Αφού πέρασε η μέρα, που ήταν αφιερωμένη στον μεγάλο μας απόντα, που πάντα θα τιμούμε, θέλω να σταθώ σε κάποιες συμπεριφορές που με ενόχλησαν.
Πρώτα και μακράν όλων, η αθλιότητα που διέπραξε ο Μπαλαούρας (κρίμα βρε Μάκη).
Δεύτερο η ανάρτηση της Δούρου, με το τσιγάρο στο χέρι, σε μια φωτογραφία παλιά ,που βρέθηκε στο ίδιο τραπέζι, μαζί με άλλους, πλάι στον μεγάλο εκλιπόντα.
Τρίτο, όλοι αυτοί που, ξεχνώντας τις προσωπικές- υβριστικές επιθέσεις τους κατά του Γλέζου αλλά και τις καταγγελίες του Μανώλη για τις μνημονιακές πολιτικές τους επιλογές, έσπευσαν να καπηλευθούν, αντί να τιμήσουν σεμνά, τον χαμό του.
Τέταρτο, την μικροψυχία κάποιων ατόμων αλλά και συλλογικοτήτων, που αφήνοντας στην πάντα τους αγώνες, τις θυσίες και τις διώξεις αυτού το Μεγάλου Ανθρώπου- Αγωνιστή, για αρκετά χρόνια από το ίδιο μετερίζι, πέρασαν τον θάνατό του στα ψιλά, χωρίς έστω και λίγα στοιχεία ευγνωμοσύνης, για την τεράστια προσφορά του.
Και πέμπτο, μου προξένησε αρνητικά συναισθήματα, η σπουδή κάποιων που έσπευσαν να αναρτήσουν τις προσωπικές τους φωτογραφίες, μαζί με τον Μανώλη, πριν ακόμη γίνει η ταφή του, ίσως για να δείξουν ότι τον γνώριζαν (και ποιος δεν τον γνώριζε άλλωστε), αλλά ίσως και για να αυτοεπιβεβαιώσουν τις δικές τους περγαμηνές, παίρνοντας κάτι, έστω και το ελάχιστο, από την τιμή και την Δόξα του ανθρώπου.
Ξέροντας, ότι θα στεναχωρήσω και κάποιους ανθρώπους που τιμώ και αγαπώ, δεν μπορώ να μην εκφράσω φωναχτά τις σκέψεις μου, γιατί ” Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια”.
