Δημόσιο ευχαριστώ προς τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη για τη στήριξή του στους μουσικούς και όλους τους καλλιτέχνες, απευθύνει με επιστολή του ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος.
Η επιστολή που την υπογράφει ο πρόεδρος του Συλλόγου, Βασίλης Παρασκευόπουλος, έχει ως εξής:
«Αγαπητέ Μίκη,
Συγχώρησέ μας που σου απευθυνόμαστε στον ενικό και σε αποκαλούμε με το μικρό σου όνομα. Δεν είναι ένδειξη θράσους. Είναι κάτι που έχεις κατακτήσει με τη ζωή και το έργο σου. Δηλαδή να νιώθει ο λαός μας ότι είσαι δικός του, είσαι μέρος του.
Για εμάς ήταν μεγάλη χαρά που ένωσες τη φωνή σου με τις φωνές όλων μας. Το εύρος της προσωπικότητάς σου δημιούργησε μεγάλο αντίκτυπο σε όλους τους καλλιτέχνες και έκανε γνωστά τα αιτήματά μας σε όλο το λαό. Με τις προσπάθειές μας αναγκάστηκε η κυβέρνηση τελικά να βάλει μερικούς “βιολιτζήδες” στα σύγχρονα “συσσίτια”. Με κυνισμό διάλεξαν κάποιους ανάμεσά μας για να τους δώσουν ένα πιάτο φαΐ, αφήνοντας τους περισσότερους στην πείνα τους και την απόγνωσή τους.
Όπως και την εποχή που ήσουν σπουδαστής τα συσσίτια της κυβέρνησης ήταν τα λίγα που έδιναν για τις ανάγκες των πολλών. Τα πολλά τα έδιναν για να εξοπλίσουν τους λίγους για να συντρίψουν ένα λαό που δεν κατάφερε να τον λυγίσει ο ναζί κατακτητής. Αυτό το ονόμασαν τότε σχέδιο Μάρσαλ. Όπως και τότε, σήμερα πολλοί μας λένε ότι ο λαός θα σωθεί από ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Αντίστοιχα σήμερα στην κυβέρνηση δεν περισσεύουν “συσσίτια” για “βιολιτζήδες”, την ίδια στιγμή όμως δίνει πολλές χιλιάδες ευρώ για να συμμετέχουν πολεμικά μας πλοία σε μία ΝΑΤΟική άσκηση. Σε αυτή την άσκηση έχουν δώσει το όνομα “Irini”. Δηλαδή, σήμερα αυτοί που κάνουν τους πολέμους είναι οι αντιπρόσωποι της ειρήνης. Όπως τότε “εθνικόφρονες” ήταν αυτοί που φορούσαν τις γερμανικές στολές τα προηγούμενα χρόνια. Οι λέξεις συνεχίζουν να χάνουν το νόημά τους.
Μπροστά μας τώρα είναι η μεγάλη ανηφόρα.
Ο υπουργός Οικονομικών μας ανακοίνωσε, τέλος τα “συσσίτια”. Τώρα μπαίνουμε σε δεύτερη φάση. Τώρα τα χρήματα των “συσσιτίων” θα δίνονται αποκλειστικά στα αφεντικά μας, για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους χωρίς να πληρώνουν οι ίδιοι τη δουλειά μας. Γι’ αυτή τη δεύτερη φάση χειροκροτούν όλοι. Ακόμα και κάποιοι που δηλώνουν “αριστεροί”. Έχουν και κομψό τρόπο να διατυπώνουν ωραία τη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση. Λένε “πρέπει να επιδοτηθεί η εργασία και όχι η ανεργία”. Άλλωστε είναι εντελώς αντιαναπτυξιακά τα συσσίτια.
Όσο για τους πεινασμένους θα τους αναλάβουν αυτοί που δεν ξέρουν τι θα πει πείνα, τι θα πει ανέχεια. Είναι αυτοί που διαχειρίζονται κάθε μέρα εκατομμύρια, αλλά δεν γνωρίζουν πόσες μερίδες φαγητό μπορείς να πάρεις με ένα εκατομμύριο. Δεν αστειεύονται. Χειρίζονται μαζί με την κυβέρνηση και την πρόθυμη αντιπολίτευση τα εθνικά μας θέματα, κλείνουν συμφωνίες, τσακώνονται καμιά φορά και μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα. Όμως δεν ξεχνούν και τους πεινασμένους και δίνουν πάντα κάποια από τα χρήματά τους για τα “συσσίτια”. Αυτό που κάνουν αυτοί δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας μας. Είναι πολύ δύσκολο να παζαρεύεις συμφωνίες με τόσο μεγάλα νούμερα. Η δική μας αριθμητική έχει πολύ μικρότερους αριθμούς και πάντα βγάζει μείον τον ισολογισμό μας.
Τελικά, Μίκη, έχεις δίκιο, τίποτα δεν έχει αλλάξει αυτά τα 75 χρόνια.
Για να αλλάξουν έστω και λίγα, πρέπει να αλλάξουν όλα.
Κάποιοι εργαζόμενοι μουσικοί έχουν αποφασίσει να παλέψουν για να αλλάξει ο κόσμος και σε ευχαριστούν για τη βοήθειά σου».