2 Μάη 2014. Ακριβώς πριν από 5 χρόνια, συνέβη μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες σφαγές αθώων ανθρώπων από δίποδα νεοναζιστικά κτήνη, μέσα στο κτήριο των Συνδικάτων στην Οδησσό της Ουκρανίας…
Το «Ουκρανίας», εν παρόδω, στην περίπτωση της Οδησσού είναι μάλλον τυπικό, αφού αφορά μόνο στο κράτος, στην επικράτεια του οποίου βρίσκεται η πόλη σήμερα. Ωστόσο η Οδησσός ήταν ανέκαθεν «άλλο φρούτο», από τη μέρα της ίδρυσής της, στις 2 Σεπτεμβρίου 1794, στη θέση μιας αρχαίας ελληνικής αποικίας.
Λόγω της γρήγορης ανάπτυξής της, από τις αρχές του 19ου αιώνα, σε στρατηγικής σημασίας λιμάνι και διακομιστικό και εμπορικό κέντρο, η Οδησσός προσέλκυσε μεγάλο αριθμό «ξένων», οι οποίοι ενσωματώθηκαν τελικά στη ζωή και στην κοινωνία της πόλης. Η Οδησσός απέκτησε από νωρίς έναν γνήσιο πολυεθνικό, πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό χαρακτήρα και οι κάτοικοί της, εκπρόσωποι δεκάδων εθνικοτήτων, ανέπτυξαν μία πρωτοφανή, για τα δεδομένα της εποχής, ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα και αρμονική συμβίωση μεταξύ των κατοίκων της. Επίσης, οι όποιοι νεότεροι «ξένοι» γίνονταν αμέσως αποδεκτοί από την τοπική κοινωνία και ενσωματώνονταν πολύ γρήγορα σε αυτήν. Στην πόλη κατοίκησαν, εκτός από Ρώσους και Ουκρανούς, πολλοί Εβραίοι, Έλληνες, Αλβανοί, Αρμένιοι, Γεωργιανοί, Γερμανοί, Γάλλοι κ.ά.
Οι κάτοικοι της Οδησσού, εκτός από ανεκτικοί στο διαφορετικό και ανοιχτοί σε ό,τι το καινούργιο και το προοδευτικό, φημίζονταν ανέκαθεν για τον ανοιχτό τους χαρακτήρα και το ιδιότυπο, όσο και διαπεραστικό και με βαθύ νόημα χιούμορ τους. Η Οδησσός επί ολόκληρες δεκαετίες, από την εποχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, μέχρι και τα χρόνια της ΕΣΣΔ, δίκαια θεωρείτο η «πρωτεύουσα του χιούμορ και της σάτιρας» του λεγόμενου «ρωσικού κόσμου».
Η Οδησσός, εκτός απ’ όλα τ’ άλλα, είναι και μια πόλη με έντονο το ελληνικό στοιχείο. Και δεν μιλάμε για την αρχαία ελληνική αποικία που βρισκόταν κτισμένη στην ίδια θέση ήδη από τον 8 αιώνα π.Χ., αλλά για τη σύγχρονη Οδησσό, που ιδρύθηκε κατ’ εντολή της αυτοκράτειρας Αικατερίνης της Β’. Ως γνωστόν, το 1814 ιδρύθηκε εκεί η Φιλική Εταιρεία, η οργάνωση που έπαιξε μερικά χρόνια αργότερα τεράστιο ρόλο στην ελληνική επανάσταση του 1821, ενώ για 17 ολόκληρα χρόνια, από το 1878 έως το 1895, δήμαρχος της πόλης ήταν ο Γρηγόριος Μαρασλής, γιος Έλληνα εμπόρου που έγινε από τα πρώτα μέλη της Φιλικής Εταιρείας και συμμετείχε στον αγώνα κατά των Οθωμανών.
