Ο κόσμος αλλάζει ξανά και αυτό είναι κάτι που είναι γνωστό εδώ και αρκετό καιρό. Το δόγμα ασφαλείας των ΗΠΑ που πρόσφατα δόθηκε στην δημοσιότητα, ονοματίζει εκείνο που δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί αλλά ταυτόχρονα και κυρίως αυτό που πρέπει πια να αντιμετωπιστεί. Το γεγονός πως Κίνα και Ρωσία θεωρούνται ανταγωνιστικές δυνάμεις για την Αμερική δεν αποτελεί μια αποκάλυψη παρά μια παραδοχή. Ο πολυπολικός κόσμος εκφωνήθηκε αφότου είχε ήδη συντελεστεί. Αυτό που μένει να αναζητηθεί είναι η μορφή της οργάνωσης του.
Ανταγωνιστής στις διακρατικές σχέσεις θεωρείτε ο σχεδόν ισοδύναμος αντίπαλος καθώς ότι είναι λιγότερο ισχυρό παραμένει διαχειρίσιμο. Στον πολιτικό λόγο η αναγνώριση ενός γεγονότος σηματοδοτεί μια φάση κατά την οποία οι διάφορες τάσεις κατά τον σχεδιασμό της στρατηγικής βρίσκονται σε ένα κάποιο ώριμο επίπεδο για την αντιμετώπισή του.
Η ύπαρξη των τριών ισοδυνάμων μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως η οργάνωση του κόσμου θα οροθετηθεί μέσα σε ένα κάποιο σύστημα ισορροπίας ισχύος. Αυτό το σύστημα οργάνωσης πέρα από μια εξέλιξη εξαιρετικά πιθανή εκ των πραγμάτων, αποτελεί το μέγιστο βάθος της στρατηγικής υποχώρησης των ΗΠΑ και θα θεωρηθεί επιτυχία. Βασικό χαρακτηριστικό του όπως μας αποκαλύπτεται και από την ονομασία, είναι πως σε αυτήν την μορφή οργάνωσης όταν πλέον σταθεροποιηθεί, καμία μεταβολή της ισορροπίας δεν μπορεί να επιτραπεί. Αυτό αποκλείει εξαρχής την σταθερή συμμαχία μεταξύ των δύο εκ των τριών ή την συμμαχία κάποιου εκ των τριών με δευτερεύουσες δυνάμεις όταν η συγκεντρωμένη ισχύς αυτών είναι ικανή να διαταράξει τις ισορροπίες. Αντίθετα οργανώνει τον κόσμο, παγιώνοντας τον, μέσα σε κλειστές σφαίρες επιρροής των τριών όπου κάθε άλλη δύναμη θεωρείτε αναλώσιμη. Το σύστημα αυτό ενισχύεται από την ύπαρξη τέτοιας στρατιωτικής τεχνολογίας όπως αυτής των πυρηνικών που αποτελούν τον πλέον εξισορροπητικό παράγοντα στην ιστορία μεταξύ των μεγάλων ανταγωνιστών. Ο άμεσος και ολοκληρωτικός πόλεμος μεταξύ αυτών μπορεί με σχεδόν απόλυτη ασφάλεια να αποκλειστεί.
Ο μηχανισμός του μετασχηματισμού από τον μονοπολικό κόσμο σε αυτόν της ισορροπίας ισχύος έχει ήδη τεθεί σε κίνηση αν και σε εμάς παρουσιάζεται μονάχα σε συμβολική γλώσσα και κατασκευασμένες εικόνες. Στην Αμερική η πολιτική περσόνα που έχει επιλεγεί για την διαχείριση της εικόνας του μετασχηματισμού είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Πίσω από το πρόσωπο του κλόουν καλά κρυμμένοι βρίσκονται οι στρατηγικοί σχεδιασμοί. Η γενικότερη και συνεχής επίθεση που δέχεται από τα πλέον συστημικά κέντρα προπαγάνδας μοιάζει οικεία, απλώς και μόνο λόγω της επανάληψης. Η αλήθεια όμως είναι πως πρόκειται για κάτι που δεν έχει ποτέ συμβεί σε ολόκληρη την πολιτική ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Το γεγονός πως αυτή η άνευ προηγουμένου κριτική από το ίδιο το θέαμα έχει επίκεντρο το εσωτερικό της ίδιας του της χώρας, αποκαλύπτει πως η αιτία της πρέπει να αναζητηθεί στις πολιτικές διαμάχες κατά την αναζήτηση της ορθής στρατηγικής για την διατήρηση της κυριαρχίας. Η ένταση της υποδηλώνει το διακύβευμα.
