Εισαγωγή.
Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο και κάνοντας μια συνοπτική αποτίμηση, πρέπει να επισημανθεί ότι η 12η Ιούλη 2015 υπήρξε σταθμός για τη χώρα μας με την υποταγή Τσίπρα στους εκβιαστές της Τρόϊκα, την εκδίωξη του αριστερού ριζοσπαστικού κομματιού του ΣΥΡΙΖΑ και την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ (Δραγασάκη, Σταθάκη, Φλαμπουράρη, Μπαλάφα και στη συνέχεια Τσακαλώτου και άλλων)
Η ημερομηνία αυτή αποτελεί ένα ιστορικό καταστροφικό σταθμό για τη χώρα γιατί επέτεινε τα δεινά στη χώρα μας και έφερε την καταστροφή τόσο του τόπου όσο και της Αριστεράς, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε πλέον να έχει σχέση με την Αριστερά, αναλαμβάνοντας την αποστολή να συνεχίσει την εφαρμογή ενός νεοφιλελεύθερου προγράμματος.
Έχουμε έκτοτε την εφαρμογή και από τον ΣΥΡΙΖΑ μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που έχει αγκαλιάσει όλους τους τομείς και μαζί και το ΙΓΜΕ στο οποίο αναφέρεται αυτό το άρθρο.
Όπως ανέφερε ο Θανάσης Πετράκος πρώην Βουλευτής και μέλος της Π.Γ. της ΛΑ.Ε στην πρόσφατη (6/4) ημερίδα του συνδικάτου ΙΓΜΕ για το ρόλο του, το ΙΓΜΕ βρίσκεται πλέον στην κρισιμότερη φάση.
Είναι γνωστό πως το ΙΓΜΕ από τη δεκαετία ΄90 και μετά βρίσκεται συνεχώς σε μια δύσκολη, υπαρξιακή περίοδο με συνεχή σκαμπανεβάσματα και αρκετές δυσκολίες που σήμερα έχουν πλέον γιγαντωθεί.
Διαχρονικά ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυττε την ανάγκη αξιοποίησης του Ορυκτού Πλούτου, στήριζε το ΙΓΜΕ και το ρόλο του. Είναι γνωστές οι παρεμβάσεις του ίδιου του Τσίπρα στη Βουλή από το 2011, οι προγραμματικές θέσεις αρχικά του ΣΥΝ (2012) και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ, οι συνεχείς παρεμβάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ΣΥΡΙΖΑ για την στήριξη του ΙΓΜΕ. Το 2011 ο κ.Τσίπρας ανέφερε: « Δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα που διαλύει έναν αντίστοιχο φορέα – ακόμη και χώρα από την οποία πέρασε το ΔΝΤ … Αποτελεί έγκλημα τόσο της σημερινής κυβέρνησης όσο και της προηγούμενης, των υπουργών κ. Παπακωνσταντίνου και κ. Βενιζέλου να καταργήσουν το ΙΓΜΕ».
Το 2012 ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης παρουσιάζοντας το Οικονομικό Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ανέφερε: “Η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και των υδρογονανθράκων, με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες, μέσω αναπτυξιακών κοινοπραξιών ή άλλων πρόσφορων σχημάτων, μπορούν να αποτελέσουν πηγή εσόδων και βάση για τη χρηματοδότηση της οικονομίας. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι στρατηγικής σημασίας η εκπόνηση εθνικής στρατηγικής για την αξιοποίηση του φυσικού και ορυκτού πλούτου με όρους δημόσιου συμφέροντος, η ενίσχυση του ρόλου του Δημοσίου στα ΕΛΠΕ και τη ΔΕΠΑ, καθώς και η αναβάθμιση του ΙΓΜΕ, σε αντιδιαστολή με τη σημερινή απαξίωσή του”.
