Νίκη της κυβέρνησης ενάντια στις… εργαζόμενες τάξεις

Η κυ­βέρ­νη­ση Γ. Πα­παν­δρέ­ου άνοι­ξε τον «χορό» των μνη­μο­νί­ων, υπο­γρά­φο­ντας το Μάιο του 2010 το πρώτο μνη­μό­νιο και βά­ζο­ντας σε ενέρ­γεια το μη­χα­νι­σμό των πε­ρι­κο­πών και της φο­ρο­λοη­στεί­ας ενά­ντια στις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις. Η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά – Βε­νι­ζέ­λου υπέ­γρα­ψε το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο, πιο «βαρύ» από το πρώτο, που επι­πλέ­ον πε­ριεί­χε και πε­ρι­κο­πές στους μι­σθούς του ιδιω­τι­κού τομέα. Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ υπο­γρά­φει τώρα το 3ο plus και το 4ο μνη­μό­νιο ταυ­τό­χρο­να, ακόμη πιο «βαριά» από το 2ο και την αρ­χι­κή εκ­δο­χή του 3ου που η ίδια υπέ­γρα­ψε τον Αύ­γου­στο του 2015 και εξει­δί­κευ­σε με την πρώτη αξιο­λό­γη­ση την άνοι­ξη του 2016.
Αυτή την ατι­μω­τι­κή σύ­γκρι­ση με το παλιό μνη­μο­νια­κό κα­τε­στη­μέ­νο κα­τά­φε­ρε να κερ­δί­σει επά­ξια ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η μνη­μο­νια­κή «Αρι­στε­ρά» της ΤΙΝΑ (δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή). Που μι­λού­σε για την ανά­γκη να απαλ­λα­γεί η οι­κο­νο­μία και κατ’ επέ­κτα­ση οι λαϊ­κές τά­ξεις από το βρόχο των υψη­λών πλε­ο­να­σμά­των, που «επαι­νού­σε» το 3ο μνη­μό­νιο το οποίο ο ίδιος υπέ­γρα­ψε γιατί προ­έ­βλε­πε χα­μη­λά πλε­ο­νά­σμα­τα για το 2016 και 2017, και τώρα καυ­χιέ­ται ότι πέ­τυ­χε υπερ­πλε­ό­να­σμα 4,2% το 2016 και υπο­γρά­φει τη δια­τή­ρη­ση υψη­λών πλε­ο­να­σμά­των 3,5% μέχρι το 2023! Που κα­τήγ­γελ­λε τον «μερ­κε­λι­σμό» και τον Σόι­μπλε και κα­τέ­λη­ξε να συμ­φω­νεί μαζί του στα υψηλά πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα σε μα­κρο­χρό­νια βάση. Που μι­λού­σε για «αντι­σταθ­μί­σμα­τα» που θα απα­λύ­νουν τις οδύ­νες των μνη­μο­νί­ων και τε­λι­κά ανα­κά­λυ­ψε τα υψηλά πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα σαν… αντι­στάθ­μι­σμα σε «ελά­φρυν­ση» του χρέ­ους με μια έστω και μικρή μεί­ω­ση επι­το­κί­ων. Που κα­τήγ­γελ­λε τις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις για την υπο­γρα­φή μνη­μο­νί­ων, και τώρα υπο­γρά­φει… δύο μνη­μό­νια στη συ­σκευα­σία του ενός: το SMoU (Συ­μπλη­ρω­μα­τι­κό Μνη­μό­νιο με την ευ­ρω­παϊ­κή τρόι­κα) και το MEFP (Μνη­μό­νιο Οι­κο­νο­μι­κής και Δη­μο­σιο­νο­μι­κής Πο­λι­τι­κής, με το ΔΝΤ). Που ήρθε με την επαγ­γε­λία να κα­ταρ­γή­σει τα μνη­μό­νια και να απο­τρέ­ψει την ολο­κλή­ρω­ση και εμπέ­δω­ση του κα­θε­στώ­τος ακραί­ας εκ­με­τάλ­λευ­σης της ερ­γα­σί­ας, και αντί γι’ αυτό, ανα­λαμ­βά­νει το έργο να ολο­κλη­ρώ­σει η ίδια το μνη­μο­νια­κό πρό­γραμ­μα και να εμπε­δώ­σει αυτό το κα­θε­στώς.

