Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αντέδρασε στην εισβολή του Αζερμπαϊτζάν στο αρμενικό Ναγκόρνο Καραπάχ με μια ανακοίνωση η οποία παίρνει απόλυτα ίσες αποστάσεις μεταξύ των δύο μερών και τα καλεί σε αυτοσυγκράτηση και να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτή η αξιοθρήνητη ανακοίνωση όχι μόνο είναι ηθικά απαράδεκτη και ουσιαστικά αποτελεί προσβολή στην Αρμενία στον φίλο αρμενικό λαό αλλά πρόκειται και για μια ενέργεια διπλωματικής αυτοχειρίας.
Μια ανακοίνωση σε αυτό το ύφος θα είχε νόημα μόνον αν αναφερόταν σε μια σύγκρουση κάπου μακριά, μεταξύ Καμπότζης και Λάος για παράδειγμα, ή αν η Ελλάδα ήταν μια μεγάλη “εποπτική” δύναμη της περιοχής. Θα μπορούσε ίσως να ταιριάζει στη Ρωσία, μιας και οι δύο χώρες ήταν απάρτια της Σοβιετικής Ένωσης και τώρα η Ρωσία είναι η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή.
Η Ελλάδα όμως δεν ανήκει ούτε στη μία ούτε στην άλλη κατηγορία. Είναι μια σύγκρουση που διεξάγεται στην περιοχή της και στην οποία μια φίλη χώρα δέχεται επίθεση από το Αζερμπαϊτζάν με την καθοδήγηση, τη βοήθεια και την έμπρακτη στήριξη της Τουρκίας. Η εισβολή, δηλαδή, αποτελεί κομμάτι της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας, ενάντια της οποίας η Ελλάδα ανθίσταται. Και αυτό σημαίνει ότι υποχρεούται να στηρίζει όσους υφίστανται την τουρκική επιθετικότητα, ειδάλλως κινδυνεύει να περάσει το μήνυμα στην Άγκυρα ότι δεν ανθίσταται και τόσο πολύ…
Επίσης, αφού έχουμε δώσει τόση έμφαση στις συμμαχίες, οφείλουμε να λειτουργούμε υπέρ των φίλων και των συμμάχων, έτσι ώστε να αποκτούμε αξιοπιστία και να μας εμπιστευτούν αυτοί που θέλουμε να μας εμπιστευτούν. Ειδάλλως πολύ δύσκολα θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε το πλέγμα της αντιτουρκικής συμμαχίας που επιδιώκουμε (;).
Ξεκάθαρη θέση υπέρ της Αρμενίας
Έτσι λοιπόν, η Ελλάδα υποχρεούται να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ της Αρμενίας, αν θέλει να λειτουργεί ως ισότιμος παράγοντας στην περιοχή. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν βγάζει τον εαυτό της έξω από τη διένεξη, όπως ενδεχομένως πιστεύουν κάποιοι, αλλά μειώνει τη γεωπολιτική της υπόσταση. Τοποθετεί στον πυρήνα της γεωστρατηγικής της την σπουδή να μην ενοχλήσει κανέναν και ιδιαίτερα τη γειτονική της Τουρκία. Μετατρέπεται σε γεωπολιτικό “ανθρωπάκι”.
Και αυτό, δυστυχώς, δεν είναι μια μεμονωμένη ενέργεια. Εδώ και χρόνια, η Ελλάδα, υπό διαφορετικές κυβερνήσεις, δείχνει να έχει επιλέξει μια πολιτική αυτοεξάλειψης, περιμένοντας κάποια στιγμή να ανταμειφθεί για το ότι δεν προκαλεί ανησυχίες σε κανέναν. Η πολιτική αυτή όμως θολώνει τη γεωπολιτική της υπόσταση και απειλεί να την οδηγήσει σε μερική ανυπαρξία. Και καλά να περιμένεις να ανταμειφθείς από τις ΗΠΑ γιατί είσαι “καλό παιδί” αλλά και από την Τουρκία;
Γιατί, πιθανώς περί αυτού πρόκειται. Η ελληνική εξωτερική πολιτική φαίνεται πως προσπαθεί να επιμηκύνει όσο το δυνατόν περισσότερο το “τέρμινο αποκλιμάκωσης” που θεωρεί πως έχει εξασφαλίσει με την Τουρκία, όπως παραστατικά έγραψε ο Κώστας Βενιζέλος πριν λίγο καιρό στο SLpress και για αυτό δεν κάνει τίποτα που θα είχε την παραμικρή πιθανότητα να “τσιγκλήσει” την Άγκυρα.
Έτσι λοιπόν, αφού οδηγηθήκαμε σε έναν πρωτοφανή διαχωρισμό των πολιτικών μας με τη Λευκωσία, τώρα ταπεινωνόμαστε και στο θέμα της αζέρικης εισβολής. Και φυσικά, αυτή η εικόνα νεκρικής απάθειας που προβάλει η χώρα μας δεν περνάει απαρατήρητη από τον αντίπαλο, ο οποίος βγάζει πιθανώς συμπεράσματα που δεν πρέπει να βγάλει για το πώς θα αντιδράσει η Ελλάδα σε άλλες περιπτώσεις, όπου θα θίγονται πιο ζωτικές της ευαισθησίες και όχι η ακεραιότητα της “μακρινής” Αρμενίας.
Γενικά οι χώρες οφείλουν να έχουν ενεργητικές πολιτικές. Πρέπει να στηρίζεις τους φίλους και τους συμμάχους σου για να περιμένεις να σε στηρίξουν και αυτοί. Πρέπει να στηρίζεις τους φίλους και τους συμμάχους σου για να σε σέβονται οι εχθροί σου. Τόσο απλά. Δια της αυτοεξάλειψης κανείς δεν κέρδισε τίποτα παραπάνω από χρόνο. Και ο χρόνος κάποτε τελειώνει.