Ιστορικό του ΙΓΜΕ. Η άνοδος και η πτώση του
Πόσο όμως αντιστοιχεί η ασκούμενη σήμερα πολιτική για το ΙΓME με τις διακηρύξεις αυτές, πως σχολιάζει τις εξελίξεις ο προαναφερόμενος αντιπρόεδρος;
Αν και ο ρόλος και η σημασία του ΙΓΜΕ είναι δεδομένα και αναμφισβήτητα, δυστυχώς οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών και η σημερινή δεν το έχουν αντιμετωπίσει ανάλογα.
Το ΙΓΜΕ που ιδρύεται το 1976 έχοντας βεβαίως μια προϊστορία ως ΙΓΕΥ από το 1952 και ως ΕΘΙΓΜΕ από το 1973, μετά από μια δυναμική δημιουργική σχεδόν 10ετή πορεία (1976-1985), αρχίζει να γίνεται φορέας πειραματισμών και σταδιακής συρρίκνωσης και απαξίωσης. Οι δυσκολίες εκδηλώνονται ειδικότερα μετά το 1990, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη που ήταν ο πρώτος ο οποίος έβαλε τη χώρα στα νεοφιλελεύθερα μονοπάτια. Βεβαίως ακολούθησαν και όλοι οι επόμενοι πρωθυπουργοί, Σημίτης, Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου Σαμαράς, Παπαδήμος
Το 1990-1993, επί Μητσοτάκη, την περίοδο επιθετικής εισαγωγής του νεοφιλελεθερισμού στη χώρα μας, άρχισε μια γενικότερη στροφή . Ήταν η περίοδος που προχώρησε η απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, μειώθηκε ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, παραχωρήθηκε στον ιδιωτικό τομέα η κινητή τηλεφωνία, πραγματοποιήθηκε η αποκρατικοποίηση των αστικών λεωφορείων της Αθήνας, μεταβιβάστηκαν στον ιδιωτικό τομέα ή εκκαθαρίστηκαν 66 προβληματικές επιχειρήσεις του ΟΑΕ (ΑΓΕΤ, Πειραϊκή Πατραϊκή κ.λπ.) κλπ. Αυτή την περίοδο ιδιωτικοποιήθηκαν 15 από τις 69 επιχειρήσεις που ανήκαν σε κρατικές τράπεζες (όπως τα ναυπηγεία Ελευσίνος, η Τραπεζα Αθηνών κ.α.), έκλεισαν τα ΕΛΣΙ, μπήκε τέλος σε επενδυτικά σχέδια όπως το πετροχημικά και ο ανοξείδωτος χάλυβας κλπ. Η περίοδος αυτή ήταν εκείνη που άρχισε να μειώνεται και η δραστηριότητα του ΙΓΜΕ στην εφαρμοσμένη έρευνα και να μειώνεται ο ρόλος των μηχανικών του.
Στις ίδιες ράγες με τον Μητσοτάκη κινήθηκε στη συνέχεια, ο Σημίτης, κατόπιν ο Καραμανλής ο νεώτερος, ο Γιωργάκης Παπανδρέου και σήμερα άξιος συνεχιστής του Γιωργάκη και του Σαμαρά, ο Τσίπρας.
Οι πρωθυπουργοί αυτής της χώρας, ανάξιοι να την υπηρετήσουν, το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι η δουλοπρέπεια τους , χωρίς καμιά αναπτυξιακή έγνοια.
Η εγκληματική μνημονιακή νεοφιλελεύθερη πολιτική εκδηλώνεται στο ΙΓΜΕ το 2011, επί υπουργίας Γ. Παπακωνσταντίνου, του τσάρου της οικονομίας που έβαλε την Ελλάδα στα μνημόνια και ο οποίος υλοποιεί την τυπική κατάργηση του ΙΓΜΕ, με την πατέντα της απορρόφησής του τον Νοέμβρη του 2011 από έναν ολιγάριθμο διοικητικό φορέα, το ΕΚΠΑΑ, την ένταξή του σε ένα εκτρωματικό φορέα το ΕΚΒΑΑ, και αποπειράται την απόλυση δια της εφεδρείας 140 εργαζομένων (40% του τότε ανθρώπινου δυναμικού του ΙΓΜΕ).