Υψηλά πλε­ο­νά­σμα­τα υπό την απει­λή «συ­ντε­ταγ­μέ­νης χρε­ο­κο­πί­ας εντός ευρώ»

Είναι φα­νε­ρό πως μια σειρά πα­ρά­γο­ντες της διε­θνούς συ­γκυ­ρί­ας σπρώ­χνουν σε ένα πο­λι­τι­κό deal, όπως συ­νη­θί­ζουν να λένε οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι, με­τα­ξύ του ΔΝΤ και της ευ­ρω­παϊ­κής τρόι­κας (βλ. και άρθρο στη σελ. 3) Η κυ­βέρ­νη­ση, αδύ­να­μος απο­δέ­κτης της τε­λι­κής συμ­φω­νί­ας που άλλοι κα­τάρ­τι­σαν, επέ­λε­ξε ωστό­σο να ταυ­τι­στεί με τη «λύση» των υψη­λών πλε­ο­να­σμά­των για σειρά ετών, στο όνομα των οποί­ων υπο­τί­θε­ται δεν «πα­ρί­στα­ται ανά­γκη» για ου­σια­στι­κή ελά­φρυν­ση του χρέ­ους, δη­λα­δή να ταυ­τι­στεί με την άποψη του Βόλφ­γκανγκ Σόι­μπλε! Αυτός με τη σειρά του αντα­πέ­δω­σε τη «φι­λο­φρό­νη­ση» δη­λώ­νο­ντας ότι «η Ελ­λά­δα μπο­ρεί να τα κα­τα­φέ­ρει ακόμη και αν υλο­ποι­ή­σει το 50% των απαι­τού­με­νων με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων». Έτσι, έχου­με την εξής πα­ρά­δο­ξη ει­κό­να: Από τη μια, το ΔΝΤ εκτι­μά πως το πλε­ό­να­σμα το 2018 θα είναι 2% και όχι 3,5% όπως απαι­τεί το πρό­γραμ­μα, ανοί­γο­ντας έτσι ζή­τη­μα για νέα μέτρα για το 2018! Επι­πλέ­ον, εκτι­μά ότι οι ρυθ­μοί ανά­πτυ­ξης θα απο­κλι­μα­κω­θούν από το 2020 ξανά στα όρια της αναι­μι­κής ανά­πτυ­ξης, αμ­φι­σβη­τώ­ντας έτσι τη βιω­σι­μό­τη­τα των πλε­ο­να­σμά­των από το 2020 και ύστε­ρα. Από την άλλη, ο Σόι­μπλε εκτι­μά πως όσα έχουν συμ­φω­νη­θεί είναι… υπε­ραρ­κε­τά.
Η ασυ­νή­θι­στη αυτή «άνεση» του Γερ­μα­νού υπουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών πρέ­πει να συν­δε­θεί με δύο δικές του εξαγ­γε­λί­ες αυτών των ημε­ρών: Πρώτο, ότι ο Ευ­ρω­παϊ­κός Μη­χα­νι­σμός Στα­θε­ρό­τη­τας (ESM) θα με­τα­τρα­πεί άμεσα και όχι με­σο-μα­κρο­πρό­θε­σμα σε «ευ­ρω­παϊ­κό ΔΝΤ». Δεύ­τε­ρο, ότι μέσα στη νέα του «απο­στο­λή» θα είναι και η δια­χεί­ρι­ση πε­ρι­πτώ­σε­ων «συ­ντε­ταγ­μέ­νης χρε­ο­κο­πί­ας εντός ευρώ».
Η με­τα­τρο­πή του ESM σε «ευ­ρω­παϊ­κό ΔΝΤ», δίνει μια πρώτη απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα «πώς θα ‘‘επι­λέ­γο­νται­’’ οι χώρες της δεύ­τε­ρης ευ­ρω­παϊ­κής τα­χύ­τη­τας;». Μέχρι τώρα, γνω­ρί­ζα­με τη γε­νι­κή απά­ντη­ση: μέσα από τη διευ­θέ­τη­ση κρί­σε­ων – όπως άλ­λω­στε πάντα μέχρι σή­με­ρα. Τώρα, έχου­με μια επι­πλέ­ον και πιο συ­γκε­κρι­μέ­νη απά­ντη­ση: όποια χώρα δεν αντέ­ξει και πέσει στα «νύχια» του ESM για να… επι­με­λη­θεί τη χρε­ο­κο­πία της, είναι αυ­το­δί­καια στη δεύ­τε­ρη (ή τρίτη ή τέ­ταρ­τη…) τα­χύ­τη­τα.
Δεν χρειά­ζε­ται ιδιαί­τε­ρη σοφία για να κα­τα­λά­βου­με ότι η αν η «ορ­γα­νω­μέ­νη χρε­ο­κο­πία εντός ευρώ» αφορά ή πρό­κει­ται στο μέλ­λον να αφορά κά­ποια χώ­ρα-μέ­λος, αυτή είναι επί­σης «αυ­το­δί­καια» η Ελ­λά­δα.
Ο Σόι­μπλε λοι­πόν δεν ανη­συ­χεί για την πο­ρεία του ελ­λη­νι­κού προ­γράμ­μα­τος όχι μόνο γιατί υπάρ­χει πάντα η δυ­να­τό­τη­τα για νέες διορ­θω­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις με νέα μέτρα, όχι μόνο γιατί υπάρ­χει ο «κό­φτης», αλλά και γιατί οσο­νού­πω θα υπάρ­χει ο ESM σε ρόλο «ευ­ρω­παϊ­κού ΔΝΤ» και η ορ­γα­νω­μέ­νη χρε­ο­κο­πία εντός ευρώ…
Αν λοι­πόν οι ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις, η ση­με­ρι­νή ή και οι μελ­λο­ντι­κές (ποιος μπο­ρεί αν πει ποιος θα κυ­βερ­νά­ει το… 2023;), απο­τύ­χουν στο στόχο των υψη­λών πλε­ο­να­σμά­των, θα υπάρ­χουν πάντα δύο εναλ­λα­κτι­κές: είτε η πε­πα­τη­μέ­νη των νέων μέ­τρων είτε η πα­ρα­πο­μπή στον ESM για… τα πε­ραι­τέ­ρω.

