Ένα θλιβερό γεγονός, η απώλεια μια ανθρώπινης ζωής κατά τη διάρκεια της εργασίας στο ιδιωτικοποιημένο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, έφερε πάλι στο προσκήνιο με δραματικό τρόπο τις συνθήκες εργασίας στα Ελληνικά αεροδρόμια.
Το συγκεκριμένο περιστατικό απαιτεί βέβαια την επισταμένη έρευνα των συνθηκών που συνέβη, αν τηρήθηκαν τα προβλεπόμενα από την εργατική νομοθεσία για εργασία σε συνθήκες καύσωνα, αν ο συγκεκριμένος είχε το χρόνο της ξεκούρασης μεταξύ των πτήσεων σε δροσερό μέρος, αν οι υπηρεσίες του αεροδρομίου έδωσαν έγκαιρα την ιατρική βοήθεια που έπρεπε και τόσα άλλα άν. Ελπίζουμε οι αρμόδιες αρχές της Πολιτείας να δείξουν το ανάλογο ενδιαφέρον και να αναδειχθούν οι πραγματικές συνθήκες του θανάτου και να αποδοθούν τυχόν ευθύνες στούς υπεύθυνους.
Επίζουμε επίσης το θλιβερό αυτό γεγονός να μή χρησιμοποιηθεί από τα ΜΜΕ σαν ένα ακόμα ειδησιογραφικό γεγονός που «πουλάει» λόγω της απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής και που θα ξεχασθεί μετά από λίγες μέρες γιατί κάποιους σίγουρα δέν τους συμφέρει να βρίσκεται στην επικαιρότητα, αλλά να αναδειχθούν τα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους στα αεροδρόμια και που λίγα πράγματα βγαίνουν το φώς.
Να μη μας ξεγελούν τα όμορφα κουστουμάκια,οι γραβάτες και τα φουλάρια γιατί πίσω από αυτά κρύβεται άγρια εκμετάλλευση και πολύ πόνος και ιδρώτας.
Η σημερινή κατάσταση στο χώρο των αερομεταφορών είναι αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας απελευθέρωσης των αερομεταφορών που ξεπερνάει την τριακονταετία.
Αυτό που γνωρίζαμε στο παρελθόν με τις ρυθμίσεις της αεροπορικής αγοράς μέσα από διακρατικές συμφωνίες που καθόριζαν συχνότητα πτήσεων, τους προορισμούς καθώς επίσης και τιμές εισητηρίων στη βάση της ΙΑΤΑ, το γεγονός ότι υπήρχε μια ισορροπημένη αγορά τόσο στο επίπεδο των τιμών όσο και στις εργασιακές σχέσεις, που καθοριστικό ρόλο έπαιζε και η ύπαρξη του Εθνικού αερομεταφορέα, τώρα δεν υπάρχει πια.
Αυτό που κυριαρχεί σήμερα, αποτέλεσμα συνεχώς απελευθερώσεων, τόσο στο τομ;eα της επίγειας εξυπηρέτησης, στη συχνότητα των πτήσεων , των τιμών, των ελεύθερων προορισμών έχει οδηγήσει στο κυνηγητό της μείωσης του λειτουργικού κόστους, που σε συνδιασμό με τις μνημονιακές πολιτικές απορρύθμισης της εργασίας και μείωσης των μισθών, μεταφέρει κατά κύριο λόγο το κόστος στις πλάτες των εργαζόμενων.
Συγκεκριμένα:
-Οι αεροπορικές εταιρείες, ένας χώρος που στην Ελλάδα συγκεκριμένα χαρακτηριζόταν από ικανοποιητικές συνθήκες αμοιβής και εργασίας, βρίσκεται σε συνεχή συρίκνωση με το επιχείρημα-εργαλείο της μείωσης του λειτουργικού κόστους μεταφέροντας δραστηριότητες σε χώρες με, κατά κύριο λόγο, χαμηλό εργατικό κόστος, π.χ. Πολωνία, Ιρλανδία, Ινδία κ.λ.π. είτε μέσα από την αυτοματοποίηση κλασσικών λειτουργιών όπως π.χ. το check–in. Εδώ βέβαια πρέπει να τονισθεί ο κυνισμός και η έλλειψη οποιαδήποτε κοινωνικής ευαισθησίας από τις εταιρείες, που τις περισσότερες των περιπτώσεων όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα, αλλά αντίθετα εκθειάζουν τα οικονομικά τους αποτελέσματα, αλλά συχρόνως προσωρούν και σε μείωση του προσωπικού π.χ. η Γερμανική Lufthansa, η Βρετανική British airways κ.λ.π. και άλλες εκτός ΕΕ. Εδώ βέβαια πρέπει να προσθέσουμε και την Ελληνική εταιρεία Aegean που απορρόφησε τη Olympic Airlines και που δεν μιλάμε για εργασιακό περιβάλλον γιατί είναι κάτι ξένο για την εταιρεία.