Για να δοθεί πάντως η γενικότερη εικόνα, ήδη από το ‘85 έχουμε συνεχή κατήφορο του ΙΓΜΕ. Έχουμε αποστελέχωσή του με απώλεια του 75% του προσωπικού του ΙΓΜΕ, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στο έργο του. Παρά όμως την αποψίλωση του, αυτό συνέχιζε να έχει θετική προσφορά με την ευσυνείδητη προσφορά των ίδιων των εργαζομένων του.
Αυτό που ζούμε σήμερα προέκυψε νομοτελειακά. Η συνεχής αποδυνάμωση και η καθοδική πορεία του ΙΓΜΕ ήταν αναμενόμενο πως θα έφτανε σε αδιέξοδο, Οι εργαζόμενοι και το Συνδικάτο είχαν βάσιμα διαγνώσει την προοπτική δυσμενών εξελίξεων για την ίδια την ύπαρξη του ΙΓΜΕ, και έγκαιρα προειδοποιούσαν τις Διοικήσεις του Ινστιτούτου και την Πολιτεία για την ανάγκη αναπροσαρμογής του τρόπου χρηματοδότησης, με έμφαση στο ΠΔΕ που μπορούσε να προτάσσει τα εθνικά κριτήρια για τον καθορισμό των προτεραιοτήτων και στόχων της ερευνητικής προσπάθειας, σε σχέση με τις προτεραιότητες της ΕΕ και της ΟΝΕ, που άλλοι είχαν και έχουν το πάνω χέρι Δεν εισακούστηκαν και παρά την αποδεκτή από την κοινή γνώμη τεράστια σημασία του ρόλου του ΙΓΜΕ έχουμε φτάσει σήμερα ένα βήμα πριν το γκρεμό.
Τι να σχολιάσει κανείς. Συνιστά κατά τη γνώμη μου ντροπή που βουλευτές και κυρίως εποπτεύοντες υπουργοί του ΙΓΜΕ όπως ο Σταθάκης το οδηγούν στη καταστροφή. Ντροπή που έχουμε φτάσει σήμερα με τη στάση της κυβέρνησης να διερωτόμαστε αν υπάρχει πλέον σωτηρία.
Δεν υπάρχει δεύτερη γνώμη πως τα μνημονιακά χρόνια αποτέλεσαν βαρύ χειμώνα για το ΙΓΜΕ
Η μόνη “Άνοιξη” για το ΙΓΜΕ,, ήταν η άνοιξη του πρώτου εξαμήνου του 2015 επί υπουργίας Π. Λαφαζάνη όταν και επανασυστάθηκε και μπήκαν οι βάσεις για ανάκτηση του ρόλου του, ώστε αυτό να συμβάλλει στην ανάπτυξη της χώρας.
Ο Λαφαζάνης επανασύστησε το ΙΓΜΕ μετά από χρονοβόρα και επίπονη προσπάθεια λόγω και των γραφειοκρατικών διαδικασιών που επέβαλε το θεσμικό πλαίσιο και μπήκαν οι βάσεις για την συνολική αναπτυξιακή και παραγωγική πορεία του Όμως αποδείχτηκε μία «Χαμένη Άνοιξη» αφού οι υπουργοί που τον διαδέχτηκαν εγκλωβισμένοι στο γενικότερο καταστροφικό πλαίσιο, δεν μπόρεσαν να δώσουν λύση στα όποια προβλήματά του.
Μετά τις εκλογές Σεπτεμβρίου 2015 δεν βλέπουμε καμία νέα πορεία, όχι μόνο για το ΙΓΜΕ αλλά γενικότερα για τον τόπο. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ ούτε αριστερός είναι, ούτε έχει την παραμικρή σχέση με το χθες και τις διακηρυγμένες ιδρυτικές θέσεις του.
