Του Νίκου Μπογιόπουλου
Στην κρίση της Κριμαίας, προ πενταετίας, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., εν ριπή οφθαλμού και στο όνομα του Διεθνούς Δικαίου, προχώρησαν σε επιβολή σωρείας οικονομικών μέτρων κατά της Ρωσίας, τα οποία, μάλιστα, παρατείνονται ανά εξάμηνο σε επίπεδο Ε.Ε.
Όταν ΗΠΑ και Ε.Ε. θέλουν να στηρίξουν πραξικοπήματα, όπως το πρόσφατο στη Βενεζουέλα, σπεύδουν να επιβάλλουν κυρώσεις κατά του Καράκας σε χρόνο dt.
Ας συγκρίνει κανείς αυτή την τακτική των φίλων, των εταίρων και συμμάχων μας με την άλλη τακτική τους. Αυτή που ακολουθούν απέναντι στην Τουρκία. Δηλαδή, απέναντι σε ένα κράτος που εδώ και 45 χρόνια έχει εισβάλλει και κατέχει το 40% του εδάφους της Κύπρου – δηλαδή πόσο μεγαλύτερη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου να υπάρξει;
Εντούτοις, με αφορμή τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος, οι εγχώριες δυνάμεις του ευρωατλαντισμού έχουν επιδοθεί σε ένα ντελίριο αναγόρευσης των «συμμάχων» τους σε τάχα μου «εγγυητές» της ασφάλειας της Ελλάδας.
Οι «εγγυητές» είναι αυτοί που
- το 1955 παρακολουθούσαν τη σφαγή των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη.
- Που το 1974 στήριζαν τον «Αττίλα» στην Κύπρο.
- Που το 1976 και το 1987 παρακολουθούσαν το «Χόρα/Σισμίκ» να σουλατσάρει στο Αιγαίο.
- Που από το 1996 στα Ιμια και από το 1997 με τη συμφωνία της Μαδρίτης λειτουργούν ως υποβολείς των «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Για όλα τα παραπάνω η Ε.Ε. έχει ξεχειλίσει από… αλληλεγγύη προς τη χώρα μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το πράττουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι το θαλάσσιο «ιππικό» των ΗΠΑ στην ανατολική Μεσόγειο έχει έγνοια τα ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα και όχι τα επιχειρηματικά «δικαιώματα» της Exxon Mobil, που μόνο μύωπας θα έβλεπε ότι αυτά τα δύο ταυτίζονται.
Νίκος Μπογιόπουλος
