Καμία υπευθυνότητα και κανενός είδους πατριωτισμός δεν φαίνεται να διέπει τη διαχείριση της διαπραγμάτευσης για το Σκοπιανό, στην οποία έχει «σπρωχτεί» και εν πολλοίς έχει εγκλωβιστεί η Ελληνική κυβέρνηση με απαίτηση τρίτων, και ας επιχειρεί να πλειοδοτήσει περί του αντιθέτου ο Έλληνας πρωθυπουργός…
Στην καλύτερη περίπτωση η ευθύνη της κυβέρνησής του, έγκειται στον τρόπο με τον οποίο υλοποιεί εντολές, ενώ αν δεν καταδεικνύει απόλυτη έλλειψη συναίσθησης, προφανώς συνιστά προκλητικότατη αδιαφορία, για τα προβλήματα που θα ανακύψουν αμέσως μετά την όποια «συμφωνία» μεταξύ των δύο “εντολοδόχων” πρωθυπουργών.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν, στην κυρίαρχη ρητορική παγιώθηκε με έναν ιδιαιτέρως στρεβλό τρόπο η έννοια του “erga omnes”, και μαζί της η πολυσυζητημένη “συνταγματική μεταρρύθμιση” στο γειτονικό κρατίδιο.
Προφανώς και δεν υποτιμούμε την αξία τους, αλλά δεν μπορούμε και να την αποσπάσουμε από το συνολικό περιβάλλον, που θα διέπει τη συγκεκριμένη συμφωνία.
Είναι άλλο πράγμα να συνυπάρχουν ως προαπαιτούμενα σε ένα περιβάλλον που ισχυροποιεί και θεμελιώνει την ύπαρξή τους, και εντελώς διαφορετικό να “στολίζουν” μια ετεροβαρή συμφωνία που θα ακυρώσει την προβλέψεις τους, από την επομένη κιόλας στιγμή της προσυπογραφής.
Το στοίχημα ήταν σικέ…
Στο πλαίσιο αυτού του διαφαινόμενου ετεροβαρούς προσανατολισμού, ένα ακόμη τίμημα είναι η επίσης στρεβλή εδραίωση του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζεται η ιδέα της «σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό».
- Το ζητούμενο για τις ελληνικές κυβερνήσεις, ήταν ο διεμβολισμός στο βάθος του χρόνου, της εκπεφρασμένης αντίθεσης του Ελληνικού λαού στο βρώμικο σχέδιο που υλοποιείται σε βάρος της ιστορικής και πολιτισμικής παραμέτρου αυτής της πολύ σοβαρής.
- Για το πολιτικό προσωπικό των Σκοπίων, η κυρίαρχη επιδίωξη ήταν να μη τους στερήσει η όποια συμφωνία, το δικαίωμα στην ιστορική καπηλεία, άρα και στη θερμοκοιτίδα μέσα στην οποία γεννήθηκε και ανατροφοδοτήθηκε ο εθνικιστικός τους αλυτρωτισμός.
Η χρυσή τομή σ αυτό το ραντεβού με την ιστορική εξαπάτηση, βρέθηκε όπως όλα δείχνουν, σε έναν καταφορά ετεροβαρή και σε βάρος της χώρας μας συμβιβασμό, μέσα από τον οποίο…
- Η Ελλάδα δήθεν θα «επιβάλει» τον όποιο γεωγραφικό προσδιορισμό στο πλαίσιο της σύνθετης ονομασίας. Ενώ…
- Τα Σκόπια θα διατηρήσουν το δικαίωμα χρήσης, ΟΧΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥ, αλλά του όρου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με τρόπο αυθεντικό, καραμπινάτο και αμετάβλητο, άρα και το δικαίωμα να ασελγούν, να βιάζουν και να ανατροφοδοτούν μέσα από αυτό, τον επικίνδυνο εθνικιστικό τους αλυτρωτισμό.
Οι πληροφορίες άλλωστε που ήδη διαρρέουν και οι οποίες αφορούν στην περιγραφή της γλώσσας και της εθνικής ταυτότητας, απλά επιβεβαιώνουν έτι περαιτέρω αυτή την εκτίμηση.
