Ενώ στο έδαφος, ο πόλεμος τελειώνει και δεν παραμένει παρά μόνο να απελευθερωθεί η Ιντλίμπ από τους τρομοκράτες, οι Δυτικοί επιστρέφουν με νέα εκστρατεία. Μόλις παρουσίασαν τις διεκδικήσεις τους στον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ, Στάφαν ντε Μιστούρα. Χωρίς έκπληξη, οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνούνται τη διαδικασία που διεξάγεται από τη Ρωσία για τον μοναδικό λόγο ότι δεν συμμετείχαν, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία σκοπεύουν να επιβάλουν θεσμικά όργανα που θα τους επιτρέψουν να ελέγξουν τη χώρα κάτω από το τραπέζι.
Ο ειδικός απεσταλμένος του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για τη Συρία, Στάφαν ντε Μιστούρα, δέχτηκε στη Γενεύη αντιπροσωπεία της Ομάδας της Αστανά (Ιράν, Ρωσία, Τουρκία), και στις 14 Σεπτεμβρίου, μια άλλη της Μικρής Ομάδας (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Ιορδανία και Ηνωμένο Βασίλειο).
Από δυτική πλευρά, ο πρέσβης Τζέιμς Τζέφρι και ο συνταγματάρχης Joel Rayburn ήταν επικεφαλής της αντιπροσωπείας των ΗΠΑ, ενώ ο πρέσβης και πρώην Διευθυντής Εξωτερικών Πληροφοριών (DGSE 2012-16), Francois Sénémaud, προήδρευε τη γαλλική αντιπροσωπεία.
Κάθε αντιπροσωπεία παρέδωσε στα Ηνωμένα Έθνη ένα μυστικό έγγραφο σχετικά με τις διεκδικήσεις της, προκειμένου να σταθμίσει τις συνεχιζόμενες ενδοσυριακές διαπραγματεύσεις. Η Russia Today διέρρευσε το δυτικό έγγραφο [1], καθώς η Kommersant είχε διαρρεύσει πριν από δύο εβδομάδες τις εσωτερικές κατευθυντήριες γραμμές του ΟΗΕ [2].
Πρώτη παρατήρηση, το σημείο 3 του εγγράφου του Small Group επαναλαμβάνει την εσωτερική οδηγία των Ηνωμένων Εθνών: «Δεν θα υπάρξει διεθνής βοήθεια για την ανοικοδόμηση στις περιοχές που ελέγχονται από την συριακή κυβέρνηση, χωρίς μια αξιόπιστη πολιτική διαδικασία που θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε συνταγματική μεταρρύθμιση και εκλογές που θα εποπτεύονται από τον ΟΗΕ, προς ικανοποίηση των δυνητικών χωρών δωρητών» [3].
Η Γερμανία, η οποία συμμετείχε σε συνεδριάσεις της Μικρής Ομάδας, δεν φαίνεται να εκπροσωπήθηκε σε αυτή τη συνάντηση. Την προηγούμενη μέρα, ο υπουργός Εξωτερικών της, Heiko Maas, είχε αποσυνδεθεί από αυτό το σημείο. Λίγο πριν συναντήσει τον Ρώσο ομόλογό του, Σεργκέι Λαβρόφ, είχε τουϊτάρει ότι η χώρα του ήταν έτοιμη να συμμετάσχει στην ανοικοδόμηση «αν υπάρχει πολιτική λύση που θα οδηγήσει σε ελεύθερες εκλογές» [4] [5]. Για τη Μικρή Ομάδα και για τον ΟΗΕ, η ανασυγκρότηση δεν θα αρχίσει πριν οι δυνητικές χώρες δωρητές επιτύχουν τους πολεμικούς τους στόχους, για τη Γερμανία, μπορεί να συμμετάσχει στη διαδικασία της πολιτικής συμφιλίωσης.