-Η απελευθέρωση της επίγειας εξυπηρέτησης [handling] που κατήργησε το μονοπώλιο της ΟΑ που ίσχυε μέχρι το 1998, έδωσε την ευκαιρεία στην εμφάνιση και άλλων «ανταγωνιστών» στο χώρο, όπως η Goldair Handling και η Swissport. Οι νέες εταιρείες που στην αρχή εμφανίσθηκαν με κεφάλαια μεγάλων επιχειρήσεων, σταδιακά άλλαξαν μετόχους και κατά κύριο λόγο ελέγχονται από Ελληνικά κεφάλαια. Η ανάγκη απόκτηση μεριδίου της αγοράς οδήγησε στη σταδιακή, μεχρι σημείου κάτω του κόστους, μείωσης της τιμής εξυπηρέτησης των αεροσκαφών, ανάλογα με το τύπο τους, σε βαθμό που αυτή η μείωση να φτάνει ακόμα και το 500%, ίσως και παραπάνω του αρχικού κόστους εξυπηρέτησης. Η πολιτική αυτή τους μόνους που εξυπηρετούσε ήταν οι αεροπορικές εταιρείες που είδαν το κόστος εξυπηρέτησης των αεροσκαφών τους να μειώνεται αυξάνοντας συχρόνως τα έσοδα τους.
Η κατάσταση αυτή οδήγησε στην επιθετική προσπάθεια από τη μεριά των νέων ιδιαίτερα εταιρειών, βοηθούμενη και από την ιδιωτικοποίηση του εθνικού αερομεταφορέα και ουσιαστικά την απορρόφηση των δραστηριοτήτων τους, της δραματικής αλλαγής των όρων εργασίας και αμοιβής μέσα από την ελαστικοποίηση της εργασίας, την κατάργηση των ΣΣΕ, την προσπάθεια προσεταιρισμού του όποιου συνδικαλιστικού κινήματος υπάρχει, αν υπάρχει, την απειλή της απόλυσης και τη ανασφάλεια της ανεργίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χρήση συμβάσεων περιορισμένου χρόνου ακόμα και μιας εβδομάδας. Μία από αυτές τις εταιρείες είναι η εταιρεία που εργαζόταν ο άτυχος εργαζόμενος.
-Βασικός παράγοντας όμως που οδήγησε στην ένταση των αντεργατικών μεθόδων ήταν η κατασκευή του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας του, που οδήγησε τις εταιρείες στις «αναγκαστική» λήψη μέτρων μείωσης του λειτουργικού κόστους. Και λέω αναγκαστική διότι σε συνθήκες ανταγωνισμού κάποια πράγματα είναι «αναγκαστικά» για τις εταιρείες και για αυτό το λόγο προωθείται και η ιδιωτικοποίηση βασικών τομέων της οικονομίας. Ο ιδιώτης μετόχος του αεροδρομίου θέλει κέρδη και επιβάλει την τιμολογιακή πολιτική που του αποφέρει αυτά τα κέρδη. Π.χ. η χρήση των χώρων του αεροδρομίου, είτε πρόκειται για γραφεία αεροπορικών εταιρειών, η εταιρειών handling, είτε εμπορικά καταστήματα, η, τα τέλη χρήσης του αεροδρομίου. Αν πάρουμε σαν παράδειγμα τη τιμολογιακή πολιτική του Ελ.Βενιζέλος θα δούμε ότι για με τις αεροπορικές εταιρείες,η Handlers, η παραχώρηση των χώρων γίνεται με ένα πανάκριβο ενοίκιο, η δέ, παραχώρηση σε εμπορικά καταστήματα γίνεται με ποσοστό επί του τζίρου!!!!!!!! που έφτανε μέχρι το 30% περίπου!!!!! Όσο δε για τα τέλη χρήσης του αεροδρομίου [τέλη προσγείωση και στάθμευσης] η αύξηση σε σχέση με το αεροδρόμιο του Ελληνικού που το διαχειρίζονταν η ΥΠΑ, είναι δέκα φορές αυξημένα!!!!!