Στα σύγχρονα γεγονότα τώρα, η τραγωδία που εκτυλίχθηκε στην Οδησσό στις 2 Μάη του 2014 ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τα γεγονότα του «Μαϊντάν» του Κιέβου, που έφεραν στην εξουσία μια πολιτικο-στρατιωτική χούντα, που ανέτρεψε τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, στις 22 Φλεβάρη της ίδιας χρονιάς. Το ελεύθερο φρόνημα και η βούληση να υπερασπιστούν τις δημοκρατικές τους ελευθερίες, οδήγησαν τους κατοίκους της Οδησσού να οργανώσουν στην κεντρική πλατεία της πόλης, την «Κουλικόβο Πόλιε», το δικό τους «αντι-Μαϊντάν», σε αντιπαράθεση με το «Μαϊντάν» του Κιέβου, το οποίο ξεκίνησε ως μια φιλοδυτική «εξέγερση» που είχε στόχο τον προσανατολισμό της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ και κατέληξε ως ένα νεοναζιστικής έμπνευσης πραξικόπημα.
Η εντύπωση για αρκετές εβδομάδες, ότι το κίνημα «αντι-Μαϊντάν» θα επικρατήσει ολοκληρωτικά στην Οδησσό, αφού υπέρ του τασσόταν η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της. Ωστόσο, όλα άλλαξαν, όταν οι αρχές της ουκρανικής χούντας, σε αγαστή σύμπνοια με τις νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες (που χρηματοδοτούνταν απευθείας από Ουκρανούς ολιγάρχες ή και από μυστικές υπηρεσίες χωρών της Δύσης), οργάνωσαν ένα σχέδιο εξόντωσης των εξεγερμένων πολιτών, μη διστάζοντας να χύσουν όσο αίμα χρειαζόταν, προκειμένου να κατασταλεί όχι μόνο το κίνημα, αλλά και το φρόνημα των κατοίκων της πόλης.
Έτσι, μετά από προσυνεννόηση, το μεσημέρι της 2ης Μάη του 2014 ενώθηκαν σε ένα στίφος «γενιτσάρων», μαχητές των νεοναζιστικών ταγμάτων θανάτου «Αζόβ» και «Ντνιεπρ» (οι οποίοι πολεμούν μέχρι και σήμερα στο Ντονμπάς εναντίον των κατοίκων της περιοχής) και χούλιγκαν των ποδοσφαιρικών ομάδων Τσερνομόρετς Οδησσού και Μεταλίστ Χαρκόβου, οι οποίες έπαιζαν την ίδια μέρα στα πλαίσια του Ουκρανικού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Συνολικά μαζεύτηκε ένα πλήθος περίπου 2 με 2,5 χιλιάδων εξαγριωμένων νεοναζί, οι οποίοι οπλισμένοι με ρόπαλα, πιστόλια, βομβιδοβόλα και άλλα, διαφόρων ειδών όπλα, επιτέθηκαν στους – ίσους και περισσότερους σε αριθμό – συγκεντρωμένους στο «αντι-Μαϊντάν», διέλυσαν τα αντίσκηνα και όλον τον εξοπλισμό που είχε εγκατασταθεί στην πλατεία Κουλικόβο Πόλιε και εκδίωξαν τους συγκεντρωθέντες. Οι τελευταίοι, αν και προσπάθησαν να αμυνθούν απέναντι στις ορδές των νεοναζί, ήταν φανερά χειρότερα εξοπλισμένοι και, μάλλον, ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν μια τέτοια εξέλιξη των γεγονότων. Έτσι, υποχώρησαν συντεταγμένα και κινήθηκαν για να αμυνθούν προς την πλευρά του κτηρίου των Συνδικάτων, το οποίο βρίσκεται, ουσιαστικά, επάνω στην πλατεία Κουλικόβο Πόλιε. Αρκετοί από αυτούς βρήκαν, όπως θεώρησαν, καταφύγιο εντός του κτηρίου, ενώ κάποιοι άλλοι υποχώρησαν κι άλλο, μέσω της λεωφόρου Κανάτναγια, για περαιτέρω ανασύνταξη.
