Από την εποχή του Τρωικού, του Πελοποννησιακού πολέμου, στην περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στην επανάσταση του 1821 και στους δυο Παγκοσμίους πολέμους, αλλά και σ’ όλη την ελληνική ιστορία υπήρξαν «Εφιάλτες» δηλαδή προδότες που πολέμησαν εναντίον της χώρας τους.
Όλοι αυτοί γραφτήκαν με τα μελανότερα γράμματα στις σελίδες της ιστορίας, χωρίς κανένα ελαφρυντικό, στη μνήμη του λαού και οι σύγχρονοι προδότες, με την ίδια κατηγορία αναφέρονται και οι δωσίλογοι και οι Ταγματασφαλίτες που ντύθηκαν με τη ναζιστική Γερμανική στολή και εντάχθηκαν στο κατοχικό στρατό. Οι κυβερνήσεις των δωσίλογων, προσπάθησαν να υποτάξουν τον λαό στο πλευρό του κατακτητή.
Ο Ελληνικός λαός δεν υπάκουσε στην πρόσκληση αυτή των δωσίλογων και αναγκάστηκε η Χιτλερική διοίκηση να βρει δωσίλογους που θα αναλάμβαναν το σχηματισμό κυβέρνησης ώστε να δημιουργήσει ομάδες κουκουλοφόρων και δωσίλογων πολιτών, ως εθελοντικές ομάδες τήρησης της τάξης.
Από την απελευθέρωση της χώρας από τη γερμανική ναζιστική κατοχή έχουν γραφτεί πολλά ιστορικά βιβλία αλλά δεν υπάρχουν ουσιαστικές αναφορές, σε αυτή τη μικρή εγκληματική ομάδα των δωσίλογων.
Αν προβαλλόταν σωστά η δράση τους και αποδέχονταν τα αυτονόητα, ίσως η ακροδεξιά δεν θα είχε βρει πολιτικό κοινωνικό κενό για να επανέλθουν στην πολιτική σκηνή. Αρχικά με τη μάσκα του δήθεν πατριώτη που υπόσχεται τα πάντα κρύβοντας τα φασιστικά και ναζιστικά αισθήματα του για να τα αποκαλύψουν, όταν εισήλθαν στο Κοινοβούλιο αντικατέστησαν αμέσως το προσωπείο τους εκεί που υπήρχε η Ελληνική σημαία αντικαταστήθηκε με τα ναζιστικά σύμβολα για να θυμίσουν ότι είναι συνέχεια των δωσίλογων.
Κάποιοι δήθεν προοδευτικοί ιστορικοί προσπαθούν να αλλοιώσουν τον όρο δωσίλογος – Ταγματασφαλίτης δεν είναι προδότες. Τους τοποθετούν στο πλαίσιο της γερμανικής αντικομουνιστικής εκστρατείας. Τα τάγματα Ασφαλείας κατά αυτούς δρούσαν στο να σταματήσουν την κομμουνιστική ιδεολογία και όχι ότι ήταν προδότες, ρουφιάνοι, μαυραγορίτες που εκβίαζαν και δολοφονούσαν ανεξέλεγκτα αθώους πολίτες. Με αυτή τη δικαιολογία το κατεστημένο προσπάθησε να ελαφρύνει την κατηγορία του προδότη και ότι ήταν μια αντιπαράθεση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς! Τίθενται λοιπόν τα εξής ερωτήματα: α) δεν γνωρίζουν ότι στις τάξεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ πέρα από την αριστερά συμμετείχαν πολίτες από όλες τις κοινωνικές τάξεις της χώρας; β) Οι δωσίλογοι – Ταγματασφαλίτες πληρώνονταν και υπάκουσαν στις διαταγές της γερμανικής ναζιστικής διοίκησης της Βερμαχτ και των Ες –Ες;
Με την κατάκτηση της Ελλάδας μετά από σκληρές πολεμικές μάχες και την υπογραφή της συνθηκολόγησης, ο επικεφαλής του Γερμανικού στρατεύματος ζήτησε να σχηματιστεί κυβέρνηση. Ο αντιστράτηγος Γεώργιος Τσολάκογλου διοικητής του Γ΄ Σώματος στρατού μαζί με μια μικρή ομάδα στρατιωτικών πήρε την πρωτοβουλία να σχηματίσει κυβέρνησης με στρατιωτικούς. Ο Χίτλερ και ο υπουργός εξωτερικών Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ χάρηκαν με την ιδέα μίας ελληνικής κυβέρνησης φίλα προσκείμενης στα κατοχικά στρατεύματα.
