Ακόμη και όταν το θέμα ενός άρθρου είναι η σύγκλιση ΣΥΡΙΖΑ – σοσιαλδημοκρατίας, ο «κακός» είναι… πάλι η ΛΑ.Ε!
Φιλοξενείται από τις στήλες τις Εφ.Συν. άρθρο του κυρίου Γ. Γιαννουλόπουλου με τίτλο «Η σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ». Ο τίτλος, υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να παραπέμπει, υποδόρια έστω, σε κριτική «εξ αριστερών» για ένα υπαρκτό φαινόμενο (εάν φυσικά λάβει κανείς υπόψη του και το γεγονός, ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει γίνει εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες παρακολούθημα του νεοφιλελευθερισμού και πιστή ακόλουθος των πολιτικών και οικονομικών «επιταγών» του).
Ωστόσο ο κ. Γιαννουλόπουλος το πάει εντελώς αλλού: καταρχάς δηλώνει ότι θα ήθελε να υπάρχει στην Ελλάδα «ένα κόμμα που να καλύπτει τον χώρο της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας» (Στγ: της ποιας;;;), διαχωρίζοντάς το από το New Labour του Μπλερ, το οποίο αποκαλεί «ανθρώπινο πρόσωπο του θατσερισμού» (Στγ: Είχε ποτέ ο θατσερισμός «ανθρώπινο» πρόσωπο;;;).
Στη συνέχεια, αναλύει κατά το δοκούν δύο σενάρια που, κατά την άποψή του, υπάρχουν για την σύγκλιση ΣΥΡΙΖΑ – σοσιαλδημοκρατίας (της αποκαλούμενης, εν Ελλάδι και «κεντροαριστεράς»): το κατά τον ίδιο «αισιόδοξο», με βάση το οποίο η σύγκλιση αυτή είναι όχι μόνο ευκταία (;;;) αλλά και σχετικά εύκολη (!!!). Και συμπληρώνει επί λέξει:
«Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως μετά την αποχώρηση των «σκληρών» της ΛΑ.Ε, υπάρχουν πολλοί που θα χαρακτήριζαν εαυτούς αριστερούς σοσιαλδημοκράτες. Ταυτόχρονα, οι ταρζανιές τύπου Βαρουφάκη και τα σχέδια για την κατάληψη του Νομισματοκοπείου –σαν τα χειμερινά ανάκτορα ένα πράμα– αποτελούν παρελθόν που σίγουρα θα διασκεδάσει τους μέλλοντες ιστορικούς» (!!!).
Μάλιστα!!! Για άλλη μία φορά οι «σκληροί της ΛΑ.Ε» ήταν το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ!!! Και ο κ. Γιαννουλόπουλος αναμασά το ίδιο πολιτικό «κουτόχορτο» περί δήθεν «κατάληψης του Νομισματοκοπείου», επιχείρημα σαθρό, το οποίο όμως εξακολουθεί να αναπαράγει σύσσωμο το μνημονιακό μπλοκ, από τον ΣΥΡΙΖΑ έως τον Γιάννη Στουρνάρα και από τα φιλοκυβερνητικά «παπαγαλάκια» της (μη-) ενημέρωσης έως πολιτικά στελέχη της μνημονιακής (μη-) αντιπολίτευσης.
Για τον δε Γ. Βαρουφάκη, το όνομα του οποίου βρέθηκε δίπλα σε αυτό της ΛΑ.Ε, θα λέγαμε ότι μάλλον αποτελεί «παράπλευρη απώλεια» των «πυρών» του κ. Γιαννουλόπουλου. Εκτός εάν ο εν λόγω αρθρογράφος «ξέχασε», ότι η «ομάδα διαπραγμάτευσης» υπό τον Αλ. Τσίπρα και τη συμμετοχή του Γ. Βαρουφάκη συνυπέγραψε την κατάπτυστη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη 2015, που ήταν το «προοίμιο» για το «κανονικό» 3ο Μνημόνιο που ακολούθησε τον Ιούλιο του ίδιου έτους.
Για την ιστορία ν’ αναφέρουμε, ότι το δεύτερο (το «απαισιόδοξο») σενάριο περί προσέγγισης ΣΥΡΙΖΑ – σοσιαλδημοκρατίας στηρίζεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (και δη η ηγετική του ομάδα) δεν προσανατολίζεται στο να ζητήσει «συγγνώμη» για τις «αυταπάτες» που έτρεφε περί ανατροπής των μνημονίων και στο γεγονός ότι ταυτόχρονα συνεχίζει την ρητορική του και τις βολές του κατά του χώρου της «καθ’ ημάς» «κεντροαριστεράς», με αποκορύφωμα πράξεις όπως… η έρευνα στους τραπεζικούς λογαριασμούς του Κ. Σημίτη!!! (Στγ: Εδώ τι να σχολιάσει κανείς;;;).
Για τον γράφοντα, η συνέχιση της ρητορικής εναντίον της ΛΑ.Ε με κάθε ευκαιρία και ακόμη και σε κείμενα που, φαινομενικά τουλάχιστον, δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν, φανερώνει τη «ρεμούλα» των κυβερνητικών και των ευρύτερων μνημονιακών κύκλων να πολεμήσουν με κάθε μέσο, ακόμη και αθέμιτο, την κυριότερη (αν όχι τη μοναδική) πολιτική δύναμη που θεωρούν σήμερα ως απειλή «εξ αριστερών» και πραγματική αντιπολίτευση σε όλα τα πεδία.
Και με τις πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις (για Αυτοδιοίκηση, Ευρωβουλή, Βουλή) να βρίσκονται προ των πυλών, η προσπάθεια των μνημονιακών κύκλων όλων των αποχρώσεων είναι να συγκρατήσουν, όσο και όπως μπορούν, τις διαρροές ψήφων προς τις συνεπείς αριστερές, ριζοσπαστικές, αντιμνημονιακές και αγωνιστικές δυνάμεις, βασική εκ των οποίων εμφανίζεται σήμερα η Λαϊκή Ενότητα. Και για την επίτευξη αυτού το σκοπού επιστρατεύονται και οι γνωστές μέθοδοι των «χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη», με επιχειρήματα έωλα και, για να είμαστε ειλικρινείς, γελοία στη βάση τους, τα οποία όμως επαναλαμβάνονται συστηματικά με «γκεμπελική» συνέπεια…
Μόνο που οι προπαγανδιστικές «ταρζανιές» και οι προσπάθειες να επιβληθεί στους πολίτες αυτής της χώρας ένα είδος «πολιτικής λήθης», δείχνουν να μην έχουν πλέον τα προσδοκόμενα αποτελέσματα για όσους επιδίδονται σε αυτά τα τρισάθλια «σπορ». Και, παρόλο που δεν μπορεί να θεωρηθεί ως δεδομένο ότι το υπάρχον πολιτικό οικοδόμημα θα καταρρεύσει σύντομα με τις προσπάθειες των πολιτών και των κινημάτων τους, η ελπίδα για κάτι τέτοιο είναι σήμερα υπαρκτή και ζωντανή.
Β.Μ