Σε αυτόν τον κόσμο ο γεωπολιτικός εφιάλτης των ΗΠΑ είναι το τόξο Κίνας-Ρωσίας-Γερμανίας. Η αποφυγή αυτού αποτελεί την πλέον θεμελιώδη γεωπολιτική σταθερά σε κάθε απόφαση των ΗΠΑ. Οι καταγγελίες και η επακόλουθη έρευνα του FBI για την ανάμειξη της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν συμβολικά καθώς σηματοδοτούν την νέα φάση. Η έννοια της αλήθειας ή όχι του ισχυρισμού εδώ, είναι τόσο σχετική και πολιτική που χάνει την όποια σημασία. Σκοπός του ισχυρισμού είναι να συσκοτίσει την αληθινή σημασία του που δεν είναι άλλη παρά το γεγονός πως κάποια συστήματα εξουσίας στο εσωτερικό των ΗΠΑ πράγματι εξετάζουν την δυνατότητα και διαφωνούν για τους τρόπους που θα αποφευχθεί η ένωση των αντιπάλων τους. Η επιτυχία ή όχι της προσπάθειας θα κρίνει το μέλλον των ΗΠΑ ως κυρίαρχου του κόσμου. Ένα μέρος της εξουσίας στις ΗΠΑ είναι διατεθειμένο να παζαρέψει μια αναδιανομή ισχύος με την Ρωσία κυρίως στην Μέση Ανατολή και ένα άλλο μέρος αντιδρά. Έτσι και αλλιώς είναι κάτι που δεν μπορούν να το αποφύγουν. Μόλις πριν από λίγες μέρες ο Ρώσος πρόεδρος σαν για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς μας δήλωσε πως «η Ουάσιγκτον πρέπει να σταματήσει να μειώνει την ασφάλεια της Ρωσίας και να αρχίσει να μιλά με τη Μόσχα ως ισότιμος εταίρος κι όχι ως την κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη που επιδιώκει να είναι».
Η Γερμανία η μεγαλύτερη από τις δευτερεύουσες δυνάμεις, είναι το μεγάλο διακύβευμα. Η φύση των δυνάμεων αυτών σε ένα σύστημα ισορροπίας είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και συναρπαστική. Είναι δυνάμεις που είναι πολύ μεγάλες για να παραμείνουν μικρές αλλά και πολύ μικρές για να μεγαλώσουν. Καθότι το γνωρίζουν είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνες. Μπορεί να συμμαχήσουν με τον οποιονδήποτε οποιανδήποτε στιγμή και είναι ικανές να μεταβάλλουν την ισορροπία. Έχουν δύο και μόνο επιλογές. Είτε να αυξήσουν την επιρροή τους και να μεταπηδήσουν στην κατηγορία των μεγάλων είτε να αφεθούν σε μια σταδιακή απορρόφηση της ισχύος τους από τους ισχυρότερους παίκτες. Δεν μπορούν να παραμείνουν ως έχουν. Επίσης είναι υποχρεωμένες να δράσουν τώρα.
Οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας φαίνεται να αποτελούνε σημείο σύγκρουσης στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Για τον Τραμπ αποτελεί ένα κακό κακό κράτος ενώ για τον Ομπάμα τον δεύτερο πυλώνα του ελεύθερου κόσμου. Έχει καιρό να εμφανιστεί στην πολιτική των ΗΠΑ μια τόσο ισχυρή αντίθεση σε ένα ζήτημα τόσο κομβικής σημασίας. Το στρατόπεδο Τραμπ φαίνεται να επιθυμεί την υποβάθμιση της Γερμανίας τόσο για να αποφύγει το αναφερθέν τόξο όσο όμως και την αναρρίχησή της σε τέταρτη μεγάλη δύναμη στον κόσμο των τριών. Η ισχύς της αντλείται από την γεωπολιτική κατασκευή της ΕΕ, που εύκολα δίχως στρατιωτική εμπλοκή, μπορεί να αποσυντεθεί στα συστατικά της μέρη και από το ελεύθερο εμπόριο λόγω της βιομηχανικής της παραγωγής. Έχει από τις χώρες της Δύσης υποστεί την μικρότερη αποβιομηχανοποίηση και εκεί ακριβώς στο επίπεδο της οικονομίας είναι που μπορεί να κτυπηθεί. Ουσιαστικά αποστρατιωτικοποιημένη και χωρίς πυρηνική ισχύ, το εγχείρημα δεν δείχνει τόσο δύσκολο στο να υλοποιηθεί.
Οι Γερμανοί δείχνουν να καταλαβαίνουν πολύ καλά τα νέα δεδομένα. Ο υπουργός εξωτερικών τους μας αποκάλυψε τους φόβους και τις επιλογές της Γερμανίας. Στο νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής του Βερολίνου που παρουσίασε ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ η στροφή προς την Ρωσία ανακοινώθηκε δημόσια, χωρίς να έχει εξασφαλισμένη από πριν την ανταπόκριση, ενώ λίγο αργότερα ο Γκάμπριελ παραπονέθηκε πως « «Μόσχα, Πεκίνο και Ουάσιγκτον έχουν ένα κοινό σημείο στην πραγματικότητα: δεν εκτιμούν καθόλου την Ε.Ε. Την περιφρονούν». Επίσης απατώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΕΕ δήλωσε ότι «ζούμε σε μία εποχή ανταγωνισμού μεταξύ δημοκρατικά και αυταρχικά συγκροτημένων κρατών. Και τα τελευταία επιχειρούν ήδη τώρα να κερδίσουν σε επιρροή στην ΕΕ και να μας διασπάσουν. Τα πρώτα ρήγματα είναι αναγνωρίσιμα στην Ευρώπη».
Μια άλλη περιφερειακή δευτερεύουσα δύναμη στην γειτονιά μας έχει ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια να αναρριχηθεί στον κόσμο των μεγάλων, οραματιζόμενη την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τον μόνο δρόμο για την επιβίωση της. Την ίδια στιγμή ο Αμερικανικός στόλος καταφθάνει στην Ανατολική Μεσόγειο για να συνοδέψει το γεωτρύπανο που θα διερευνήσει τις δυνατότητες για την κατασκευή ενός νέου ενεργειακού σημείου με παγκόσμια σημασία, από το οποίο η Τουρκία διεκδικεί ένα μερτικό που δεν θα λάβει.
