Η κυβέρνηση μετά την ψήφιση και του 4ου μνημονίου και την έγκριση της απόφασης του Eurogroup που δένει χειροπόδαρα την χώρα μέχρι το σωτήριον έτος 2060, μοιάζει ως να μην ορρωδεί, πλέον, έναντι ουδενός.
Έχει ρίξει και τα τελευταία προσχήματα και άφοβη μετατρέπει τον κυνισμό σε καθημερινή συμπεριφορά.
Η κυβερνητική παράδοση στα μεγάλα συμφέροντα μοιάζει να μην έχει όριο και φαντάζει να θέλει να σπάσει κάθε ρεκόρ, αρκεί βεβαίως και τα τελευταία να δείχνουν ότι θέλουν να εγκαταλείψουν τις παλιές προκαταλήψεις τους σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση της ψευδο-αριστεράς έχει βαλθεί να μετατρέψει την αποικιοποίηση στην Γερμανία, στον ευρω-ατλαντισμό, στις ΗΠΑ και τους ιέρακες του Ισραήλ σε νέο θετικό όραμα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα θέλει να ξεπεράσει τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις του παλιού Κέντρου, οι οποίες, για να κρατηθούν στην εξουσία, έδιναν εξετάσεις αμερικανοπροσκύνησης πιο υποδουλωτικές και απωθητικές και απ’ αυτές των κυβερνήσεων της Δεξιάς.
Φυσικά η κυβέρνηση ανταμείβεται αναλόγως.
Το «διεθνές κλίμα» απέναντί της έχει μεταστραφεί.
Macron, Moscovici, Dubrovskis, Dijsselbloem ακόμα και Merkel και Schäuble πίνουν νερό στο όνομα του Τσίπρα.
Πού να φανταστούν ότι θα «ημέρευε» τόσο ο τελευταίος, ώστε να τους γλείφει και τα πόδια.
Δεν συζητάμε βέβαια για τον Juncker και πολύ περισσότερο δεν συζητούμε για τον «Αμερικανό φίλο» πρεσβευτή στην Αθήνα, ο οποίος πετάει από τη χαρά του και εξυμνεί όπου βρεθεί και όπου σταθεί το επίπεδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων και την προσφορά του ελληνικού οικοπέδου προς πάσαν χρήσιν.
Γι’ αυτό άλλωστε οι Γερμανο-Γάλλοι κηδεμόνες μας και τα υπερατλαντικά αφεντικά βάλθηκαν να γεμίσουν «δώρα» την κυβέρνηση Τσίπρα, την οποία την ώρα που την έχουν βάλει στο «τσεπάκι» τους, φοβούνται ότι καταρρέει στην κοινωνία, όπως μετά μεγάλης λύπης διαπίστωσε και ο ΟΟΣΑ σε έρευνά του.
Άρον-άρον και με τυμπανοκρουσίες έσπευσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να βγάλει με χειροκροτήματα την Ελλάδα από την επιτήρηση για υπερβολικό έλλειμμα (!), ενώ μοιάζει να αγωνιά για να βγει ταυτόχρονα και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η χώρα στις αγορές για δάνεια (!).
Φυσικά, η καταρρέουσα κυβέρνηση πρόβαλε με ιαχές ενθουσιασμού και τα δυο αυτά «μεγάλα» επιτεύγματα, μαζί με την αναμενόμενη «ανάπτυξη», η οποία διαρκώς συρρικνώνεται, ιδιαίτερα στους λιγοστούς οπαδούς της και τα στελέχη της, προς τόνωση του (ξε)πεσμένου ηθικού τους.
Οικονομικοί κύκλοι αντιμετωπίζουν με πικρόχολα ειρωνικά σχόλια τις κυβερνητικές τυμπανοκρουσίες που βεβαιώνουν μάλλον απόγνωση παρά αισιοδοξία.
Κατ’ αρχάς η επιτήρηση στην Ελλάδα λόγω υπερβολικού ελλείμματος (πάνω από 3% του ΑΕΠ) ήταν μια πράξη τυπική χωρίς καμιά αρνητική επίπτωση, αφού η χώρα στέναζε και συνεχίζει να στενάζει κάτω από την μπότα των μνημονίων.
Όταν υπάρχει και συνεχίζεται η κατοχή, η επιτήρηση μοιάζει με δροσερό χάδι.
Και αυτή η κατοχή, πολύ χειρότερη από τις επιπτώσεις και της πλέον σκληρής επιτήρησης, έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση να συνεχιστεί για δεκαετίες στην χώρα, τόσο με τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα όσο και με την επιτροπεία μέχρι να εξοφληθεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους προς τους θεσμούς!
Πέραν αυτού η έξοδος στις αγορές δεν είναι το νέο όραμα για την χώρα, όπως θέλουν να το εμφανίσουν κυβέρνηση και κυρίαρχοι κύκλοι, αλλά ο νέος εφιάλτης.
