Η συχνότητα των επιθέσεων τζιχαντιστών σε ευρωπαϊκές πόλεις πολλαπλασιάζει την επιθετικότητα –κατηγορηματικότητα- ανελαστικότητα ορισμένων ισχυρισμών, που καταλήγουν αφορισμοί. Συνήθως «εκβάλλουν» στην εξής διαπίστωση: «Κακά τα ψέματα, ο δυτικός πολιτισμός και τρόπος ζωής είναι ασύμβατος προς τον μουσουλμανικό. Άρα, όσο περισσότεροι μουσουλμάνοι ζουν στην Ευρώπη, τόσο θα μεγεθύνονται οι κίνδυνοι που πηγάζουν από το ανέφικτο της συνύπαρξης διαφορετικών τρόπων ζωής, σκέψης, αξιών. Διότι εκτός των άλλων, όταν είναι πολλοί, αποθρασύνονται».
Προφανή είναι τα επαγόμενα αυτού του σκεπτικού, πχ στον τομέα της χορήγησης ασύλου ή στην συμπεριφορά -αρχών και γηγενών πολιτών- προς τους μουσουλμάνους που ήδη ζουν στην Ευρώπη. Φανερή είναι όμως και η λογική «λαθροχειρία», που χαρακτηρίζει το παιχνίδι «μία ταύτιση, πολλές αποσυνδέσεις». Βολικότατα ταυτίζεται ο μουσουλμανισμός με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό κι ο τελευταίος αποκόβεται από όλα τα στοιχεία που τον εξέθρεψαν. Διότι, αν το κακό είναι εγγενές στον μουσουλμανικό τρόπο ζωής (λες και ήταν ίδιος ο τρόπος ζωής πχ στο παλιό κοσμικό Ιράκ και στη Σαουδική Αραβία του σκοταδιστικού ουαχαμπισμού), τότε τίποτε άλλο δεν έχει μεγάλη σημασία.
Ούτε τα γκέτο των γαλλικών πόλεων έχουν ιδιαίτερη σημασία. Ούτε το πώς έχει διαφοροποιηθεί, με την οικονομική κρίση, η ζωή των μεταναστών, ιδίως τρίτης-τέταρτης γενιάς. Ούτε η κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Ούτε οι πολεμικές επιδρομές εκ Δύσεως. Ούτε το ρίζωμα του ISIS σε χώρες, στις οποίες νωρίτερα έψαχνες «με τα κιάλια» να βρεις ρουθούνι θεοκρατικού φονταμενταλισμού (Ιράκ, Συρία). Ούτε η κτηνωδία των «προθύμων» στο Ιράκ. Ούτε το 1.455.590 των Ιρακινών που, σύμφωνα με έρευνα της ιατρικής επιθεώρησης Lancet, σκοτώθηκαν προτού εμφανιστεί το ΙSIS στη χώρα τους. Ούτε το συνεχιζόμενο απαρτχάιντ εναντίον των Παλαιστινίων. Ούτε τα σχετικά «δείγματα γραφής» που παρέχει η «πολιτισμένη Δύση», θωπεύοντας το Τελ Αβίβ, ακόμη κι όταν αυτό επεκτείνει τους εποικισμούς στα κατεχόμενα.
Δεν επενεργούν, λοιπόν, αυτά που επιτρέπουν στον ισλαμικό φονταμενταλισμό να μυεί και να στρατολογεί ανθρώπους, αξιοποιώντας την πεποίθησή τους ότι οι «νεο-σταυροφόροι» της Δύσης θεωρούν τις ζωές των μουσουλμάνων ασήμαντες. Μα ούτε κι εκείνα που παραπέμπουν στην στήριξη, την οποία κατά καιρούς παρείχαν μεγάλες δυνάμεις της Δύσης σε φορείς του ακραίου ισλαμικού «ριζοσπαστισμού», επειδή τους θεωρούσαν αξιοποιήσιμους.