Ένας ολέθριος συμβιβασμός, με Ιφιγένεια την ιστορική αλήθεια…
Η φυσική συνέχεια μιας τέτοιας συμφωνίας, σε ένα περιβάλλον διαρκούς και ανατροφοδοτούμενης αστάθειας όπως είναι το περιβάλλον της Βαλκανικής, προδιαγράφει:
Την επιθετική επαναφορά του μαχόμενου εθνικιστικού αλυτρωτισμού ο οποίος αφού θα έχει διασφαλίσει ΚΑΙ με την υπογραφή της Ελληνικής κυβέρνησης την εθνική του υπόσταση και πλήρως αναγνωρισμένη κρατική φυσιογνωμία…
- Θα αντιμετωπίσει τον επιθετικό – γεωγραφικό προσδιορισμό ως βαρίδι, από το οποίο θα επιχειρήσει ντε φάκτο να απαλλαγεί…
- Θα εκλάβει το αμετάβλητο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ως μόνη πλήρους, αποκλειστικής και εν τέλει erga omnes προίκα, ανοίγοντας έτσι τον ασκό του Αιόλου, ΚΑΙ στην αντιπαράθεσή του με τον Αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, αλλά ΚΑΙ στην ενεργοποίηση ενός περιβάλλοντος συνολικότερης αστάθειας στα Βαλκάνια.
Με αυτές τις εξελίξεις να προδιαγράφονται με απόλυτη βεβαιότητα, είναι βέβαιο πως οι λοιπές επικοινωνιακές φανφάρες (περί του δήθεν αναβαθμισμένου ρόλου της Ελλάδας στο Νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου) στις οποίες καταφεύγει ο Έλληνας πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει και να συγκαλύψει πίσω από αυτές, τον εθνικά τραγικό τρόπο με τον όποιο επέλεξε να διαχειριστεί το όλον πρόβλημα, θα αποδειχτούν πολύ σύντομα αλλά κατόπιν εορτής, ολέθρια και συνειδητή εξαπάτηση.
Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη… Ευρισκόμενοι στο “και πέντε” μιας απαράδεκτης συμφωνίας… Και συνειδητοποιώντας πως μετά από το εκβιαστικό «κλείσιμο» αυτής της γεωπολιτικής εκκρεμότητας θα ακολουθήσουν και άλλοι ολέθριοι συμβιβασμοί, η Ελληνική κοινωνία, δεν πρέπει να μείνει απαθής, και αυτό δεν συνιστά μια γενικόλογη και κενή περιεχομένου προτροπή.
Συνιστά κορυφαία πρόκληση πριν απ’ όλα για τις Δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις του τόπου, οι οποίες οφείλουν να τολμήσουν να δουν την πραγματικότητα ωμή και πέρα από τη μύτη τους.
Για μια Δημοκρατική – Πατριωτική κουλτούρα…
Ο εγκλωβισμός στη στείρα λογική της ακατάσχετης συλλαλητηριολογίας με τρόπο μονομερή και αυστηρά επικοινωνιακό, «θα κάψει» ως πυροτέχνημα το πραγματικό πολιτικό κεφάλαιο που οφείλει να έχει βαθύτατες κοινωνικές αναφορές, και εν τέλει θα αποτελέσει μέρος του τελετουργικού της ήττας.
Αυτή την εξέλιξη, δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να την αποζητούν οι Δημοκρατικές – Πατριωτικές δυνάμεις.
Τίποτε δεν θα προσφέρει… Καμία διακριτότητα δεν θα αναδείξει… Απολύτως καμιά ουσιαστική συνεισφορά δεν μπορεί να έχει, ή όποια αυτοτελής συλλαλητηριακή προσπάθεια, μέσα σε ένα κλίμα που θα κυριαρχούν τα ταρατατζούμ, τα συνθήματα, και η εύλογη αντίθεση της Ελληνικής κοινωνίας στο δρομολογούμενο έγκλημα.
Συλλαλητήρια οργανώνονται… Καλά κάνουν και οργανώνονται… Κάθε δημοκράτης και εν τέλει κάθε Έλληνας πολίτης μπορεί και πρέπει να συμμετέχει σ αυτά, σταθμίζοντας την σοβαρότητα των διοργανωτών και το περιεχόμενο των συνθημάτων, για να καταδείξει έτσι ΚΑΙ την αντίθεσή του στην εμπορευματοποίηση της Ιστορίας, αλλά ΚΑΙ την αποφασιστικότητά του να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του.
