Σήμερα είναι η 44η μαύρη επέτειος της Εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο. Είναι η κορύφωση μίας ιστορίας που οι πληγές της υπάρχουν ακόμη ανοιχτές και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, που κόστισε εκατοντάδες ψυχές σε νεκρούς, ξεριζωμό και προσφυγιά . Ακόμη , συνεχίζεται το παράνομο καθεστώς εισβολής και κατοχής, οι εποικισμοί . Ακόμη δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα για την τύχη τα ων αγνοουμένων. Συνεχίζουν να υπάρχουν οι εγκλωβισμένοι το τουρκικό ψευδοκράτος της «Βόρειας Κύπρου», να καταστρέφονται μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς και να μη δίδεται καμία απάντηση για το «περιουσιακό» των προσφύγων Ελληνοκυπρίων.
Δεν θέλω να γράψω για την εισβολή. Ούτε για τις θλιβερές σελίδες μειοδοσίας και παραγοντισμού που έχει αυτή η ιστορία. Ούτε και για τις σελίδες ηρωισμού. Αυτές είναι λίγο πολύ γνωστές.
Υπάρχουν σελίδες της μικροϊστορίας των καθημερινών ανθρώπων που δεν γίνονται γνωστές και πολλές φορές έχουν τη δική τους σημασία .
Μία από αυτές είναι η ιστορία του δημοσιογράφου Αγαμέμνονα Φαράκου , που την είχα διαβάσει στο απολαυστικό αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Οι Εργοδότες» που εκδόθηκε στην Αθήνα το 2006.
Στις 20 Ιουλίου 1974, ο δημοσιογράφος Αγαμέμνων Φαράκος, είχε βάρδια από τα μεσάνυχτα μέχρι τις 6 το πρωί, μπροστά στα τέλεξ του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Έτσι έγινε ο πρώτος άνθρωπος στην Ελλάδα που είδε στις 4.45 το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, το τηλεγράφημα του Reuters ότι τουρκικά στρατεύματα αποβιβάζονται στην Κύπρο.
Ο άνθρωπος αυτός προσπάθησε, κατ΄ αρχήν για την ανάγκη του ρεπορτάζ, από τα υπηρεσιακά τηλέφωνα, να επικοινωνήσει με την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, να επιβεβαιώσει το γεγονός .
Η τραγωδία είναι ότι αμέσως ανακάλυψε ότι ούτε η στρατιωτική ηγεσία , ούτε η πολιτική ηγεσία είχαν γνώση του γεγονότος. Και τότε ο δημοσιογράφος, που κατελήφθη από πανικό, άρχισε την προσπάθεια να ενημερώσει κάποιον αρμόδιο για την τουρκική εισβολή.
Αυτό που αποκαλύπτεται στο βιβλίο, με το γλαφυρό τρόπο, είναι ότι την εποχή της στρατοκρατικής δικτατορίας , δεν λειτουργούσε ούτε ο στρατός.
Οι περισσότεροι από τους επόπτες των επιτελείων , των σχηματισμών(ΑΣΔΕΝ , Β΄ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ) και των μεγάλων μονάδων δεν ήταν στις θέσεις τους. Προφανώς έχοντας υπηρεσία , είχαν τη δυνατότητα να έχουν την καλύτερη δικαιολογία ώστε να δραπετεύσουν από τη συζυγική επιτήρηση για να διασκεδάζουν στα μπουζούκια ή σε τρυφερές συναντήσεις.
Η εκτός υπηρεσίας αρμόδια πολιτική και στρατιωτική ηγεσία ήταν άφαντη γιατί έκανε κοσμική ζωή στα μπουζούκια, τα οποία τότε έκλειναν μετά τις επτά το πρωί . Η κυρία μάλιστα κάποιου υπουργού , που κατ΄ εξαίρεση βρισκόταν σπίτι του , επέπληξε το δημοσιογράφο και τον απείλησε ότι θα τον στείλει το στη Γυάρο, διότι τόλμησε να τηλεφωνήσει τέτοιαν ώρα τον υπουργό.
Κάποιοι που ευρίσκονταν στις θέσεις τους κοιμόντουσαν μακαρίως, έχοντας δώσει οδηγίες στα υπασπιστήριά τους να μην ενοχλούνται . Ο επόπτης υπηρεσίας της ΚΥΠ, μάλιστα , είχε δώσει εντολή να μη τον ενοχλούν, διότι είχε στρώσει ποκίτσα σε κάποιο άλλο στρατιωτικό κτήριο , με άλλους αξιωματικούς οι οποίοι, προφανώς, επίσης είχαν κρίσιμη υπηρεσία.