Παρά την επανασύσταση, επανεκκίνηση του ΙΓΜΕ δεν έγινε, η νέα πορεία δυστυχώς γρήγορα υπονομεύτηκε με τις συνέπειες της ψήφισης του 3ου μνημονίου τον Αύγουστο του 2015, που δεν εφαρμόστηκαν μόνο από την ηγεσία του υπουργείου αλλά και από την υπονομευτική δράση διοικητικών παραγόντων του ΥΠΕΝ.
Το σημερινό ΙΓΜΕ της σημερινής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ
Μετά την μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και την ψήφιση του 3ου μνημονίου, το ΙΓΜΕ αφέθηκε πάλι στην τύχη του από τη νέο-μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
Ενώ οι εργαζόμενοι υπήρξαν σε γενικές γραμμές αρωγοί στην κατεύθυνση ανάκτησης του ρόλου του ΙΓΜΕ, από μέρους του εποπτεύοντος υπουργείου δεν υπήρξε η αναγκαία στήριξη ακόμη και στους ελάχιστους εφικτούς στόχους που συμφωνήθηκαν μεταξύ ΙΓΜΕ και κυβέρνησης, με συνέπεια τα σοβαρά προβλήματά του να υποτροπιάσουν.
Σε πρώτη φάση επί υπουργίας Σκουρλέτη και στη συνέχεια επί Σταθάκη, εκδηλώνονται σοβαρές λειτουργικές ανωμαλίες και το αδιέξοδο ειδικά στο θέμα του ασφαλιστικού συμβολαίου της Εθνικής. Αν πρέπει να συγκρίνει κάποιος τους 2 υπουργούς σίγουρα τα σκήπτρα του καταστροφέα φέρνει ο Σταθάκης.
Οι δυσκολίες αφορούν κυρίως τα σχεδόν μόνιμα προβλήματα στελέχωσης και εξασφάλισης πόρων για την υλοποίηση του έργου του.
Αν και τα προβλήματα δεν είναι τωρινά, αφού και παλιότερα αλλά ιδιαίτερα την εποχή των μνημονίων όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις υποβάθμισαν το ΙΓΜΕ οδηγώντας το στη συνέχεια στην κατάργησή του, λύση στο πρόβλημα οφείλει να δώσει η σημερινή κυβέρνηση.
Το ΙΓΜΕ βρίσκεται σήμερα σε πλήρες αδιέξοδο με δεδομένη την αναγκαστική παραίτηση της διοίκησης, παραίτηση που δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία- καθώς παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις και παραστάσεις της διοίκησης, δεν υπήρξε εκ μέρους του σημερινού υπουργού ΠΕΝ καμία ουσιαστική κίνηση, διαβεβαίωση, πρωτοβουλία ή δράση για την αντιμετώπιση των οικονομικών απαιτήσεων των συνταξιούχων του ΙΓΜΕ, σχετικά με την αποζημίωση αποχώρησης που δικαιούνται και έχει αναγνωριστεί και δικαιωθεί και δικαστικά. Έτσι ήρθε ως αναμενόμενο η δέσμευση των λογαριασμών του ΙΓΜΕ και η οικονομική του παραλυσία.
Ξενίζει βέβαια η σημερινή διοικητική ανωμαλία, αφού η διοίκηση δεν ήταν κάποια αντιπολιτευόμενη διοίκηση αλλά διοίκηση που αντέδρασε έτσι γιατί είχε περιέλθει σε αδιέξοδο.
Αν ο υπουργός κ. Γ. Σταθάκης επιμείνει σε αυτή τη στάση, αν η παραλυσία συνεχιστεί, η κατάσταση και η κατάληξη θα είναι τραγική για το ΙΓΜΕ και συνακόλουθα θα υπάρξουν δυσμενείς επιπτώσεις και για την γενικότερη ανάπτυξη του τόπου.
