Ποιο είναι το πρόβλημα που κατεξοχήν συζητά η Γαλλία, επτά μήνες πριν από τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών; Κατά τα φαινόμενα, τα μικρά ονόματα των πολιτών. Σαν πολλοί δεν είναι πλέον οι Μοχάμεντ στη χώρα;
Η γαλλική δημόσια συζήτηση μετατοπίζεται ραγδαία προς τα ζητήματα της εθνικής ταυτότητας, της μετανάστευσης και της δημόσιας τάξης, αλλά για πρώτη φορά αυτό δεν ευνοεί την Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Συναγερμού – μάλλον υπονομεύει την υποψηφιότητά της. Και σε κάθε περίπτωση, η βεβαιότητα ότι η αναμέτρηση της ερχόμενης άνοιξης θα είναι μία επανάληψη της μονομαχίας του νυν προέδρου Εμανουέλ Μακρόν με την ηγέτιδα της “ανασυγκροτημένης” ακροδεξιάς τίθεται εν αμφιβόλω.
Υπεύθυνος για αυτή την ανατροπή είναι κάποιος ο οποίος δεν γνωρίζουμε καν αν θα είναι υποψήφιος στις εκλογές, καθώς αυτή τη στιγμή είναι απασχολημένος με την περιοδεία προώθησης του τελευταίου του βιβλίου. Όμως από τότε που άρχισαν οι δημοσκόποι να τον περιλαμβάνουν στις μετρήσεις τους, ο Ερίκ Ζεμούρ καταγράφει ολοένα και καλύτερα ποσοστά.
Πρόκειται για έναν “επαγγελματία προβοκάτορα”, όπως έχει αποκληθεί, ο οποίος είναι ευρύτατα γνωστός στο γαλλικό κοινό, λόγω της δημοσιογραφικής του εργασίας και των συχνών εμφανίσεών του στα τηλεοπτικά πάνελ, όπου καλείται ακριβώς για να εκφράσει αμφιλεγόμενες απόψεις, που συχνά καταλήγουν σε δικαστικές περιπέτειες.
Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ακομπλεξάριστα ως “αντιδραστικός”. Ο αγγλοσαξονικός κόσμος αναγνωρίζει στο πρόσωπό του έναν “Γάλλο Ντόναλντ Τραμπ” – αναλογία που στηρίζεται στο ότι πρόκειται για έναν outsider της πολιτικής με αδυναμία στην παραβίαση των κανόνων της “πολιτικής ορθότητας”.
Το κρίσιμο πάντως στοιχείο είναι ότι ενώ προσπερνά την Λεπέν από τα δεξιά, εξασφαλίζει σημαντική απήχηση στους εκλογείς του κεντροδεξιού υποψηφίου το 2017, Φρασουά Φιγιόν, διεμβολίζοντας ταυτοχρόνως δύο πολιτικούς χώρους. Και η φιλοδοξία του, όπως την έχει διατυπώσει είναι ακριβώς αυτή: να άρει τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ακροδεξιάς και κεντροδεξιάς.
Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Harris International, η πρόθεση ψήφου υπέρ του προέδρου Μακρόν παραμένει σταθερή στο 23%, το ποσοστό της Μαρίν Λεπέν καθηλώνεται από το 28% του καλοκαιριού στο 16%, του υποψηφίου της κεντροδεξιάς Ξαβιέ Μπερτράν υποχωρεί στο 14%, με τον Ζεμούρ σε απόσταση αναπνοής να συγκεντρώνει 13% (από 7% στην προηγούμενη μέτρηση), όσο ακριβώς και ο ηγέτης της Αριστεράς Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ενώ η εκλεκτή των Σοσιαλιστών Αν Ινταλγκό περιορίζεται στο 7%, Με άλλα λόγια, η είσοδος στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών είναι, με βάση τα τωρινά δεδομένα, ορθάνοιχτο ερώτημα, τουλάχιστον σε ό,τι αγορά τον αντίπαλο του Μακρόν.
Η αμηχανία των πολιτικών δυνάμεων είναι μεγάλη. Πώς αντιμετωπίζει κανείς αποτελεσματικότερα τον Ζεμούρ, χωρίς να καταλήξει να τροφοδοτεί τον συρμό υπέρ του; Αγνοώντας τον, ανασκευάζοντάς τον ή αντιγράφοντας την ατζέντα του; Ήδη ο Μελανσόν πραγματοποίησε debate με τον θορυβώδη δημοσιογράφο, η Λεπέν πρότεινε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για θέματα ταυτότητας και χορήγησης υπηκοότητας, ο πιθανός προεδρικός υποψήφιος της κεντροδεξιάς Μισέλ Μπαρνιέ ζήτησε μορατόριουμ στη μετανάστευση διάρκειας τριών έως πέντε ετών, ενώ ο υπουργός Εσωτερικών Ζεράρ Νταρμανέν (που σε παλαιότερη τηλεοπτική μονομαχία του με την ηγέτιδα του Εθνικού Συναγερμού την είχε αποκαλέσει soft στα θέματα μετανάστευσης…) ανακοίνωσε αυστηροποίηση της πολιτικής χορήγησης βίζας σε πολίτες της Αλγερίας, της Τυνησίας και του Μαρόκου, επειδή οι χώρες αυτές δεν συγκατατίθενται στην επαναπροώθηση παράνομων μεταναστών.
