Εκπρόσωποι από περισσότερες από 10 περιφέρειες της Ιταλίας συναντήθηκαν στην πανεθνική συνέλευση της CLN – Confederazione per la Liberazione Nationale – που πραγματοποιήθεκε στις 1-3 Σεπτεμβρίου στο Chiancano Terme στην Τοσκάνη. Στόχος της συνάντησης ήταν να οργανώσει τη διαδικασία και τα βήματα για ένα ευρύ πολιτικό κίνημα που θα προσπαθήσει να παρέμβει, από την πλευρά της αριστεράς και του ευρύτερου προοδευτικού-δημοκρατικού χώρου, στην πολιτική και οικονομική κρίση στην Ιταλία. Σε μια κρίση που συμπυκνώνεται στις σχέσεις της Ιταλίας με την Ε.Ε. και ειδικά με το ευρώ και οξύνθηκε μετά το ιταλικό ΟΧΙ στην πρόταση που κατέθεσε ο Ρέντσι στο πρόσφατο δημοψήφισμα.
Δεκάδες εκπρόσωποι από πολιτικές τάσεις από την κομμουνιστική αριστερά, το σοσιαλιστικό χώρο, αλλά και τον ευρύτερο δημοκρατικό, αποχωρήσαντες από το κόμμα του Πέπε Γκρίλο, ανένταχτοι αγωνιστές – πρώην στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Δημοκρατικού Κόμματος, αγωνιστές από τοπικά και θεματικά κινήματα, διαμόρφωσαν μια πολιτική πλατφόρμα με τίτλο Italia Ribelle a Sovrana (Ιταλία Ελεύθερη και Κυρίαρχη) με κεντρικούς προγραμματικούς στόχους τη συντακτική συνέλευση και την ανάκτηση της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας – ειδικά απέναντι στις εξουσίες που συγκεντρώνουν οι Βρυξέλλες – με αποφασιστικό βήμα την έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε.
Το στοίχημα για τη δημιουργία ενός πανεθνικού πολιτικού φορέα, μετά από δεκαετίες αποσυγκρότησης της αριστεράς στην Ιταλία είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Οι επόμενες περιφερειακές εκλογές στην υποβαθμισμένη και πολύπαθη Σικελία στις 5 Νοεμβρίου θα είναι ο πρώτος σταθμός.
Στη συνάντηση παρέμβηκαν η ΛΑΕ από την Ελλάδα, η Ανυπότακτη Γαλλία από τη Γαλλία, εκπρόσωπος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (τάση του Die Linke) από τη Γερμανία, εκπρόσωπος της κίνησης Socialismo 21 από την Ισπανία, εκπρόσωπος της κίνησης Invoke Democracy από τη Μ. Βρετανία.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την παρέμβαση του εκπρόσωπου της ΛΑΕ, Μητρόπουλου Δημήτρη, παρέμβαση που δημιούργησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η οποία έχει ως εξής:
Μετά το ΣΥΡΙΖΑ τι;
…Η Ελλάδα θα είναι για πολλές δεκαετίες μια σύγχρονη δουλοπαροικία χρέους της Ε.Ε. Η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και τρόικα δεν πήρε αποφάσεις για το χρέος, ενώ προβλέπει πρωτογενή πλεονάσματα 2,5-3,5% έως το 2060 για να εξοικονομούνται πόροι για την αποπληρωμή ενός χρέους που κατά κύριο λόγο δημιουργήθηκε από τις τράπεζες και διογκώθηκε για την διάσωσή τους. Δεύτερον, σύγχρονη δουλοπαροικία χρέους σημαίνει εξαιρετικά μειωμένη λαϊκή και εθνική κυριαρχία. Η Ελλάδα θα είναι σε μια διαρκή επιτήρηση για 40 χρόνια. Πιο αυστηρή επιτήρηση από αυτή που προβλέπει το σύμφωνο σταθερότητας καθώς οι δημοσιονομικές απαιτήσεις θα είναι πιο αυστηρές για τα πλεονάσματα. Και επιπλέον πιο αυστηρή γιατί η Ελλάδα διαθέτει ένα μη βιώσιμο χρέος. Και οι αγορές θα τιμωρούν οποιαδήποτε παρέκκλιση από τις αποπληρωμές με αύξηση επιτοκίων και ο κίνδυνος ενός νέου αποκλεισμού από τις αγορές και νέων μνημονίων θα λειτουργεί ως ένας μόνιμος και σχεδόν αυτόματος μηχανισμός επιτήρησης και πειθάρχησης ….