Και είναι νέος εφιάλτης, πρώτον γιατί τα επιτόκια δανεισμού από τις αγορές θα είναι ιδιαίτερα υψηλά και θα αντιπροσωπεύουν μια νέα ληστρική αφαίμαξη για την χώρα. Δεύτερον, γιατί η έξοδος στις αγορές θα χρησιμοποιηθεί από τους πιστωτές ως απόδειξη πως η χώρα μπορεί, πλέον, να αποπληρώνει κανονικά με τις δικές της δυνάμεις το χρέος της, πράγμα που θα καταδικάσει τον τόπο σε μακροχρόνια στασιμότητα και τον λαό σε αέναη λιτότητα και τρίτον και χειρότερο, ο νέος δανεισμός από τις αγορές, εξωτερικός κατά κύριο λόγο, θα αντιπροσωπεύει νέα πρόσθετη ομηρεία για την χώρα και υπαγόρευση των πολιτικών της από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.
Η όποια ανάπτυξη εμφανιστεί, αν εμφανιστεί, φέτος, όλα δείχνουν ότι δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από τα όρια της στασιμότητας, ενώ δεν θα αποτελέσει αφετηρία μεσοπρόθεσμης ανάταξης.
Αντίθετα, όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να ξεφύγει, πέρα από προσωπικές αναλαμπές, από ένα μακρόχρονο οικονομικό βάλτο. Στο σημείο αυτό δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε τις επισημάνσεις της D. Velculescu, η οποία κάνει λόγο για μακρόχρονη στασιμότητα, εντοπίζοντας ως έναν από τους λόγους την γήρανση του ελληνικού πληθυσμού.
Το νέο «Success Story» της κυβέρνησης γίνεται διπλά αναξιόπιστο, αν το συνδυάσουμε με τον κοινωνικό Καιάδα στον οποίο βυθίζεται και πέφτει όλο και περισσότερο η ελληνική κοινωνία, την οποία δεν αγγίζουν τα παιχνίδια κορυφών, οι επικοινωνιακές τακτικές και τα επίπλαστα παραπλανητικά οικονομικά νούμερα, που προσφέρονται προς προπαγανδιστική κατανάλωση.
Αυτή η κοινωνία αντιστέκεται ακόμα να αναγνωρίσει την κατοχή, την διαπλοκή, την ολιγαρχική ληστεία και τα μνημόνια ως νέα κανονικότητα.
Αυτή η κοινωνία αντίθετα αναζητά ακόμα και ψάχνει αυθεντική εναλλακτική λύση.
Ν.Ζ
ΜΑΘΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ,ΝΟΤΙΟΣ ΑΦΡΙΚΗ,ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ,ΕΛΛΑΔΑ,ΤΟΥΡΚΙΑ,ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ???ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΕΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ.ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΙΤΟΚΟΓΛΥΦΑΡΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΟΙ ΑΛΛΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΝΩ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΣΚΛΑΒΟΙ,ΑΥΤΟΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙΝΑ ΠΡΟΟΔΕΥΣΟΥΝ ΕΜΕΙΣ????
Να σημειώσουμε ότι: η Βενεζουέλα είναι η πρώτη χώρα σε αποθέματα πετρελαιοειδών στον κόσμο, η Νότια Αφρική πρώτη σε παραγωγή χρυσού, η Αργεντινή, παρά την κρίση της, είναι από τις σημαντικότερες χώρες σε βιομηχανική και αγροτική παραγωγή στον κόσμο και η Τουρκία κατατάσσεται στις 20 οικονομικά πιο ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο (εξ ου και η συμμετοχή της στην Σύνοδο των G-20). ΚΑΜΙΑ από αυτές τις χώρες δεν υπάγεται όχι στο ευρώ, αλλά σε κανένα άλλο παρεμφερές σύστημα ενιαίου νομίσματος. Και, βεβαίως, οι δυνατότητες για περαιτέρω ανάπτυξή τους είναι εξαιρετικά μεγάλες. Σε αυτές τις χώρες δεν τίθεται ζήτημα δυνατότητας ανάπτυξης, αλλά κυρίως δίκαιης κατανομής του παραγόμενου πλούτου. Στην Ελλάδα έχουμε, δυστυχώς, να ξεπεράσουμε δύο σκοπέλους, που σχετίζονται με την παραμονή ή όχι της χώρας μας στην ευρωζώνη: ΚΑΙ το ζήτημα της ανάπτυξης και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας ΚΑΙ το ζήτημα της δίκαιης κατανομής του παραγόμενου πλούτου. Και τα δύο είναι δυνατόν να επιτευχθούν ΜΟΝΟ σε συνθήκες, όπου η Ελλάδα είναι εθνικά κυρίαρχη, άρα είναι σε θέση να ασκήσει ανεξάρτητη και αυτόνομη οικονομική, νομισματική, κοινωνική κοκ πολιτική. Και, βεβαίως, αυτό μπορεί να συμβεί ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, όταν η Ελλάδα θα αποτινάξει από πάνω της τα δεσμά της ευρωζώνης και, στη συνέχεια, της ΕΕ.