Η ιστορία αυτή δεν περιορίζεται στα τελευταία χρόνια (ISIS, Λιβύη, Συρία). Ούτε μας υπενθυμίζει, μόνο, ότι τους Ταλιμπάν τους «έπλασε» η πακιστανική κεντρική μυστική υπηρεσία πληροφοριών (ISI), τους χρηματοδότησε η CIA μέσω Σαουδικής Αραβίας και τους υποστήριξαν …επισημότατα οι ΗΠΑ («δεν συμφέρει κανέναν να απομονωθούν οι Ταλιμπάν», έλεγε στον ΟΗΕ, στις 18 Νοεμβρίου 1996, η υφυπουργός Εξωτερικών Ρόμπιν Ρέιφελ). Αυτή η ιστορία μας «στέλνει» ακόμη πιο πίσω, στη δεκαετία του ’80, αν όχι και παλιότερα. Όταν κάμποσα επιτελεία στη Δύση αποφαίνονταν -πράττοντας αναλόγως- πως η ο θρησκευτικός «ριζοσπαστισμός» σε Τουρκία, Μέση Ανατολή και εν μέρει Αφρική θα γινόταν καλό ανάχωμα, που θα εμπόδιζε την ισχυροποίηση της «κατά τόπους» κοσμικής Αριστεράς.
Όλα αυτά όμως τα ισοπεδώνει εύκολα η υπερ-απλούστευση: Η πολιτισμική ασυμβατότητα φέρνει τα δράματα, πάει και τελείωσε… Δεν ξέρουμε αν τέτοιοι απλουστευτικοί αφορισμοί αντέξουν στο χρόνο, το βέβαιο είναι όμως ότι αγνοούν την παράμετρο «χρόνος». Αδυνατούν, μεταξύ άλλων, να προσφέρουν απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως: Γιατί τώρα κι όχι τότε;
«Ο μουσουλμάνος δεν μπορεί να ζήσει δίπλα στον Ευρωπαίο, οι πολλοί μουσουλμάνοι κάνουν το μείγμα εκρηκτικό και επέρχεται τρομοκρατία». Γιατί λοιπόν δεν επήλθε παλιότερα; Ήταν λίγοι οι μουσουλμάνοι στην Ευρώπη; Όχι δεν ήταν, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Ούτε κατέφθαναν πάντα με αργούς ρυθμούς. Μόνο στη Δυτική Γερμανία μετανάστευσαν στα πρώιμα 60ς κάπου τρία εκατομμύρια Τούρκοι.
Σύμφωνα με στοιχεία του αμερικανικού Pew Research Center, το 1990 οι μουσουλμάνοι αντιπροσώπευαν το 4,1% του συνολικού ευρωπαϊκού πληθυσμού. Έπειτα από μια εικοσαετία, το 2010, έφθασαν το 6%.
Ας παρακάμψουμε το ερώτημα πόσοι λιγότεροι θα είχαν εξωθηθεί στη μετανάστευση προς δυσμάς, εάν δεν είχε προηγηθεί το «λαμπάδιασμα» του Ιράκ και του Αφγανιστάν, αλλά και εάν ο αδηφάγος δυτικός οικονομικός «ετσιθελισμός» δεν είχε πλήξει καίρια πχ την αλιεία της Σομαλίας και βασικές παραγωγικές δομές κι άλλων χωρών. Μένουμε στο «δια ταύτα» και ρωτάμε: Ήταν …ποσοστό ασφαλείας το 4,1% του 1990; Και έγινε «κίνδυνος-θάνατος» το 6% του 2010, ή και το κατά τι μικρότερο που ενδεχομένως ίσχυε το 2005, έτος κατά το οποίο η Αλ Κάιντα εγκαινίασε τη «νέα εποχή» για την Ευρώπη, με τις βομβιστικές επιθέσεις στη Μαδρίτη και το Λονδίνο, δηλαδή στις πρωτεύουσες δυο χωρών από όσες πρωτοστάτησαν στην επιδρομή εναντίον του Ιράκ;