Όμως… Οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και του αγνού και άδολου πατριωτισμού, οφείλουν να έχουν επίγνωση πως ένας αγώνας που θα αρκεστεί στο παιχνίδι με την επικοινωνία, και ειδικά τις μέρες που θα συζητιέται το όποιο ανοσιούργημα στη Βουλή, είναι μεν χρήσιμος, αλλά είναι εκ των πραγμάτων και καταδικασμένος να είναι ένας χαμένος αγώνας, αν δεν συνδυαστεί με μια ουσιαστικότερη παρέμβαση που θα του διασφαλίσει, συνέχεια, συνέπεια, δυναμική και βιωσιμότητα.
- Οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και του αγνού και άδολου πατριωτισμού, οφείλουν να φτάσουν πέρα από τον εαυτό τους…
- Οφείλουν να επενδύσουν όχι στη φτήνια της εντύπωσης, αλλά στο μεγαλείο της δημιουργίας και της ενδυνάμωσης μιας Δημοκρατικής πατριωτικής κουλτούρας, που θα καταστήσει την κοινωνία ικανή και μαχητική και όχι αυτάρκη σε πυροτεχνήματα.
- Οφείλουν να λειτουργήσουν, ΟΧΙ όπως έμαθαν και συνήθισαν, ΑΛΛΑ όπως οι ιστορικές συνθήκες και οι πραγματικές ανάγκες απαιτούν.
Οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και του αγνού και άδολου πατριωτισμού, οφείλουν να αποδείξουν, πως ΘΕΛΟΥΝ και ΜΠΟΡΟΥΝ να καταστούν πρωταγωνιστές αυτής της υψηλής εθνικής πρόκλησης…
- Αξιοποιώντας όχι τη δύναμη της συνήθειας και της μιζέριας, αλλά ότι πιο ουσιαστικό υπάρχει και δρα μέσα στην κοινωνία μας, που πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία του πολίτη.
- Αρνούμενες να ξεπλύνουν τους κάθε λογής καιροσκόπους που ενσωματώθηκαν στο ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ της πατριδοκαπηλίας, για να τους παραδώσουν στην κοινωνία αμόλυντους, γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αμόλυντοι.
- Αρνούμενες να καταστρέψουν σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο σε πυροτεχνηματικού χαρακτήρα εντυπώσεις, που την επόμενη μέρα περνούν απλώς στην αφάνεια, αφού ούτε η λήθη της ιστορίας δεν έχει τη διάθεση να απασχολείται μ αυτές.
Η Δημοκρατική Πατριωτική κουλτούρα, είναι η μόνη οργανωμένη άμυνα της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην ηττοπάθεια και το συμβιβασμό, που θα πολλαπλασιάσει άμεσα την επιθετική πολιτική της ικανότητα, απέναντι σε λογικές και πρακτικές εθνικής μειοδοσίας.
Οι Δημοκρατικές – Πατριωτικές δυνάμεις εν συνόλω, και οι δημοκρατικά προσανατολισμένοι συμπολίτες μας που έχουν να επιδείξουν ξεχωριστή συνεισφορά σ αυτήν την σπουδαία υπόθεση, ΜΠΟΡΟΥΝ και ΠΡΕΠΕΙ ν αποτελέσουν το πρόπλασμα ενός πολιτικού μηχανισμού, ικανού να εμπνεύσει, να συνεγείρει, να εξοπλίσει πολιτικά, να αποδομήσει την αθλιότητα και την ηττοπάθεια, να διασφαλίσει βιωσιμότητα, συντονισμό και συνέχεια στην οργανωμένη και δημοκρατικά προσανατολισμένη δράση και ενδυνάμωση του αυθεντικού και γνήσια λαϊκού πατριωτικού κινήματος, σε μια ιστορική εποχή ιδιαιτέρως κρίσιμη για το μέλλον του τόπου.
Η πρόκληση είναι σαφής… Σαφέστατες και οι ευθύνες που ανακύπτουν…
Οι εξελίξεις δεν περιμένουν, και οι ιστορικές προκλήσεις αρνούνται να συμβιβαστούν με λογικές αναποφασιστικότητας και με την προσφιλή συνήθεια διαχείρισης της μιζέριας.
Όσοι αποφασίσουν πως τους αρκεί να κάψουν μάχιμο πολιτικό κεφάλαιο στο βωμό του άσφαιρου εντυπωσιασμού, την επόμενη μέρα θα κληθούν να αναλάβουν και την ευθύνη της επιλογής τους.
Τόσο απλά και τόσο απόλυτα…