Συ­ντρι­βή της ερ­γα­σί­ας, «πάρτι» για το κε­φά­λαιο

Τα μέτρα που πε­ρι­λαμ­βά­νουν τα 2 μνη­μό­νια είναι σα­ρω­τι­κά και συ­ντρι­πτι­κά για τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις, ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα για τα πιο αδύ­να­μα τμή­μα­τά τους:

• Η μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του κάτω από τα 6.000 ευρώ θα είναι συ­ντρι­πτι­κή για αν­θρώ­πους με μη­νιαίο ει­σό­δη­μα έως και λίγο πάνω από τα όρια του επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας, στρα­το­λο­γώ­ντας στα θύ­μα­τα πε­ρί­που 1.000.000 χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χους και φτω­χούς ερ­γα­ζό­με­νους.
• Η μεί­ω­ση των συ­ντά­ξε­ων έως και 30% με την κα­τάρ­γη­ση της προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς, θα είναι ένα βαρύ πλήγ­μα για εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες συ­ντα­ξιού­χους, αλλά και έναν πολύ ευ­ρύ­τε­ρο πλη­θυ­σμό των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών που «επι­δο­τεί­ται» από τις συ­ντά­ξεις του παπ­πού και της για­γιάς.
• Τα μέτρα για τα ερ­γα­σια­κά (επι­χει­ρη­σια­κές συμ­βά­σεις, ομα­δι­κές απο­λύ­σεις, ρυθ­μί­σεις ενά­ντια στο συν­δι­κα­λι­σμό και το δι­καί­ω­μα της απερ­γί­ας, ερ­γο­δο­τι­κό λοκ-άουτ) ολο­κλη­ρώ­νουν τη διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών κα­τα­κτή­σε­ων, απο­γειώ­νουν την ερ­γο­δο­τι­κή ασυ­δο­σία και τρο­μο­κρα­τία, με στόχο τη με­τα­τρο­πή των θυ­μά­των των μνη­μο­νί­ων σε πει­θαρ­χη­μέ­νη πρώτη ύλη του κα­θε­στώ­τος συσ­σώ­ρευ­σης.
•  Οι εκτε­τα­μέ­νες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις των ενα­πο­με­νου­σών δη­μό­σιων ή με ισχυ­ρή δη­μό­σια πα­ρου­σία υπο­δο­μών ενέρ­γειας, ιδιαί­τε­ρα ο κα­νι­βα­λι­σμός και το ξε­πού­λη­μα της ΔΕΗ και του ΔΕΔ­ΔΗΕ καθώς και του φυ­σι­κού αε­ρί­ου (Δια­χει­ρι­στής του Ελ­λη­νι­κού Δι­κτύ­ου Δια­νο­μής Ηλε­κτρι­κής Ενέρ­γειας), θα φέ­ρουν ανα­πό­φευ­κτα όχι μόνο πιο σκλη­ρές ει­σπρα­κτι­κές πο­λι­τι­κές αλλά και αύ­ξη­ση των τιμών του ρεύ­μα­τος και του φυ­σι­κού αε­ρί­ου, επε­κτεί­νο­ντας ση­μα­ντι­κά τον αριθ­μό των νοι­κο­κυ­ριών που δυ­σκο­λεύ­ο­νται να έχουν ή έχουν ήδη απο­κλει­στεί από την πρό­σβα­ση σε αυτές τις μορ­φές ενέρ­γειας (ενερ­γεια­κή φτώ­χεια).