Νωρίτερα ήταν άλλα τα …ενδότερα του μουσουλμανισμού; «Σήκωναν» τη συνύπαρξη; Εμφανίστηκαν οι βομβιστές αυτοκτονίας και οι οδηγοί βαν-μαχαιροβγάλτες, επειδή κάποια στιγμή έπαψαν οι μουσουλμάνοι πχ να ανέχονται τη θέα γυναικών που κυκλοφορούν στους δρόμους με μίνι;
Πόσος πια στρουθοκαμηλισμός απαιτείται, για να συνεχίσουν οι ένοχοι και συνένοχοι να «κρύβουν» τις εγκληματικές ευθύνες τους; Ιδίως όσοι ανέμεναν (;) ότι η διάλυση χωρών θα έμοιαζε με ηλεκτρονικό παιχνίδι, που θα το διεκπεραίωναν και κατόπιν θα πήγαιναν «σπίτι». Ήρεμοι και βέβαιοι ότι το δράμα δεν θα έφθανε μέχρι εκεί, μέχρι το «σπίτι»…
Αντί επιλόγου, μια απλή αντιδιαστολή: Από το 1991 ως το φθινόπωρο του 2000, δηλαδή σε λιγότερα από 10 χρόνια εφαρμογής του ολέθριου, φονικού οικονομικού εμπάργκο σε βάρος του Ιράκ (και 2,5 έτη πριν από την επιδρομή του 2003), εκεί πέθαναν εξ αιτίας της έλλειψης φαρμάκων 600.000 παιδιά κάτω των 5 ετών. Η παιδική θνησιμότητα, που προ εμπάργκο ήταν περίπου 50 ανά χίλια βρέφη, έφθασε στα 125, στο δε Νότιο Ιράκ, τα 135 ανά χίλια βρέφη. Τρομακτική υπήρξε η αύξηση της θνησιμότητας και στους ενήλικες. Ο μέσος όρος ζωής μειώθηκε κατά 15 έτη για τους άνδρες και κατά 18 για τις γυναίκες.
Το εμπάργκο εκείνο προκάλεσε μεν αντιδράσεις στη Δύση, αλλά όχι κύμα κατακραυγής. Σήμερα, ο Roger Waters των πρώην Pink Floyd πασχίζει να πείσει διάσημους συναδέλφους του της ροκ σκηνής να μη δίνουν συναυλίες στο Ισραήλ, αποδοκιμάζοντας έτσι το απαρτχάιντ σε βάρος των Παλαιστινίων. Ναι, ένα απλό μουσικό εμπάργκο, το οποίο φυσικά από κανέναν δεν θα στερήσει φάρμακα, τρόφιμα, μέσα βιοπορισμού. Ένα εμπάργκο, σαν εκείνο που έγινε κάποτε με τη Νότια Αφρική, ή σαν αυτό που αποφάσιζαν να κάνουν μεμονωμένοι μουσικοί (πχ ο Lou Reed) στην Αυστρία, το 2000, όταν αναρριχήθηκε στην κυβέρνηση ο ακροδεξιός ρατσιστής Χάιντερ.
Τώρα, όμως, οι περισσότεροι συνάδελφοι του R. Waters αγνοούν σιωπηρά την έκκλησή του. Μερικοί μάλιστα, που έχουν και τη φήμη των προοδευτικών (προσφάτως έγραφε ο Άρης Χατζηστεφάνου για τους Radiohead), τον επικρίνουν για …πρόκληση διχασμού.
Συνειδητοποιούμε ποιο εμπάργκο θεωρήθηκε «αναπόφευκτο μέσο άσκησης πίεσης» το 1991 και ποια ιδέα, για ποιο εμπάργκο, αντιμετωπίζεται τώρα έτσι; Ξέρετε, είναι και κάτι τέτοια, «απλά», που πιστοποιούν πως δεν ήρθε ακάλεστο, στο Λονδίνο, το Μάντσεστερ και το Παρίσι, το απάνθρωπο τέρας που φιλοδοξεί να σκορπά θάνατο γύρω του.
*Πηγή: prin.gr