Ο πρώτος, και ο μόνος, που αντέδρασε ήταν ο επιτελάρχης της πρώτης Στρατιάς, στη Λάρισα, που άρχισε να ενεργεί ταχύτατα αμέσως μόλις ειδοποιήθηκε.
Και αυτός είναι ο κίνδυνος από τις στρατιωτικές δικτατορίες. Παρά το γεγονός ότι η ελληνική ακροδεξιά προσπαθεί να μας πείσει ότι την Κύπρο την πούλησαν οι πολιτικοί, η αλήθεια είναι ότι στην Κύπρο οι χουντικοί στρατιωτικοί επέτρεψαν στους Τούρκους να πατήσουν.
Έχω ακούσει πολλές φορές από ανθρώπους που βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης, να διηγούνται ότι έβλεπαν τους τούρκους στο κλισιοσκόπια και ζητούσαν κανόνες εμπλοκής ( δηλ. εντολή έναρξης αμυντικών ενεργειών και χρήσης πυρός) και περίμεναν διότι οδηγίες δεν τους δίδονται από τους διοικητές τους και τα «ανώτερα κλιμάκια».
Στις αποβατικές ενέργειες , τα βιβλία της στρατιωτικής θεωρίας, πιθανολογούν για τον επιτιθέμενο τεράστιες απώλειες , άνω του 70% . Μέχρι αυτό το ποσοστό των απωλειών η αποβατική ενέργεια θεωρείται απόλυτα επιτυχημένη. Η τουρκική απόβαση στην Κύπρο είχε μηδενικές απώλειες.
Πέρα από το μέγεθος της προδοσίας, αυτό οφείλεται και στην χαοτική ανικανότητα της στρατοκρατικής δικτατορίας, στην οποία δεν λειτουργούσε ο κρατικός μηχανισμός και το στράτευμα. Γιατί ποιος να δώσει άμεσες εντολές, εκείνος που έπρεπε να ξεσουρώσει από τα ουισκάκια που είχε σφίξει στο μπουζουξίδικο, εκείνος που έπρεπε να ασχοληθεί με υπηρεσιακά αφού τελειώσει το πρωινό του , ή εκείνος που πρώτα έπρεπε να τελειώσει το χαρτάκι . Αυτό ήταν το κράτος – οπερέτα της χούντας.
Ο συναγερμός σε όλες τις υπηρεσίες του κράτους δινόταν τάχιστα, όταν μια ομάδα φοιτητών κολλούσε αφίσες στην οδό Ιπποκράτους. Υπήρχε λεπτομερής πληροφόρηση και για την εφημερίδα που διάβαζε ο κάθε Έλληνας. Με την παραμικρή υποψία γινόταν η αυθαίρετη σύλληψη του οποιουδήποτε για «αντικαθεστωτική» δραστηριότητα, όπου κατόπιν ο συλληφθείς οδηγείτο πάραυτα ενώπιον της ΕΣΑ ή της Ασφάλειας , και τραβούσε του Χριστού τα πάθη από το Μπάμπαλη και το Θεοφιλογιαννάκο. Η οποιαδήποτε διαμαρτυρία αντιμετωπίζονταν με βιαιότητα και σκληρότητα.
Το αν χιλιάδες Τούρκοι στρατιωτικοί αποβιβάζονταν στην Κύπρο , δεν ήταν ίσης αξίας γεγονός .
Η «Βραδυνή» του Τζώρτζη Αθανασιάδη έκανε κάθε χρόνο μετά αφιέρωμα: « Ο συντάκτης μας κ. Αγαμέμνων Φαράκος, ο πρώτος Έλλην που επληροφορήθη την Τουρκικήν Εισβολήν θυμάται …». Ο Εισαγγελέας είτε της στρατιωτικής , είτε της πολιτικής δικαιοσύνης, όπως φαίνεται ουδέποτε διάβασε εφημερίδα και γι΄αυτό δεν ασκήθηκαν διώξεις. Ο « Φάκελος της Κύπρου» δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα 71 χρόνια μετά και ούτε πρόκειται να δοθεί.
Προφανώς σαν χώρα εννοούμε τον εσωτερικό εχθρό , ως τον απεργό ή τον διαμαρτυρόμενο για τους Πλειστηριασμούς, για το Ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας, για τους Σκουπιδότοπους . Για τους αγωνιστές που μετέχουν σε αυτές τις κινητοποιήσεις , και φάκελος θα ανοίγεται από τις υπηρεσίες, και προανακρίσεις και έρευνες θα γίνονται από τις αρχές και οι Εισαγγελείς θα γράφουν πάραυτα κατηγορητήρια.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της εξουσίας είναι το λαϊκό κίνημα, όχι ο εξωτερικός εχθρός.