Αυτό που η κυ­βέρ­νη­ση πα­νη­γυ­ρί­ζει κυ­νι­κά σαν «νίκη της δια­πραγ­μά­τευ­σης», στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι νίκη ενά­ντια στις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις και μά­λι­στα στα πιο ευά­λω­τα και χτυ­πη­μέ­να τμή­μα­τά τους. Εντε­λώς ανα­με­νό­με­να, αυτή η νίκη ενά­ντια στιες ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις ισο­δυ­να­μεί με «πάρτι» για το κε­φά­λαιο.
Περί αυτού, τα στοι­χεία της ICAP λένε όλη την αλή­θεια: Σε σύ­νο­λο 15.771 επι­χει­ρή­σεις που κα­τέ­θε­σαν ισο­λο­γι­σμούς του 2015, ανήλ­θαν σε 27,1 δισ. ευρώ κα­τα­γρά­φο­ντας αύ­ξη­ση 8,9%. Υπήρ­ξε εντυ­πω­σια­κή επά­νο­δος στην κερ­δο­φο­ρία για το 66,3% αυτών των επι­χει­ρή­σε­ων. Η άνο­δος της κερ­δο­φο­ρί­ας συ­νε­χί­στη­κε και το 2016. Στην κερ­δο­φο­ρία επέ­στρε­ψε επί­σης ο τρα­πε­ζι­κός το­μέ­ας. Στο εν­νε­ά­μη­νο του 2016 τα κέρδη ανήλ­θαν σε 250 εκατ. ευρώ, ενώ εκτι­μά­ται ότι στο σύ­νο­λο του έτους ανήλ­θαν σε πάνω από 300 εκατ.
Η κυ­βέρ­νη­ση ωστό­σο δεν αρ­κεί­ται στις θε­τι­κές επι­πτώ­σεις στα κέρδη από τη συ­ντρι­βή μι­σθών, συ­ντά­ξε­ων και κοι­νω­νι­κού κρά­τους: «μοι­ρά­ζει παι­χνί­δι» η ίδια στους κο­ρυ­φαί­ους κα­πι­τα­λι­στι­κούς ομί­λους με τις δυ­να­τό­τη­τες που της δίνει το «πλιά­τσι­κο» των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (μόλις χθες ανα­κοι­νώ­θη­κε ότι η κοι­νο­πρα­ξία στην οποίο συμ­με­τεί­χε και ο Ιβάν Σαβ­βί­δης απέ­κτη­σε τον ΟΛΠ), αλλά και η διά­θε­ση δη­μό­σιου χρή­μα­τος και υπο­δο­μών (χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό το πα­ρά­δειγ­μα του… μοι­ρά­σμα­τος γη­πέ­δων σε ΑΕΚ, Πα­να­θη­ναϊ­κό, ΠΑΟΚ κ.λπ.)
Η κυ­βέρ­νη­ση που ήρθε για να κα­ταρ­γή­σει τα μνη­μό­νια ή έστω να στα­μα­τή­σει την «αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή», ορ­γα­νώ­νει τώρα το κα­πι­τα­λι­στι­κό «πάρτι» συ­ντρί­βο­ντας τα πιο αδύ­να­μα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα…
*Πηγή: rproject.gr