“Αίφνης η μετριοπαθής κυβέρνηση του Εμανουέλ Μακρόν υιοθέτησε τις μεθόδους των εξτρεμιστών” σχολίασε, υπονοώντας τον εαυτό του, ο Ζεμμούρ.
Γεννημένος πριν από 63 χρόνια σε εβραϊκή οικογένεια γαλλικής υπηκοότητας στην τότε αποικιοκρατούμενη Αλγερία, ο Ζεμούρ συνέδεσε την δημοσιογραφική του καριέρα με την εφημερίδα Le Figaro και κατέστη διαβόητος σε μια πρώτη φάση για τις αντιφεμινιστικές του θέσεις, διεκτραγωδώντας την “εκθήλυνση” των σημερινών ανδρών. Κατόπιν λάνσαρε την θεωρία της “Μεγάλης Αντικατάστασης”, ήτοι της σταδιακής μετατροπής των λευκών Γάλλων (και γενικότερα Ευρωπαίων) σε μειοψηφία στην ίδια τους την πατρίδα, μέσω της διαρκούς εισροής μεταναστών.
Το γαλλικό κατεστημένο έχει όλο αυτό το διάστημα απέναντί του μια αμφίθυμη στάση. Ο Ζεμμούρ που απέτυχε δύο φορές να εισαχθεί στην περιώνυμο Σχολή Δημόσιας Διοίκησης (ΕΝΑ) βρέθηκε εντέλει κάποτε, ως διαπρεπής δημοσιογράφος, στην επιτροπή επιλογής των εισακτέων της. Το 2011 το τότε κόμμα της κεντροδεξιάς UMP τον κάλεσε να μιλήσει σε συγκέντρωσή της, όπου πρότεινε την κατάργηση των νόμων κατά των διακρίσεων, των “νόμων μνήμης” (λ.χ. περί Ολοκαυτώματος) και της επιδότησης αντιρατσιστικών οργανώσεων. Η εβραϊκή οργάνωση LICRA, και οι αντιρατσιστικές SOS Racisme και MRAP υπήρξαν μεταξύ αυτών που τον έσυραν στα δικαστήρια, για υποκίνηση μίσους, όμως μόνο μία από τις υποθέσεις αυτές τελεσιδίκησε εις βάρος του.
Στους σταθερούς υποστηρικτές του Ζεμμούρ όλα αυτά τα χρόνια περιλαμβάνεται ο Ρομπέρ Μενάρ, ο επίσης Γαλλο-αλγερινής καταγωγής, άλλοτε τροτσκιστής, ιδρυτής των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα (RSF), Ρομπέρ Μενάρ, ο οποίος πλέον διανύει τη δεύτερη θητεία του ως δήμαρχος του Μπεζιέ, με τη στήριξη του Εθνικού Συναγερμού. Το 2015 παραβίασε τον νόμο επιχειρώντας να καταγράψει το θρήσκευμα των μαθητών δημοτικού σχολείου της πόλης του, με βάση το μικρό τους όνομα, ενώ αργότερα απαγόρευσε τη λειτουργία εστιατορίων κεμπάπ.
“Άμα ζεις στη Γαλλία και ονομάζεις το παιδί σου Μοχάμεντ, πραγματοποιείς μια πράξη αποικιοποίησης” υποστηρίζει και ο Ζεμούρ, σε μιαν ιδιόμορφη ιστορική αντιστροφή.
Στο τελευταίο του βιβλίο επιχειρεί να υποστηρίξει κάτι ευρύτερο: ότι ο ατομικισμός που γεννήθηκε από την Αναγέννηση και τη Μεταρρύθμιση φτάνει στο τέλος του, αφότου μετέτρεψε τα παλαιά έθνη σε κοινωνίες φοβισμένων εγωιστών που απευθύνονται στο κράτος για την προστασία των θιγμένων ευαισθησιών τους. Από την άλλη μεριά, συνεχίζει, ο ισλαμικός πολιτισμός αποκτά μεγαλύτερο αποτύπωμα στην Ευρώπη. Αυτές οι δύο ιστορικές κινήσεις, εκ των οποίων η μία ζητά την κατάργηση όλων των κανόνων και η άλλη την υποταγή σε έναν μοχθηρό Θεό, προορίζονται να συγκρουστούν βίαια, με πιθανότερο νικητή την δεύτερη. Όμως προς το παρόν έχουν συμμαχήσει απέναντι στον κοινό εχθρό: τον γαλλικό λαό, τα έθιμα, το κράτος, την ιστορία και τον πολιτισμό του.
Μια μοναχική Γαλλία ανάμεσα σε Συμπληγάδες… Μπορεί αυτό το αφήγημα της γαλλικής παρακμής να φανεί πιο θελκτικό στους ψηφοφόρους από την προβαλλόμενη αισιοδοξία του start-up nation του Εμανουέλ Μακρόν;