Δεύτερη παρατήρηση: οι διάφοροι διεθνείς συνομιλητές αναφέρονται στην απόφαση 2254 της 18ης Δεκεμβρίου 2015 [6]. Ωστόσο, η Μικρή Ομάδα εξάγει την έννοια του κειμένου. Ενώ το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας αναφέρει ότι η σύνταξη του Συντάγματος είναι αποκλειστική ευθύνη των Σύρων μεταξύ τους, η Μικρή Ομάδα ισχυρίζεται ότι πρέπει να συνταχθεί μόνο από μια επιτροπή υπό την αιγίδα και τον έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών.
Πρόκειται προφανώς να σπάσουν τις αποφάσεις του Σότσι, ήτοι τόσο να καταστραφεί όσα έγιναν τους τελευταίους μήνες όσο και για να αντιταχθεί ο ρόλος της Ρωσίας στη λύση της κρίσης [7]. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να διατηρήσουν το καθεστώς τους ως απαραίτητη δύναμη, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία προτίθενται να συνεχίσουν το αποικιοκρατικό τους σχέδιο.
Τρίτη παρατήρηση: Η Μικρή Ομάδα δεν έχει μόνο την πρόθεση να μεταφέρει την ευθύνη για τη σύνταξη του Συντάγματος από το Σότσι στη Γενεύη, έχει ήδη την ιδέα της για τι πρέπει να είναι. Φαίνεται ότι πρόκειται για αναπαραγωγή του μοντέλου που επέβαλε η Ουάσιγκτον στο Ιράκ και το οποίο διατηρεί εκεί μόνιμη κρίση προς όφελος των Δυτικών. Οι εξουσίες του προέδρου θα είναι αποκλειστικά τυπικές· αυτές του πρωθυπουργού θα ήταν ανύπαρκτες σε περιφερειακό επίπεδο· και εκείνες του στρατού θα πρέπει να είναι περιορισμένες.
Οι αποικιοκρατικές δυνάμεις διατηρούν την εξουσία τους στη Μέση Ανατολή πίσω από εμφανίσεις δημοκρατιών. Καταφέρουν πάντα να σχηματίσουν κυβερνήσεις που δεν είναι αντιπροσωπευτικές των λαών τους. Από το 1926 στο Λίβανο και από το 2005 στο Ιράκ, οι θεσμοί έχουν σχεδιαστεί προπαντός για να αποτρέψουν αυτές τις χώρες να γίνουν πάλι κράτη-έθνη. Ο Λίβανος χωρίζεται σε θρησκευτικές κοινότητες και το Ιράκ σε ξεχωριστές κοινότητες με μια κυριαρχούσα θρησκεία. Το Ισραήλ, από την άλλη πλευρά, δεν έχει πλέον αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, όχι λόγω του Συντάγματός του – δεν έχει – αλλά λόγω του εκλογικού του συστήματος.
Τέταρτη παρατήρηση: ενώ το ψήφισμα 2254 προβλέπει ότι οι εκλογές πρέπει να πραγματοποιούνται υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, η Μικρή ομάδα θεωρεί ότι το συριακό όργανο υπεύθυνο για τη διοργάνωση των εκλογών θα πρέπει να εργάζεται καθημερινά κάτω από τις εντολές του ΟΗΕ, ιδίως όσον αφορά πιθανές καταγγελίες για νοθεία.
Έτσι, οι Δυτικοί διατηρούν τη δυνατότητα να ακυρώσουν αποτελέσματα που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους: θα αρκεί να βάλουν κάποιον να καταθέσει μια καταγγελία για νοθεία και να την κηρύξει βάσιμη. Ο συριακός λαός θα είχε το δικαίωμα να ψηφίσει υπό την προϋπόθεση ότι θα πέσει στην παγίδα που του έχουν στήσει, και πάλι υπό την προϋπόθεση ότι θα ψηφίσει για εκείνους που έχουν επιλεγεί γι ’αυτόν.
Στην Ευρώπη, οι πολίτες αναζητούν την κυριαρχία τους, στη Συρία μάχονται για την ανεξαρτησία τους.
*Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά. Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα).
**Ο Thierry Meyssan είναι πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace.