Η δωσίλογη κυβέρνηση προκειμένου να εφαρμόσει τα γερμανικά σχέδια στο να συσπείρωση στο πλευρό της, στελέχη από τα παλιά κόμματα και από το κοινωνικό – οικονομικό κατεστημένο για να πείσει το λαό να στηρίξει τον κατακτητή απέτυχε. Αμέσως εξαπέλυσε επίθεση προς την εξόριστη κυβέρνηση που είχε έδρα στη Μέση Ανατολή, κατηγορώντας τους δειλούς, εφ’ ενός γιατί προκάλεσαν τον πόλεμο με τη Γερμανία, κι αφ’ ετέρου για την εγκαταλείψει της χώρας, και από τον πρώτο δοσίλογο, ακούστηκε για πρώτη φορά να αποκαλούνται οι πολιτικοί της εξόριστης κυβέρνησης δωσίλογοι. Έκλεισε την ομιλία του ότι: «Οι Γερμανοί είναι προστάτες και ευεργέτες του ελληνικού λαού έναντι των Βρετανών και της εξόριστης κυβέρνησης». Η ανικανότητα να εφαρμόσει τα γερμανικά συμφέροντα και να υποτάξει το λαό στις ναζιστικές εντολές, το Δεκέμβριο του 1942 τον παραίτησαν για λόγους «υγείας».
Την θέση του ανέλαβε ο αντιπρόεδρος και υπουργός υγείας Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, που συμμετείχε στη ελληνογερμανική εταιρεία DEGRIGES, που αντιστάθμιζε με κλήρινγκ τις εισαγωγές από άχρηστα για την Ελλάδα προϊόντα πολεμικής βιομηχανίας, εξάγοντας ελληνικά τρόφιμα στη Γερμανία και αφήνοντας τους Έλληνες στο έλεος των μαυραγοριτών αι των ρουφιάνων.
Η ανικανότητα και αυτού του δωσίλογου πρωθυπουργό φάνηκε από την πρώτη στιγμή και η Γερμανική ναζιστική διοίκηση τον οδήγησε και αυτόν σε παραίτηση.
Τον Απρίλιο του 1943 οι δυο κατακτητές (Ιταλοί και Γερμανοί) συμφωνούν να σχηματίσει κυβέρνηση ο Ιωάννης Ράλλης (πατέρας του Γεωργίου Ράλλη βουλευτή της ΕΡΕ, και πρωθυπουργός το 1980), ο οποίος υποσχέθηκε την πλήρη οικονομική υποστήριξη τους. Βασικοί υπουργοί του ήταν ο βουλευτής Ζακύνθου Αντώνης Ταβουλάρης, ο Νίκος Καλύβας (με πέντε υπουργικά χαρτοφυλάκια) ο τραπεζίτης Έκτωρ Τσιρονίκος, ο αεροπαγίτης Κωνσταντίνος Πουρνάρας υπουργός Δικαιοσύνης και ο καθηγητής Νικόλαος Λούβαρις υπουργός Παιδείας. Η κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη αναπτύσσει την αντικομουνιστική πολιτική. Για την κυβέρνηση ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι η πείνα και η εξαθλίωση του λαού αλλά τα γερμανικά συμφέροντα δηλώνοντας ότι : « Πρέπει καλώς πάντες να κατανοήσουμε ότι διεξάγων ο Άξων σκληρών αγώνα κατά του επαπειλούντος τον πολιτισμό, από του φοβερού κομμουνιστικού κινδύνου, δικαιούται τουλάχιστον να έχει την αξίωσιν όπως μη δημιουργεί εις αυτόν ο ελληνικός λαός περιπλοκάς και όπως μη προβάλλει εμπόδια εις το βαρύτατον τούτον έργον», για να τονίσει ότι: « η κυβέρνηση μου δεσμεύεται να περιβάλλει δι’ αληθούς πατρικής στοργής άπαντας ανεξαιρέτως τους πειθαρχούντας πολίτες». Με τις δυο αυτές δηλώσεις του Ράλλη αντικατοπτρίζεται η αυστηρότητα της κατά των αντιστασιακών οργανώσεων και ζητά από το λαό να τηρήσει τους κατοχικούς νόμους, και άρχισαν οι διώξεις για όσους συμμετείχαν στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ή