Το ηρωικό «ΟΧΙ» του ’40, μια από τις μεγάλες στιγμές ανάτασης του ελληνικού λαού, αποτελεί την μεγάλη απάντηση στον σύγχρονο «ραγιαδισμό», την φοβία, την απογοήτευση, την μοιρολατρία και το σύνδρομο του καναπέ που διαπερνούν την κοινωνία μας και καλλιεργούν οι κυρίαρχες τάξεις.
Αυτό το ηρωικό «ΟΧΙ» του ’40, με άλλους όρους και τηρουμένων των αναλογιών, επαναλήφθηκε περήφανα τον Ιούλιο του 2015, για να «προδοθεί» κι αυτό από ηγεσίες που λιποτάκτησαν και προσκύνησαν αλλά και να «ξεχαστεί» από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών μπροστά στις κάλπες της 20ής Σεπτέμβρη του 2015.
Αν, όμως, τα μεγάλα μέχρι τώρα «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού δεν μπόρεσαν να βρουν συνέχεια και να μετουσιωθούν σε μεγάλα «ΝΑΙ» για μια νέα Ελλάδα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια και να γίνουμε ένας λαός «νενέκων» και πεσμένων στα γόνατα.
Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να βγάλουμε συμπεράσματα από τις ήττες μας, τις προδοσίες τους και από τις δικές μας εύκολες παραιτήσεις.
Τα «ΟΧΙ» μας δεν μπορεί να είναι στιγμιαία και παροδικά, φευγαλέα και χωρίς συνέχεια.
Μια φορά «ΟΧΙ» πρέπει να σημαίνει για πάντα ακατάπαυστη αντίσταση και ανυποχώρητα συνεχή «ΟΧΙ» μέχρι την τελική νίκη.
Οι λαοί που δεν ξέρουν να επιμένουν και να μην οπισθοβατούν ή να κάμπτονται από τις μεγάλες δυσκολίες και από τις λιποταξίες όσων, χωρίς να το αξίζουν, εμπιστεύθηκαν, προορίζονται να χαθούν. Ειδικά σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές μεγάλων γεγονότων σαν κι αυτές που ζούμε αυτήν την περίοδο, όπου οι αλλαγές θα είναι κοσμογονικές!