Προοπτικές
Το ΙΓΜΕ δυστυχώς βρίσκεται σε πορεία κατάργησης και ενταφιασμού του. Κατάργησης, αφού έχει κυριαρχήσει ο απόλυτος παραλογισμός. Ενώ η ακολουθούμενη πολιτική είναι αδιέξοδη και καταδικασμένη σε αποτυχία, ενώ οι πάντες σχεδόν αποδέχονται πως η εφαρμοζόμενη πολιτική είναι αδιέξοδη, ενώ η ίδια η κυβέρνηση δεν την πιστεύει, συνεχίζει να την εφαρμόζει.
Για λόγους συναισθηματικούς δεν μπορώ να φανταστώ τον ενταφιασμό του ΙΓΜΕ. Με λογική όμως προσέγγιση δεν μπορώ να αυταπατώμαι..
Ο παραλογισμός έχει πλέον επικρατήσει, ενώ έχει βρεθεί και ο κατάλληλος νεκροθάφτης για τον ενταφιασμό του που έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Γιώργος Σταθάκης, ο εκλεκτός συνεργάτης του αντιπροέδρου Γιάννη Δραγασάκη που είναι ο ηθικός αυτουργός του ξεπεσμού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η στάση του κ. Σταθάκη απέναντι στο ΙΓΜΕ που ως αρμόδιος υπουργός μόνο αρνητικό απολογισμό έχει να επιδείξει για τον τόπο, αν δεν άρει τη απόφασή του έστω την τελευταία στιγμή, θα ανοίξει την τελευταία πράξη του δράματος. Η κυβέρνηση οφείλει να καταλάβει ότι το ΙΓΜΕ δεν ανήκει σε κανέναν υπουργό και πρωθυπουργό. Ανήκει στους εργαζόμενους και κυρίως ανήκει στον λαό και στον τόπο.
Στη πρόσφατη ημερίδα για το ΙΓΜΕ η Κυβέρνηση έλαμψε με την απουσία της προσβάλλοντας το ΙΓΜΕ και την ιστορία του, αλλά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε πάλευε και αγωνιζόταν για την ανόρθωση και αξιοποίηση του για το καλό το τόπου ενώ σήμερα το οδηγεί στην καταστροφή.
Βεβαίως χωρίς να ξεφύγουμε από το θέμα μας που είναι το ΙΓΜΕ, είναι ανάγκη να επισημάνουμε πως η στάση για το ΙΓΜΕ είναι παρόμοια με αυτή που επιδεικνύει η κυβέρνηση και για άλλες σημαντικές δημόσιες επιχειρήσεις όπως για τη ΔΕΗ, με την εγκατάλειψη, την ιδιωτικοποίηση της και παράδοση σε ισχυρά οικονομικά ιδιωτικά συμφέροντα αλλά και την Εθνική Ασφαλιστική για την οποία ενορχηστρώνει το ξεπούλημα της .
Υπάρχει διέξοδος;
Όπως τονίστηκε στην πρόσφατη Ημερίδα που οργάνωσε το συνδικάτο ΙΓΜΕ, παρά την κρίση ο απολογισμός του με συγκεκριμένη αναφορά στην περίοδο 2011-2015 ήταν γενικά θετικός σε όλους τους τομείς δραστηριοποίησης του, όπως η εύρεση νέων αποθεμάτων μεταλλευμάτων, στους τομείς της Γεωθερμίας, στην ολοκλήρωση μέρους των Γεωλογικών Χαρτογραφήσεων, στη διαχρονική παρακολούθηση των υπόγειων νερών μέσω του σχετικού εθνικού δικτύου, στην άμεση παρέμβαση για αντιμετώπιση καταστροφικών γεωλογικών φαινομένων, αλλά και με έργα υπέρ τρίτων (τεχνικογεωλογικών και υδρογεωλογικών μελετών επίλυσης συγκεκριμένων προβλημάτων).
Συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου έχουν καταθέσει οι εργαζόμενοι μέσω και του συνδικάτου τους. Με βάση αυτές τις προτάσεις πρέπει συγκεκριμένα να υπάρξει
-
Άμεση αντιμετώπιση του θέματος της Διοίκησης του Ινστιτούτου που οδήγησε στη λειτουργική παραλυσία του Ινστιτούτου.