…Η συνθηκολόγηση του Τσίπρα το 2015 δεν είχε σαν αποτέλεσμα μόνο ή κυρίως ένα νέο μνημόνιο λιτότητας. Κυρίως είχε σαν συνέπεια την ήττα του φρονήματος ενός μικρού λαού που τόλμησε να πει όχι στις αγορές και στο αντιδημοκρατικό τέρας της Ε.Ε.. Είχε σαν αποτέλεσμα ότι ο λαός δεν πιστεύει ότι υπάρχει διέξοδος και λύση έξω από την ντροπιαστική επιτροπεία και τη μόνιμη λιτότητα. Και άρα εξατομικευμένα προσπαθεί να συνηθίσει να ζει έτσι. Είχε τέλος σαν αποτέλεσμα τον εξευτελισμό της αριστεράς. 25 χρόνια μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, στην Ελλάδα το 2010-2015 “παίχτηκε” η δυνατότητα η αριστερά στην Ευρώπη να ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία της. Να συγκρουστεί με τον ιμπεριαλισμό και να ανακτήσει την εθνική αξιοπρέπεια και λαϊκή κυριαρχία, απέναντι στις υπερεθνικές ολοκληρώσεις όπως η ΕΕ που την αφαιρούν, προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό είναι το μεγάλο έγκλημα του Τσίπρα και όχι τα ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα που πήρε. Το 2015 υπήρχε ένας λαός ξεσηκωμένος και έτοιμος να συγκρουστεί. Σήμερα υπάρχει ένας λαός ντροπιασμένος και απογοητευμένος…
…ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ αντιπαρατίθονται με φράσεις που χρησιμοποιεί ο υπόκοσμος – για να δημιουργούν επικοινωνιακά πόλωση – για τριτεύοντα θέματα. Στα θέματα των ιδιωτικοποιήσεων, των εργασιακών δικαιωμάτων, των συντάξεων, της φιλονατοίκής-φιλοισραηλινής εξωτερικής πολιτικής συμφωνούν σχεδόν απόλυτα… Το αποτέλεσμα όμως είναι ένα πολιτικό σύστημα που απομακρύνει τον κόσμο και ειδικά τους νέους από την πολιτική, καθώς δε συζητάει και δεν έχει λύσεις για τα βασικά του προβλήματα. Για την ανεργία, για τους φόρους, για τους χαμηλούς μισθούς, για την κατάρρευση των νοσοκομείων, για ένα κοινοβούλιο που απλά ψηφίζει ότι του στέλνουν οι δανειστές. Η κατάσταση αυτή της παρακμής της πολιτικής, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για την αύξηση του φασισμού και της Χρυσής Αυγής.
… Χρειάζονται νέες πρωτοβουλίες και πολύ προσπάθεια για να ανασυγκροτηθεί το κίνημα στην Ελλάδα.
Πρώτον, χρειάζεται μια νέα διαδικασία ενότητας στον αντινεοφιλελεύθερο, αριστερό και ευρύτερο δημοκρατικό χώρο που θα συμφωνεί πως δεν υπάρχει αντινεοφιλελευθερισμός χωρίς σχέδιο για έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε., χωρίς ανάκτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Εμείς ως ΛΑΕ είμαστε διατεθειμένοι να πάρουμε πρωτοβουλίες ενωτικές με άλλες δυνάμεις.
Δεύτερον, χρειαζόμαστε ένα σχέδιο κοινωνικής δράσης. Αν δεν αναπτυχθούν κινήματα αντίστασης, καμία πολιτική εξέλιξη δεν είναι δυνατή. Το μεγάλο πλιάτσικο, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, από τις πολυεθνικές μιας οικονομίας που έχει μεγάλο ιδιωτικό χρέος-πέρα από το κρατικό- βρίσκεται μπροστά μας. Οι πλειστηριασμοί σπιτιών από τις τράπεζες βρίσκονται επίσης μπροστά μας.
Τρίτον, χρειαζόμαστε ένα άμεσο λαϊκό πρόγραμμα διεκδικήσεων και αλλαγών. Χρειαζόμαστε ένα άμεσο πρόγραμμα διεκδικήσεων για τους μισθούς, τις συντάξεις, τα εργατικά δικαιώματα, πρόγραμμα ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, πρόγραμμα ανάκτησης της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Τέταρτον, τα παραπάνω δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αν δεν έχουμε στο μυαλό μας ότι το βασικό πρόβλημα της αριστεράς μετά το 2015 είναι η αξιοπιστία. Ο λαός σήμερα δεν πιστεύει κανέναν, είναι καχύποπτος σε όλους μετά που τον κορόιδεψε ο ΣΥΡΙΖΑ…
Οι ιστορικές αναλογίες δεν είναι πάντα επιτυχημένες. Όμως επειδή είμαστε 100 χρόνια από την Οκτωβριανή, ας θυμηθούμε ότι την ήττα του 1905 ακολούθησε μια μεγάλη περιοδο απογοήτευσης και υποχώρησης του κινήματος.
Μπορούμε να περιμένουμε άλλα 12 χρόνια... Καλύτερα βέβαια είναι να εργαστούμε από τώρα για την οργάνωση του πολιτικού υποκειμένου που έχουμε ανάγκη στις σύγχρονες συνθήκες μιας Ελλάδας δουλοπαροικίας χρέους. Εμείς ως ΛΑΕ για αυτό το στόχο θα δουλέψουμε!