δεν τους άρεσε η φάτσα τους, έπρεπε να τους φυλακίσουν ή να τους εκτελέσουν. Για τη τήρηση των νόμων θα έπρεπε να δημιουργηθούν ειδικές οργανωμένες ομάδες από τους δωσίλογους με την κουκούλα. Με την έγκριση των γερμανικών αρχών τα μέλη της οργάνωσης επισιτίζονται και πληρώνονται από τη Βερμαχτ και τα Ες – Ες και στη συνέχεια μετονομάστηκαν σε Τάγματα Ασφαλείας με επικεφαλής των Παπαδόγκωνα ο οποίος ένταξε και τις άλλες οργανώσεις όπως η Πανελλήνιας Απελευθερωτική Οργάνωση, (ΠΑΟ) την οργάνωση «Χ» του Γρίβα και Θ. Πάγκαλου (παππούς του σημερινού πολιτικού) κ.ά. Οι Ταγματασφαλίτες ή Ράλληδες προχωρούσαν σε μαζικές συλλήψεις, εκτελέσεις αθώων πολιτών, σε κλοπές λεηλασίες, βιασμούς χωρίς να απολογούνται σε κανέναν, έφτανε μόνο ο χαρακτηρισμός ότι είναι μέλη του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.
Τον Οκτώβριο οι Γερμανοί ηττήθηκαν και άρχισαν να αποχωρούν από την Ελλάδα. Η δωσίλογη κυβέρνηση του Ράλλη παραιτήθηκε. Αλλά είχε βάλει τις βάσεις για την ύπαρξη ενός εμφυλίου πολέμου.
Για τις ευθύνες αυτών των προδοτών αρχές Φεβρουαρίου του 1945 άρχισαν οι δίκες των πολιτικών δοσίλογων. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε στην απαίτηση του λαού για τιμωρία και ζητούσε την παραδειγματική τιμωρία τους για να μην ξανά υπάρξουν τέτοια φαινόμενα.
Στη δίκη κλητεύθηκαν μόνο 33 πολιτικοί δωσίλογοι και όχι τα στελέχη των ταγματασφαλιτών. Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου Χρίστος Καλέλης και επίτροπος – εισαγγελέας εφετών Νικόλαος Παπαδάκης. Το κατηγορητήριο είχε διαρθρωθεί σε τέσσερις κατηγορίες: α) τη συνθηκολόγηση, τη συνεργασία με τον εχθρό και την πρόκληση εμφυλίου πολέμου!
Μετά από σειρά ενστάσεων των κατηγορουμένων ο κυβερνητικός επίτροπος πρότεινε την ποινή θανάτου για τους τρεις δωσίλογους πρωθυπουργούς και για τους υπουργούς Τσιρονίκος και Γκοτζαμάνης (είχαν φύγει στη Γερμανία). Για τους υπόλοιπους πρότεινε τα ισόβια δεσμά. Τον Μάιο του 1945 με την τελική απόφαση του δικαστηρίου αθώωσε τους περισσότερους, αλλά στον Γεώργιο Τσολάκογλου επέβαλε την ποινή του θανάτου με την ευχή να του δοθεί χάρη από το συμβούλιο Χαρίτων, ο Λογοθετόπουλος και Ράλλης σε ισόβια δεσμά.
Η απόφαση δεν απέδωσε «πρόσθεση προδοσίας» στους τρεις πρωθυπουργούς. Τα Τάγματα Ασφαλείας θεώρησε ότι δρούσαν εναντίον των Ελλήνων, αλλά σχηματίστηκαν για τη διαφύλαξη της τάξης, με εντολή των Γερμανών και όχι των δωσίλογων κυβερνήσεων!
Το πρώτο συμπέρασμα από τη δίκη των δωσίλογων ότι ήταν μια παρωδία και αποδεικνύει ότι οι πραγματικοί προδότες και εγκληματίες σε βάρος της χώρας δεν λογοδότησαν σε κανέναν, αλλά αξιοποιήθηκαν από τις επόμενες «δημοκρατικές» κυβερνήσεις σε υψηλότερες κρατικές θέσεις. Για μια ακόμη φορά το πολιτικό μας σύστημα φάνηκε κατώτερο των προσδοκιών του λαού και οι προδότες επί δεξιών κυβερνήσεων έγινα ήρωες και οι ήρωες σε προδότες!