-
Κάλυψη όλων των οικονομικών εκκρεμοτήτων του με την εκταμίευση του τακτικού του προϋπολογισμού αλλά και της έκτακτης ενίσχυσης του για την αποδέσμευση των λογαριασμών του
-
Προσλήψεις νέου μόνιμου προσωπικού, που έχει εγκρίνει και εισηγηθεί η Διοίκηση του Ινστιτούτου και
-
άμεση έγκριση και χρηματοδότηση των έργων του ΕΣΠΑ 2014-2020
Η λύση βρίσκεται στο χέρι της κυβέρνησης που οφείλει να σκύψει σοβαρά, να μελετήσει και να προωθήσει λύση στα 4 αυτά καυτά κατεπείγοντος χαρακτήρα θέματα που απασχολούν το ΙΓΜΕ.
Βεβαίως το γενικότερο αλλά ουσιαστικό ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση πιστεύει στο ρόλο που μπορεί να παίξει ένα αναβαθμισμένο ΙΓΜΕ στην ανάπτυξη του τόπου, στον περιβαλλοντικό αλλά και κοινωνικό ρόλο του.
Έστω και τώρα, την ύστατη στιγμή, η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο ΙΓΜΕ, αλλά και στο μέλλον αυτού του τόπου. Να προχωρήσει σε μια γενναία αναθεώρηση της πολιτικής της απέναντι στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και στη νέα γενιά επιστημόνων και τεχνικών αυτής της χώρας που λαχταρά να δουλέψει και να προσφέρει, και να αποτρέψει την χρεοκοπία του ΙΓΜΕ. Γιατί χρεοκοπία του ΙΓΜΕ σημαίνει εγκατάλειψη της γενικότερης αναπτυξιακής προσπάθειας για τη χώρα.
Επίλογος
Το τι πρέπει να γίνει λοιπόν είναι σαφές και είναι γνωστό και στους εργαζόμενους και στην παραιτηθείσα διοίκηση αλλά θεωρούμε και στην κυβέρνηση . Είναι θέμα λοιπόν πολιτικής βούλησης το τι θα γίνει.
Η κυβέρνηση πρέπει να απαντήσει στους εργαζόμενους και στο λαό αν νοιάζεται για την ανάπτυξη και επομένως και για το ΙΓΜΕ.
Η άποψή μου είναι πως η κυβέρνηση δεν έχει τέτοια πολιτική βούληση για να αντιμετωπίσει η ίδια το θέμα.
Έχει ενστερνιστεί πως τα πάντα θα λυθούν είτε από ιδιώτες είτε από ξένους επενδυτές.
Επειδή άμεσα τέτοια εξέλιξη δεν είναι υλοποιήσιμη, το ΙΓΜΕ οδηγείται στην καταστροφή.
Ο ρόλος του ΙΓΜΕ σχετίζεται με μία δημόσια αναπτυξιακή προσπάθεια που δεν την πιστεύει καμία συντηρητική κυβέρνηση και ούτε η σημερινή που έχει εξελιχτεί σε τέτοια
Η ΛΑ.Ε δεσμεύεται να κάνει ότι είναι δυνατό για τη σωτηρία και αναβάθμιση του ΙΓΜΕ. Αυτό δεν είναι εύκολο και μάλιστα όσο συνεχίζονται οι μνημονιακές πολιτικές αυτό δεν μπορεί να γίνει, γι ‘αυτό επιβάλλεται να υπάρξει το πιο πλατύ κοινωνικό μέτωπο ώστε να ανατραπούν οι μνημονιακές πολιτικές και να προχωρήσει η χώρα σε ένα προοδευτικό-ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων και του λαού, πρόγραμμα που μπορεί να εφαρμόσει μόνο μια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση.
Με την ασκούμενη πολιτική δεν μπορεί να περιμένει ο αριστερός κόσμος κάτι θετικό. Ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε οι άνεργοι ούτε συνολικά ο λαός.
