρόμος ενίσχυσης ή δημιουργίας συλλογικοτήτων που μάχονται ή θα μάχονται ενάντια στη βαρβαρότητα, είναι η συμμετοχή στις απεργίες και στις πορείες. Ποτέ δεν άλλαξε κάτι δίχως σύγκρουση και δίχως μεγάλες αποφάσεις. Η Ιθάκη μας περιμένει…
Πηγή: kordatos.org
