Παρακολουθώντας κανείς τις εμφανίσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, εύκολα βγάζει το εξής συμπέρασμα: και οι δύο προσπάθησαν να μην εξαγριώσουν τις αγορές, να μην δυσαρεστήσουν τους δανειστές, να μην προκαλέσουν την αντίδραση της τρόικας.
Ωραία εκείνα τα αστεία του πρωθυπουργού περί εξόδου από τα μνημόνια κι ακόμα πιο γουστόζικα τα άλλα του προέδρου της ΝΔ ότι θα πείσει τους δανειστές, αλλά ήταν εμφανές ότι και οι δύο έμοιαζαν να βαδίζουν σε ναρκοπέδιο. Κι αν υπήρχε ένα φάντασμα που πλανιόταν πάνω από τη ΔΕΘ, κατά τις εμφανίσεις τους στη ΔΕΘ, ήταν της επιτροπείας και των πλέγματος των εκβιασμών, που διατηρούν οι δανειστές (και οι αγορές) στην ελληνική οικονομία και, φυσικά στην ελληνική κυβέρνηση (την όποια κυβέρνηση αυτής της λογικής).
Προσεκτικές διατυπώσεις, περιορισμένες εξαγγελίες και αυτές με δόσεις, γενικόλογες υποσχέσεις προς τους δοκιμαζόμενους πολίτες και κυρίως επανάληψη των βασικών δεσμεύσεων, που έχουν αναληφθεί έναντι των δανειστών.
Και για να μην μείνει αμφιβολία περί ποίας «μεταμνημονιακής» εποχής μιλάμε, αυτές τις ημέρες προχωρά και το σχέδιο εκποίησης (και ξεπουλήματος) χιλιάδων κτηρίων δημόσιας ιδιοκτησίας. Κοινώς, θα πουλήσουν και τα τραπεζομάντηλα (όχι απλώς τα ασημικά) για να ικανοποιήσουν τους δανειστές. Η Ελλάδα παραμένει αποικία χρέους, η μνημονιακή «κληρονομιά» παραμένει ως βαριά σκιά στην μελλοντική πορεία της χώρας. Και οι δύο αρχηγοί σε αυτό διαγωνίζονται ποιος θα εξασφαλίσει την εύνοια του «ξένου παράγοντα», ήτοι της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών και πάει λέγοντας.
Ήταν τόσο ίδιοι, απέναντι σε δανειστές, αγορές και εταίρους, οι Τσίπρας και Μητσοτάκης σε αυτά τα βασικά, που με κόπο έβρισκε κανείς διαφορές άλλες. Ή μάλλον, τη διανομή των ψίχουλων, όντως είχαν κάποιες διαφορετικές στοχεύσεις. Ο καθένας «κοιτούσε» τις κοινωνικές ομάδες, που θεωρεί προνομιακή εκλογική του πελατεία. Ο καθένας πλάσαρε μία δική του «μαγική» συνταγή, προσδοκιών και υποσχέσεων, χωρίς κάποια ουσία. Και ο καθένας μιλούσε για τα δικά του εκλογικά διακυβεύματα.
Και μόνο στους χαρακτηρισμούς ή τις ταμπέλες, εν ολίγοις στα επικοινωνιακά τρικ, που θα επιστρατεύσουν ο ένας σε βάρος του άλλου, ελπίζουν ότι θα διαφέρουν πραγματικά. Εξ ου και τα διάφορα ακραία, που διατυπώνουν οι παρατρεχάμενοι.
Κοινώς θα πήξουμε στην πόλωση, την όξυνση και την ανταλλαγή προσβολών. Στις σκιαμαχίες και τις κοκορομαχίες. Περαστικά μας…
