- Και γεφύρια θα σας κτίσωμεν!
- Μα δεν έχουμε ποτάμι…
- Και ποτάμια θα σας φέρωμεν!
Έφεραν! Το Ποτάμι του Σταύρου. Στέρεψε. Αλλά τα γιοφύρια παρέμειναν μια ανοικτή υπόθεση – ένα «διακύβευμα» θα έλεγαν παλιότερα, όσον η λέξη ήταν της μόδας, τώρα της μόδας είναι η «εργαλειοποίηση».
Τα γιοφύρια λοιπόν συχνά τα πιάνουν οι μάγκες και καλούν τους μπάτσους σε πράξεις οδυνηρώς επονείδιστες – αυτήν τη φορά εκλήθη ο κ. Μπίστης.
Η υπόθεση «γέφυρα» (του ποταμού αϊ-αϊ) απεδείχθη φτωχή, πόβερα και porca miseria. Μαζεύτηκαν καμιά εκατοστή νοματαίοι (το Polis Café διεστάλη για να τους χωρέσει), μάζεψαν και καμιά εκατοστή υπογραφές, ούτε καν 130, όπως εκείνες που μάζεψαν για να υποστηρίξουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά τι να κάνουμε; ουκ εν τω πολλώ το ευ. Πάντα λίγοι κι εκλεκτοίείναι όσοι υπομένουν το χνώτο των «ετερόκλητων όχλων».
Η εν λόγω σύναξη πάντως ήταν κάτι σαν ριγιούνιον – όπου ξανάσμιξαν τα αηδόνια Ρεπούσηκαι Τασούλα – ή σαν ρέκβιεμ. Στην πραγματικότητα όλοι οι συναγελαζόμενοι υπήρξαν στα ίδια και άλλα κόμματα – συγκοινωνούντα δοχεία επί δεκαετίες. Υπ’ αυτήν την έννοια η φάρσα της υπόθεσης γέφυρα έχει και δραματικές διαστάσεις.
Κλείστε τα μάτια: στον Πειραιά συννέφιασε και στην Αθήνα βρέχει, ένα ρακένδυτο ράκος περιπλανιέται σαν ρετάλι, «ποιος είμαι, ποιος ήμουνα, πού πάω» αναστενάζει και ο απέναντι μπεκρής δακρύζει – είναι φτωχό το καπηλειό και βερεσέ δεν δίνει. Δίνει όμως καρέκλες, δίνεις ολίγην έδρα και αποκτάς καρέκλα στο άψε-σβήσε, σκαμνί να απαγκιάσεις, να ξαποστάσεις
και με νέα ορμή να στρατευθείς να ορμήσεις να σώσεις την πατρίδα – όπως έκανες με τονΣημίτη, όπως έκανες με τον Γιωργάκη, τρίτη και φαρμακερή με τον Τσίπρα, τώρα θα τα καταφέρεις.
Η «γέφυρα» αυτή είναι και γεφυροπλάστιγγα, σε μετράει, σε ζυγίζει και σε βρίσκει γίγαντα: πέντε τόνους ο κ. Λιάκος (ειδικό βάρος), τρεις τόνους και τέσσερα γραμμάρια ο Παν-Παν (στα γραμμάρια ο κ. Μαχαίρας), κρατς και σπάει η γεφυροπλάστιγγα, ασήκωτης βαρύτητος ο κ.Μουζέλης. Η επιστροφή των ασώτων στην εποχή των αποδιοπομπαίων τράγων (εν υαλοπωλείω όπως ο κ. Πολάκης), των κάπρων της Νεμέας, όπως ο Καμμένος, και της Νέσυ των Πρεσπών, όπως ο κ. Κοτζιάς.
«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες», όπως θα έλεγε και ο παλιός μου φίλος εκ Συριζαίων, ο σύντροφος Θ. Ο σ. Θ. έλεγε λοιπόν κάποτε ότι «αν ο Φανούρης (ο κ. Κουβέλης) γυρίσει στο κόμμα, εγώ θα φύγω». Ο Φανούρης γύρισε, ο σ. Θ. παρέμεινε. Το κατάπιε κι αυτό, τώρα καταπίνει και τον κ. Τόλκα. Άδολος άνθρωπος ο σ. Θ., με μια καλώς εννοούμενη κομματικότητα, πίνει τα πικρά ποτήρια – νέρωσέ τα, φίλε μου, με λίγο τσιπουράκι να πάνε τα φαρμάκια κάτω.
Όμως, ποιοι είναι αυτοί που συνθέτουν την ανθυποστρατιά του Μπρανκαλεόνε της Γέφυρας; τι πέρασμα έχουν στην κοινωνία; Eλάχιστο! Όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο του Τσίπρα και της Τρόικας Εσωτερικού (Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης). Ο Τσίπρας
προσπαθεί να οργανώσει την επόμενη μέρα της επόμενης μέρας, αν αποφεύγοντας τώρα τη στρατηγική συντριβή, καταφέρει θητεύοντας στην αντιπολίτευση να εγγράψει εκ νέου προοπτικές αναρρίχησης στην εξουσία. Έως τότε τα ράκη και τα απολειφάδια του παρελθόντος θα πρέπει να αναπαλαιωθούν κι όλοι μαζί, Βησιγότθοι, Οστρογότθοι, Βάνδαλοι, Αλαμανοί και Βασιβουζούκοι να επανεμφανισθούν στην Αγορά ως «μια κάποια λύσις» και πάντως ως ο έτερος πόλος του απέθαντου δικομματισμού.
Τώρα φτιάχνεται η μαγιά (του πόλου), η μαγεία (του τσίρκου) έρχεται.
Θα μου πείτε ότι αυτές οι κινήσεις είναι μακριά από την κοινωνία, στην κορυφή του συστήματος, σε επίπεδο Δυνατών, Πάιατ και Σμπίρων. Μεγάλο το δίκιο σας, αλλά τι καλύτερο περιμένετε απ’ την απελπισία τους; Παπαχριστόπουλον διαθέτουμε, Παπαχριστόπουλο θα λάβετε.
Άλλωστε, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι το τσουλούφι του (αλληγορία της τρίλοφης περικεφαλαίας του Αίαντα του Τελαμώνιου) έχει περάσει από το 80% των κομμάτων, ο τύπος αυτός αποτελεί το σύμβολο της εθνικής μας ενότητας!
Της ενότητας των πόλων, για την ακρίβεια…
*Πηγή: topontiki.gr