Αυτό που συνέβη από εκεί και πέρα, αποτελεί μια σελίδα όσο τραγική, τόσο και περισσότερο ντροπιαστική για τη σύγχρονη Ιστορία της Ευρώπης και του κόσμου: Νεοναζί οπλισμένοι με βομβιδοβόλα που πετούσαν μολότοφ (τις οποίες προετοίμαζαν σε κανονική «γραμμή παραγωγής» αγόρια και κορίτσια ηλικίας περίπου 15 με 17 ετών!!!) προς τα παράθυρα του κτηρίου, με στόχο να πυρπολήσουν όσους είχαν καταφύγει εκεί για προστασία! Λίγο νωρίτερα, μια ομάδα από παραστρατιωτικούς «κομάντο» είχε κάνει έφοδο από την οροφή του κτηρίου (!!!), εισήλθε σε αυτό και άρχισε να δολοφονεί αδιάκριτα, εργαζόμενους στις υπηρεσίες των Συνδικάτων και εξεγερμένους του «αντι-Μαϊντάν» που είχαν καταφύγει εκεί, πυρπολώντας τους στη συνέχεια (!!!). Δεν είναι τυχαίο, ότι πολλά από τα πτώματα που βρέθηκαν μετά εντός του κτηρίου, ήταν καμένα από κάτω προς τα πάνω και όχι το αντίθετο, δείγμα του ότι είχαν πυρποληθεί από πολύ κοντινή απόσταση…
Σε όλο αυτό το σκηνικό, οι επίσημες αρχές της ουκρανικής χούντας και τα «Σώματα Ασφαλείας» της έκαναν επιεικώς «την πάπια», κοινώς δεν ενεπλάκησαν καθόλου στο όλο σκηνικό, αφήνοντας τα νεοναζί κτήνη να ολοκληρώσουν το τερατώδες έργο τους…
Επισήμως οι νεκροί από τη ναζιστική κτηνωδία ήταν 48, αλλά υπάρχουν στοιχεία (τα οποία, ασφαλώς, το χουντικό καθεστώς του Κιέβου αγνοεί επιμελέστατα), τα οποία ανεβάζουν τον πραγματικό αριθμό των νεκρών σε πάνω από 100…
Μέχρι τώρα δεν έχει ασκηθεί καμία ποινική δίωξη σε κανέναν από τους φυσικούς αυτουργούς της κτηνωδίας, δηλαδή τα νεοναζιστικά τάγματα θανάτου «Αζόβ» και «Ντιεπρ» και τους κρυμμένους κάτω από τη «μάσκα» των «φανατικών οπαδών» της Τσερνομόρετς Οδησσού και της Μεταλίστ Χαρκόβου νεοναζί…
Ούτε, φυσικά, έχει ασκηθεί κάποια ποινική δίωξη για ηθική αυτουργία στον διαβόητο ολιγάρχη Ίγκορ Κολομόισκι, ο οποίος, αν και εβραϊκής καταγωγής, ήταν και είναι ο βασικός χρηματοδότης των δύο συγκεκριμένων νεοναζιστικών ταγμάτων θανάτου… Α! Και ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα πίσω από τον νεοεκλεγμένο «Πρόεδρο» της Ουκρανίας, Βλαντίμιρ Ζελένσκι…
Η Οδησσός, όμως, θυμάται… Και όλοι/-ες όσοι/-ες μάχονται εναντίον του φασισμού και του ναζισμού ανά τον κόσμο, επίσης… Η δικαίωση των νεκρών θα έρθει… Και ο φασισμός και ο ναζισμός θα γκρεμιστούν και θα χωθούν μια και καλή στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας… Ό,τι και να δείχνουν οι σημερινές συγκυρίες…
Αιώνια η μνήμη των θυμάτων!… Όχι στον φασισμό και τον ναζισμό!…
*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής ρωσικής γλώσσας, απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού (Ρωσία) και μέλος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής της ΛΑ.Ε.
Είναι, επίσης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Νίκαιας-Αγ .Ι. Ρέντη με τον συνδυασμό «Κίνηση Πολιτών – Κόντρα στο Ρεύμα».
